Το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚ και η Εκκλησία που θέλουμε...

Από αυτή την εβδομάδα τρία συμπεράσματα έβγαλα: 1) Ότι υπάρχει καλύτερο ΚΚΕ και το θέλουμε, 2) ότι υπάρχει καλύτερο ΠΑΣΟΚ και το θέλουμε και 3) ότι υπάρχει καλύτερη Εκκλησία και μάλλον την αποκτήσαμε…

Βλέποντας τον Δημήτρη Χριστόφια στην Κύπρο αναρωτιέται κανείς τι σχέση έχει το ΑΚΕΛ με το «αδελφό» κόμμα ΚΚΕ; Η πιο σημαντική είναι ίσως ότι το ΑΚΕΛ δεν είναι τόσο «διορατικό» και δεν βλέπει το ίδιο καλά τι κρύβεται πίσω από κάθε τι, όπως ξέρει πολύ καλά το ΚΚΕ της Αλέκας. Το ΑΚΕΛ, ας πούμε, δεν μπόρεσε να διακρίνει ότι το σχέδιο Αννάν προωθούσε τη δημιουργία προτεκτοράτου όπως είναι γνωστό τοις πάσι… Ευτυχώς βέβαια τις δύσκολες εκείνες μέρες υπήρχε το ΚΚΕ και μας άνοιξαν τα μάτια. Βέβαια και το ΑΚΕΛ το «όχι» υποστήριξε, αλλά είναι γνωστό ότι ήταν υπέρ του «ναι», όμως οι δημοσκοπήσεις επέβαλαν τη σκληρή γραμμή. Τώρα που το ΑΚΕΛ κέρδισε τις εκλογές στην Κύπρο δεν υποσχέθηκε καμία μάχη κατά του καπιταλισμού, του ιμπεριαλισμού, του διαβόλου και των άλλων δυνάμεων του κακού. Δεν υποσχέθηκε αποχώρηση από την ΕΕ. Αντ’ αυτού προέκρινε τη λύση του Κυπριακού ως πρώτιστο μέλημα. Δίπλα μας λοιπόν, αλλά δυστυχώς εκτός συνόρων, υπάρχει ένα άλλο ΚΚ ή αν προτιμάτε μια άλλη Αριστερά που πολύ θα θέλαμε να είναι δικά μας…

Λίγο πιο πιθανό από το να αποκτήσουμε ένα ΑΚΕΛ, είναι να αποκτήσουμε το ΠΑΣΟΚ που θέλουμε. Αυτή την εβδομάδα λοιπόν είδαμε, φυσικά, δείγματα του ΠΑΣΟΚ που δεν θέλουμε. Του ΠΑΣΟΚ που μπουκάρει στη ΔΕΗ μαζί με το Συνασπισμό και το ΚΚΕ για να αποτρέψουν την υπογραφή μιας συνεργασίας! Ευτυχώς η επιλογή της «μπούκας» δεν προκρίθηκε και το «Μακεδονικό», όπου το ΠΑΣΟΚ ευτυχώς πολύ ξεκάθαρα τάχθηκε κατά των συλλαλητηρίων. Σήμερα μάλιστα ο ΓΑΠ δήλωσε ανοιχτά ότι τάσσεται υπέρ μίας σύνθετης ονομασίας με γεωγραφικό προσδιορισμό! Έχουμε φτάσει σε τέτοιο σημείο δηλαδή που τα αυτονόητα –στην προκειμένη περίπτωση μία ρεαλιστική κ ψύχραιμη αντιμετώπιση της κατάστασης– να αποτελεί την εξαίρεση στον κανόνα για το ΠΑΣΟΚ. Αν προσθέσω και την παρουσίαση του ολοκληρωμένου και λεπτομερούς προγράμματος για την παιδεία και μάλιστα πριν από την δημοσιοποίηση του νομοσχεδίου που θα καταθέσει η κυβέρνηση, τότε η συγκίνηση γίνεται δυσβάσταχτη… Δεν περιμένω ανάλογη συνέχεια από το ΠΑΣΟΚ, αλλά τουλάχιστον παίρνω θάρρος που κάποιες φορές μου θυμίζει ότι υπάρχει και η σοβαρή του πλευρά, την οποία περιμένουμε και περιμένουμε…

Η έκπληξη της εβδομάδας πάντως ήρθε από την Εκκλησία. Κόντρα στο κλίμα που προσπαθεί να δημιουργήσει το ΛΑΟΣ, με τον Μίκη Θεοδωράκη να συναγωνίζεται τον Άνθιμο στο ρόλο του σύγχρονου Παύλου Μελά, η Εκκλησία αυτή τη φορά δεν έπαιξε τον υπερασπιστή των «δικαιωμάτων» και της «υπερηφάνειας» μας. Σε ένα θέμα εξωτερικής πολιτικής, που επί Χριστόδουλου ήταν «αποκλειστικό» πεδίο της Εκκλησίας, η νέα Εκκλησία του Ιερώνυμου αποφάσισε αυτό που σε άλλες χώρες είναι το αυτονόητο. Ούτε χάραξε πολιτική, ούτε προσπάθησε να φανατίσει, ούτε να τονώσει τον πατριωτισμό (sic) των Ελλήνων. Και, ναι, αυτή την Εκκλησία που φαίνεται να έχουμε πλέον, την θέλουμε. Αντίθετα από το ΠΑΣΟΚ και την Αριστερά που έχουμε…

Ο βολικός "εχθρός"

Ο κ. Θάνος Βερέμης είναι ένας απόλυτος άνθρωπος. Απο αυτούς που υποστηρίζουν τις απόψεις τους με τέτοιο τρόπο ώστε να σου αφήνει τη δυνατότητα μόνο να συμφωνείς ή να διαφωνείς μαζί του. Όταν μάλιστα αυτές οι απόψεις αφορούν το θέμα της ανώτατης εκπαίδευσης, οι εντάσεις είναι αναμενόμενες.

Ο Βερέμης, μεταξύ άλλων, αδυνατεί να κατανοήσει τον άτυπο ελληνικό θεσμό των αιωνίων φοιτητών, θέλει σώνει και καλά να αξιολογούνται Α.Ε.Ι. και καθηγητές, τάσσεται υπέρ της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων και αλλαγής του περιβόητου άρθρου 16 του Συντάγματος ενώ μάλλον δεν πολυσυμπαθεί και τον τρόπο με τον οποίο ασκείται το πανεπιστημιακό άσυλο στα ελληνικά πανεπιστήμια. Για τις απόψεις του αυτές τοποθετήθηκε στη θέση του Προέδρου του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας, παίζοντας ρόλο εμπροσθοφυλακής της κυβέρνησης στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Για τις ίδιες απόψεις, ο γηραιός ακαδημαϊκός δαιμονοποίηθηκε στα ελληνικά πανεπιστήμια χαρακτηριζόμενος, κυρίως από τους νεολαίους του Κ.Κ.Ε., με τον τρόπο που η αριστερά λατρεύει να χαρακτηρίζει όποιους διαφωνούν με τις απόψεις της: ο κ. Βερέμης ανακηρύχθηκε "αντιδραστικός".

Την εβδομάδα που πέρασε συνεδρίασε η Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής, η οποία έχει την αρμοδιότητα να εγκρίνει την ανανέωση της θητείας του κ. Βερέμη στο Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας. Για ένα πολιτικό σύστημα που ενισχύει σε τέτοιο βαθμό το κόμμα που κερδίζει τις εκλογές ώστε να καθιστά τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες τυπικού χαρακτήρα, η συνεδρίαση είχε ασυνήθιστο ενδιαφέρον. Ο λόγος: η Επιτροπή έχει την ιδιομορφία να είναι η μοναδική στην οποία οι αντιπολιτευόμενοι βουλευτές είναι περισσότεροι από τους κυβερνητικούς, έτσι που επανεκλογή του κ. Βερέμη να έχει τεθεί εν αμφιβόλω.

ΠΑ.ΣΟ.Κ. και ΣΥΡΙΖΑ θα καταψήφιζαν την ανανέωση της θητείας για πολλούς και διάφορους λόγους. Ο ΛΑ.Ο.Σ. πάλι, ενω συμφωνεί με πολλές από τις απόψεις του Βερεμή για τα πανεπιστήμια, δεν συγχώρεσε τη θέση που έλαβε αυτός στο θέμα του βιβλίου Ιστορίας της Στ' τάξης. Ως εκ θαύματος, όμως, από την επίμαχη συνεδρίαση απουσίαζαν τρεις βουλευτές του Κ.Κ.Ε., αρκετοί για να γυρίσουν το αποτέλεσμα. 'Ετσι, μία ωραία μέρα του Φλεβάρη, ο κ. Βερεμής αφέθηκε να συνεχίσει το, κατά το Κ.Κ.Ε., "αντιδραστικό" έργο του στο Εθνικό Συμβούλιο.

Τι να έπαθαν άραγε οι βουλευτές του κόμματος της Αλέκας; Πως άφησαν να συμβεί τέτοιο κακό; Ξέχασαν ότι υπάρχει συνεδρίαση; Αποκλείστηκαν από τον πρωτοφανή χιονιά; Συγκινήθηκαν από την είδηση της αποχώρησης του συντρόφου Φιντέλ και αποκοιμήθηκαν γλυκά ακούγοντας ένα από τους γνωστούς, πολύωρους, λόγους του; Οι παραπάνω εξηγήσεις ίσως επαρκούσαν για να εξηγήσουν τα ανεξήγητα εάν επρόκειτο για βουλευτές του "flower power" ΠΑ.ΣΟ.Κ. του Γιώργου Παπανδρεόυ. Για ένα κόμμα, όμως, του οποίου η οργάνωση θυμίζει περισσότερο στρατιωτικό παρά πολιτικό οργανισμό, η αβλεψία μοιάζει ασυγχώρητη. Εξηγείται όμως πολιτικά, αποκαλύπτοντας τον κυνικό τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται τα πράγματα στον Περισσό.

Οι "αντιδραστικές" απόψεις του Βερέμη, συμφωνεί κανείς ή διαφωνεί μαζί τους, βολεύουν υπερβολικά τη ρητορική που αναπτύσσει η νεολαία του κόμματος στα πανεπιστήμια. Ένας ορατός, συγκεκριμένος και προσωποποιημένος "εχθρός" συσπειρώνει τους οπαδούς, απλοποιεί την κριτική σε μανιχαϊστικά επίπεδα (π.χ. υπέρ ή κατά της αναθεώρησης του άρθρου 16) και διευκολύνει τη ζωή κάθε νεαρού συνδικαλιστή της Πανσπουδαστικής.

Το Κ.Κ.Ε. βρήκε στο πρόσωπο του κ. Βερέμη τον ιδανικό "εχθρό", την προσωποποίηση της επάρατης "αντίδρασης" που επιβουλεύεται τα ιερά κοινωνικά κεκτημένα. Όπως φάνηκε από τη συνεδρίαση της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων, μάλλον δεν είναι διατεθειμένο να τον αλλάξει.

Περιμένοντας το σεισμό...

Δύο πράγματα θεωρούσα δεδομένα ως τώρα στη ζωή μου.

Το πρώτο ότι κάποτε θα γίνει ένας σεισμός, αλλά δεν ξέρουμε από πριν πότε.

Το δεύτερο ότι κάποτε το ΠΑΣΟΚ θα γίνει κυβέρνηση, αλλά δεν ξέρουμε ακριβώς πότε.

Η πρώτη ακρογωνιαία απολυτότητα της σκέψης μου κλονίστηκε συθέμμελα. Οι σεισμολόγοι - γκουρού μπορούν πια να προβλέψουν τα πάντα. Πού θα γίνει ο σεισμός, πότε, τι μέγεθος θα έχει, πότε θα πάρει η ΑΕΚ το πρωτάθλημα, πόσο χαμηλά θα φτάσουν οι μετοχές μου, ποιος θα πάει στη Eurovision, πότε θα πάρει εκπομπή στην τηλεόραση η Εύη Βατίδου...

Για το ΠΑΣΟΚ τα πράγματα είναι λίγο πιο περίπλοκα... Κι ας υπάρχει συνάφεια αντικειμένων μετά τις κυβερνητικές θητείες των συνθημάτων "Σεισμός-Σεισμός-Σοσιαλισμός" και "Σεισμός-Σεισμός-Εκσυγχρονισμός". Κι ας προκαλεί καθημερινά "αναταράξεις στο πολιτικό σκηνικό" η υπόθεση Ζαχόπουλου και η ανικανότητα του "γητευτή των κεμπάπ του Μπαϊρακτάρη" και της κυβέρνησής του.

...Ζούμε σήμερα μια περίοδο έντονης απαξίωσης της πολιτικής, τις επιπτώσεις της οποίας όμως δε λούζεται αυτή η "ταξιαρχία της αρετής" που επιλέξαμε να μας κυβερνάει. Αντίθετα, η ευθύνη μοιράζεται συνολικά στο πολιτικό σύστημα. Οι πολίτες νιώθουν ανήμποροι και αηδιασμένοι, ακούνε για εκατομμύρια ευρώ γύρω τους, αλλά ούτε σεντ στην τσέπη τους, βιώνουν μόνοι τους τις δυσκολίες της καθημερινότητας, δεν ελπίζουν σε τίποτα. Επικρατούν η αδιαφορία, ο ατομισμός και το επικίνδυνο "όλοι ίδιοι είναι". Σε ένα τέτοιο ζοφερό και απαισιόδοξο κλίμα οι ακραίες και αντιδραστικές φωνές κερδίζουν διαρκώς έδαφος. Όταν η ελπίδα χάνεται, η συντήρηση τρίβει τα χέρια της. Όλοι όσους θεωρούσαμε γραφικούς ή και επικίνδυνους, τώρα καθοδηγούν την κοινή γνώμη, κι ας πουλούσαν μέχρι πρόσφατα βιβλία για εξωγήινους Έλληνες και περιπάτους με κενταύρους κάτω απ' την Ατλαντίδα. Οι επιχειρηματίες των μέσων ενημέρωσης παίζουν σκάκι με την ατζέντα της επικαιρότητας, με προφανή στόχο την αποδόμηση της πολιτικής, ώστε να εκβιάζουν για περισσότερη διαπλοκή.

Δεν είμαστε λοιπόν μια ωραία ατμόσφαιρα. Τα κόμματα της κεντροαριστεράς περισσότερο προβληματίζουν, παρά προβληματίζονται. Το ΠΑΣΟΚ με την εσωστρέφεια και ο ΣΥΡΙΖΑ με την ολική άρνηση συνεργασίας δεν αντιπαραθέτουν εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης, γιατί δεν πείθουν ότι μπορούν να διαχειριστούν αποτελεσματικά την εξουσία.

Όμως, οι δημιουργικές κοινωνικές δυνάμεις της κεντροαριστεράς κυκλοφορούν ελεύθερες στην κοινωνία. Η αφύπνιση τους είναι θέμα χρόνου. Για την ακριβή ημερομηνία ας μας πουν οι σεισμολόγοι...

Εικονογράφηση του προηγούμενου

Το θυμήθηκα το σκίτσο φίλε Πάνο τώρα που διάβασα το κείμενό σου. Επειδή είναι λίγο μικρή η εικόνα, το συννεφάκι λέει "Σύντροφοι, όποιος θέλει ισχυρό Συνασπισμό να πάει από κει που ήρθε. Θα μπατάρουμε σύντροφοι". Με άλλα λόγια, για να μείνει "συμπαθητικός" ο Συνασπισμός, θα πρέπει να μείνει μικρός. Προς το παρόν η τραγωδία της επιτυχίας του χτυπάει την πόρτα...

Καλημέρα Αλέξη, καληνύχτα ΣΥΝ...

Μέχρι πρόσφατα ήταν της μόδας να είσαι ΚΚΕ την περίοδο της ενηλικίωσής σου. Λίγο μακρύ μαλλί, λίγο μούσι, όνειρα για επανάσταση και ανατροπή του συστήματος, μία μπλούζα του Τσε, ΚΝΕ οδηγητής στο χέρι και πορεία που καταλήγει στην αμερικανική πρεσβεία (είτε το θέμα της είναι η ανεργία, είτε η σφαγή του ΠΑΟΚ…). Κλασικό στερεότυπο που κράτησε δεκαετίες (όχι η σφαγή του ΠΑΟΚ βρε, του νέου «επαναστάτη»). Από ένα σημείο και μετά βέβαια το ΚΚΕ άρχισε αργά αλλά σταθερά να μην εμπνέει, παίζοντας την ίδια κασέτα του ιμπεριαλισμού για κάθε θέμα. Ταυτόχρονα και το μακρύ μαλλί με το μούσι άρχισε να είναι λιγότερο cool. Έτσι, cool πλέον την περίοδο της ενηλικίωσης, είναι να έχεις λίγο ζελέ, να λες θέλω μία επανάσταση. Και τελικά να επαναστατείς ενάντια σε κάθε αλλαγή. Μη κρατικά πανεπιστήμια; ΟΧΙ! Αλλαγές στο ασφαλιστικό; ΟΧΙ! Αλλαγές στα εργασιακά; ΟΧΙ! Πλέον cool δεν είναι η Αλέκα, αλλά ο Αλέξης… Ένας νεαρός πολιτικός που φαίνεται να είναι πολλά υποσχόμενος αλλά να μην υπόσχεται τίποτα. Ως πρόεδρος του ΣΥΝ, πλέον, έχει την προεδρία του κόμματος με τη μεγαλύτερη δυναμική –αυτή τη στιγμή– στην ελληνική κοινωνία. Δυστυχώς, για τον Αλέξη και τον πολιτικό του πατέρα Αλέκο, αυτή η νέα μόδα είναι καταδικασμένη να διαρκέσει πολύ λιγότερο από την προηγούμενη…
Ο ΣΥΝ, και μαζί του ο Αλέξης, αναδείχθηκαν σε μία περίοδο κλιμακούμενης απογοήτευσης της κοινωνίας από τα κόμματα εξουσίας και κυρίως από το ΠΑΣΟΚ απ’ όπου άντλησε ψηφοφόρους. Όμως το πολιτικό σκηνικό δεν είναι τόσο ευνοϊκό πλέον για τον ΣΥΝ, αλλά ούτε και την ΝΔ. Πλέον τα σκάνδαλα συσσωρεύονται και πλησιάζουν πλέον τον Καραμανλή όσο δεν είχαν πλησιάσει ούτε κατά διάνοια τον «αρχιερέα της διαφθοράς» Σημίτη. Συνεπώς στις επόμενες εκλογές το δίλλημα θα είναι απέναντι σε μία φθαρμένη πλέον ΝΔ και ένα ΠΑΣΟΚ σε άγνωστη από τώρα κατάσταση. Μήπως υπάρχει και τρίτη επιλογή, η «μεγάλη Αριστερά» που μας είπε ο Αλέξης στο πρόσφατο συνέδριο του ΣΥΝ; Όπως, όμως, δείχνουν πολλές δημοσκοπήσεις, αυτό που θέλει ο κόσμος είναι κυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ ή μία κυβέρνηση συνεργασίας (δεξιά, κεντροδεξιά ή κεντροαριστερή). Δεν θέλει κυβέρνηση από ένα νέο κόμμα, αλλά λύση από τις υπάρχουσες επιλογές. Στη συνείδηση του κόσμου, λοιπόν, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ τα είναι κόμματα εξουσίας και τα τρία μικρότερα παραμένουν μικρά. Και έτσι θέλει να παραμείνουν. Δεν θέλει ούτε κυβέρνηση ΚΚΕ, ούτε κυβέρνηση ΣΥΝ, ούτε κυβέρνηση ΛΑΟΣ. Άρα, όση δυναμική κι αν αποκτήσει ο ΣΥΝ, θα παραμένει ένα μικρό κόμμα που θα συμπληρώνει το πολιτικό σκηνικό. Ως τέτοιο κόμμα, θα αρέσει όσο συμπεριφέρεται σύμφωνα με το ρόλο του και όσο θα κινείται στον ιδεολογικό του χώρο (κοντά στο ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ). Όταν λοιπόν αρχίζει να περιχαρακώνεται σε αριστερά πλαίσια, τότε μάλλον θα καταντήσει σύντομα ένα νέο ΚΚΕ (ήδη έχει υιοθετήσει την κακή συνήθειά του ΚΚΕ, να τα βάζει με το ΠΑΣΟΚ) αποξενωμένο με ποσοστά που δεν βγάζουν κυβέρνηση. Τουλάχιστον δημοκρατικά εκλεγμένη... Ο Αλέξης, όμως, ονειρεύεται τη μεγάλη Αριστερά και ειλικρινά δεν μπορώ να δω από πού θα αντλήσει τόσους πολλούς ψηφοφόρους ώστε να σχηματίσει κυβέρνηση χωρίς το ΠΑΣΟΚ, όπως λέει. Άλλωστε το ΠΑΣΟΚ δεν πήρε κατάφερε να πάρει πιστοποιητικό αριστεροφροσύνης από τον Αλέξη. Η ύπαρξη ενός αριστερού πλειοψηφικού ρεύματος στην ελληνική κοινωνία δεν προκύπτει από πουθενά, όσο κι αν προσπάθησαν να μας πείσουν περί του αντιθέτου οι υποψήφιοι πρόεδροι του ΠΑΣΟΚ στις πρόσφατες εκλογές. Οπότε αυτή η συμπεριφορά του μικρομεγάλου θα παραπέμπει περισσότερο σ'αυτή του τύπου που φωνάζει "κρατήστε με να μην επιτεθώ"...
Τέλος, οι ενδείξεις είναι ότι η βασική ίσως πηγή των ψηφοφόρων θα στερέψει για τον ΣΥΝ. Όπως προκύπτει από έρευνα της VPRC ένα μεγάλο ποσοστό προέρχεται από οπαδούς του Βενιζέλου, οι οποίοι, καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα επιστρέψουν στο ΠΑΣΟΚ με την επάνοδο και του Beni.
Συνοπτικά, λοιπόν, το φαινόμενο «Αλέξης» θα είναι πρόσκαιρο αφού φαίνεται ότι αδυνατεί να εκφράσει μία σοβαρή και αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση (όπως πολύ εύστοχα περιγράφει ο Νίκος Μπίστης). Γιατί αυτό είναι που αναζητεί τελικά σήμερα η κοινωνία και όχι έναν 33αρη ο οποίος ονειρεύεται ότι ως Έλληνας Τσάβες (μπρρρρρ…), θα προχωρήσει σε κρατικοποιήσεις, θα μας βγάλει εκτός ΕΕ και ΝΑΤΟ, θα «σώσει» το ελληνικό Πανεπιστήμιο αποφασίζοντας να μην αλλάξει τίποτα, κλπ.
Ποια όμως είναι η διέξοδος για το ΠΑΣΟΚ; Είναι να τα βάζει με τον ΣΥΝ και να το ρίχνει στο… στροφή αριστερά για να πείσει ότι είναι αριστερό κόμμα; Ή μήπως θα πρέπει ο αντίπαλος να παραμείνει η ΝΔ και αντί για αριστερή στροφή να μιλάει με θάρρος και λεπτομερώς για τις μεταρρυθμίσεις που θέλει να κάνει ως νέα κυβέρνηση;

Σημίτης, Τουρκία και Ευρώπη

Καινούριο φρούτο αυτό από τον Κώστα Σημίτη. Υπέρ της "Ειδικής Σχέσης" της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την Τουρκία εμφανίζεται ο πρώην πρωθυπουργός. Το σκεπτικό είναι ότι η Ελλάδα θα πρέπει να σταματήσει να υποστηρίζει την πλήρη ένταξη της Τουρκίας, επειδή η κυβέρνηση Καραμανλή τα θαλάσσωσε με το Ελσίνκι και οι Γαλλογερμανοί κλείνουν την πόρτα της ένταξης. Τι σχέση έχει το ένα με το άλλο; Υπάρχουν δυο εντελώς ξεχωριστά ερωτήματα: Πρώτον, θέλουμε την Τουρκία στην Ευρώπη; Δεύτερον, θέλουμε λύση στα ελληνοτουρκικά; Αυτά τα δυο δεν συνδέονται απαραίτητα. Λύση στα ελληνοτουρκικά πρέπει να επιζητηθεί και μόνη της, αρκεί να σταματήσουμε να αναμασούμε τα επιχειρήματα περί τουρκικής αδιαλλαξίας, εμείς οι διαλλακτικοί. Την Τουρκία στην Ευρώπη θα πρέπει να την θέλουμε αν μη τι άλλο γιατί κάθε άλλη σχέση, ειδική και ανειδίκευτη, θα αποτελούσε κοροϊδία απέναντι στους Τούρκους, και μάλιστα κοροϊδία που εδράζεται σε πολιτισμικά-θρησκευτικά (δηλαδή σωβινιστικά κριτήρια). Δηλαδή εμείς πιστεύαμε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα έλυνε ως δια μαγείας τα ελληνοτουρκικά προβλήματα και τώρα που δεν πιάνει το κόλπο αλλάζουμε άποψη;

Το σχετικό κείμενο του "Βήματος"
http://www.tovima.gr/print_article.php?e=B&f=15284&m=A25&aa=1

Παμούκ, Κεμάλ και μαντίλα

Για τους προοδευτικούς ανθρώπους -στην Τουρκία, εδώ και παντού- το AKP είναι κάθε άλλο παρά λογικός σύμμαχος, καθώς πρόκειται πράγματι για ένα συντηρητικό κόμμα. Κάθε προοδευτικός πολίτης θα έπρεπε, σε τελική ανάλυση, να εξεγείρεται με την εικόνα μαντιλοφορεμένων γυναικών, εικόνα-σύμβολο της γυναικείας καταπίεσης υπό το Ισλάμ. Και όμως, ένας συγγραφέας όπως ο Ορχάν Παμούκ δηλώνει ευθαρσώς, σε σχέση με την πρόσφατη ψήφιση νόμου που επιτρέπει την χρήση της μαντίλας στα πανεπιστήμια, ότι συμφωνεί, και ότι η μαντίλα δεν είναι ένδειξη φονταμενταλισμού, αλλά κομμάτι της τουρκικής παράδοσης. Γιατί άραγε;

Μα για τον απλούστατο λόγο ότι η καταπίεση του θρησκευτικού αισθήματος των Τούρκων από τις κεμαλικές ελίτ γίνεται αντιληπτή για τον συγγραφέα του "Χιονιού" σαν καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και αυτό ακριβώς είναι. Και ο τουρκικός στρατός γίνεται αντιληπτός σαν ένας θεσμός που πλέον έχει εσωτερικεύσει σε τέτοιο βαθμό τον ρόλο του φύλακα του "τουρκισμού" που δεν λειτουργεί εξυπηρετώντας το κοσμικό κράτος, αλλά προσπαθώντας να προστατεύσει τον κυρίαρχο ρόλο του. Και αυτό ακριβώς κάνει.

Η μεγάλη διαφορά του Ερντογάν σε σχέση με τον ισλαμιστή προκάτοχό του Νετσμετίν Ερμπακάν είναι ότι θέτει το ζήτημα της μαντίλας στο εξευρωπαϊσμένο πλαίσιο της ελευθερίας της θρησκευτικής συνείδησης. Και εξεγείρεται δικαίως όταν βλέπει ότι η κόρη του ή η γυναίκα του π.χ. μπορούν να φοιτήσουν φορώντας μαντίλα στις ΗΠΑ, αλλά όχι στην πατρίδα τους. Έχοντας εξευρωπαΐσει τα επιχειρήματά του, ο Ερντογάν αποκαλύπτει και το αληθινό πρόσωπο του στρατού, το οποίο αποκτά πλεόν μια έντονη αντιευρωπαϊκή απόχρωση: Όσο η Τουρκία αλλάζει, τόσο ο ρόλος του στρατού πρέπει να μειώνεται. Όσο η ΕΕ στηρίζει τις μεταρρυθμίσεις Ερντογάν, τόσο ο στρατός στραβοκοιτάει την ΕΕ. Ο τουρκικός στρατός δεν ενδιαφέρεται να καταστήσει την Τουρκία ευρωπαϊκή χώρα, παρά μόνο αν εξευρωπαϊσμός και κεμαλισμός μπορούν να συνυπάρξουν με διαμεσολαβητή τον ίδιο τον τουρκικό στρατό.

Σε χώρες όπως η Τουρκία, όπου η δημοκρατία δεν έχει καταφέρει να ευδοκιμήσει και να σταθεί στα πόδια της χωρίς στρατιωτικές πατερίτσες, οι δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις μπορεί να προέρχονται από τις πιο απροσδόκητες δυνάμεις. Ο μετριοπαθής ισλαμισμός-λαϊκισμός του Ερντογάν θα έπρεπε να θεωρείται ανησυχητικός αν η Τουρκία ήταν μια ώριμη δημοκρατία. Τότε θα αποτελούσε πράγματι οπισθοδρόμηση η διακυβέρνηση του "πιστού μουσουλμάνου" Ερντογάν. Σήμερα, λόγω των συνθηκών και μόνο, αποτελεί πρόοδο.

Η δήλωση του Παμούκ:
http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=871680&lngDtrID=245

Το βιβλίο του Τούρκου συγγραφέα "Το χιόνι" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ωκεανίδα

Για τον ρόλο του στρατού στην τουρκική πολιτική ζωή μπορεί κανείς να διαβάσει το ενδιαφέρον αλλά δυστυχώς κάπως κακογραμμένο βιβλίο της Σίας Αναγνωστοπούλου
"Τουρκικός Εκσυγχρονισμός", εκδόσεις Βιβλιόραμα

Καλή μας... συνέχεια!

Θυμάμαι ήταν το 2005 όταν ο Παναγιώτης είχε μόλις πάει στην Πολωνία για το μεταπτυχιακό του. Σε μία από τις συζητήσεις μας λοιπόν μου είχε πει: «Ρε φίλε ξέρεις τι έχω όνειρο να κάνω; Θέλω να δημιουργήσω ένα φόρουμ όπου θα συζητάμε, θα μπαίνουμε και θα ανταλλάσσουμε απόψεις… Και κάποια στιγμή αυτό να γίνει μεγάλο». Πέρασε 1,5 περίπου χρόνος, το φόρουμ δεν έγινε, οπότε μία μέρα βλέπω στον υπολογιστή μου να ξεπετάγεται ένα παράθυρο συνομιλίας όπου συμμετείχαν ο Παναγιώτης, ο Αλέξης και ο Χρήστος. Ο φίλος μας ο Έξαρχος είχε ένα καινούριο σχέδιο αυτή τη φορά, λιγότερο φιλόδοξο: «Να κάνουμε ένα blog όπου θα γράφουμε εμείς οι τέσσερις. Ακούω ιδέες πώς να το ονομάσουμε, τι θα γράφουμε, πώς θα λειτουργεί…». Μετά από μία περίπου ώρα όπου ελάχιστες σοβαρές προτάσεις ακούστηκαν, κλείσαμε αναθέτοντας στον Έξαρχο να ψάξει λίγο τη μορφή που θα έχει το blog, κλπ. Και αυτό το εγχείρημα είχε άδοξο τέλος. Πιστεύω για έναν απλό λόγο. Γιατί ο Παναγιώτης είναι ίσως σαν εμένα. Ενθουσιάζεται πιο πολύ και μόνο με μία ιδέα και τον σχεδιασμό της παρά με την υλοποίησή της.

Φυσικά τα δύο προαναφερθέντα σχέδια του Παναγιώτη δεν ήταν ούτε ουρανοκατέβατα. Ήταν αποτέλεσμα ατελείωτων συζητήσεων που ξεκίνησαν από την πρώτη μέρα που τον γνωρίσαμε, στο υπόγειο του παλιού κτιρίου της σχολής Δημοσιογραφίας το πρώτο βράδυ της κατάληψης. Ο Παναγιώτης, λοιπόν, προστέθηκε σε μία παρέα φοιτητών που τους άρεσε να συζητούν για τα πάντα και απολάμβαναν να ακούν την άποψη του Χρήστου… Από τον πρώτο καιρό που γνωριστήκαμε λοιπόν είχε αρχίσει αυτός ο διάλογος που σε κάθε περίπτωση είχε μία κλίμακα. Αν ξεκινούσε σαν μία σοβαρή συζήτηση, κατέληγε να διακωμωδείται με τον Αλέξη να δίνει την τελική πινελιά του και να το τραβάει στα άκρα. Όταν, αντιθέτως, ξεκινούσε σαν μία συζήτηση πλάκας στην πορεία περνούσαμε στο άλλο άκρο και καταλήγαμε να μιλάμε σοβαρά, με τον Χρήστο να βάζει τον επίλογο…

Η ιδέα αυτού του blog, λοιπόν, νομίζω ότι βρισκόταν στο μυαλό του καθενός μας, έστω και στο πολύ βάθος ή σε κάποια άλλη μορφή. Πιο πολύ, όμως, στο μυαλό του Χρήστου. Θυμάμαι δύο τουλάχιστον φορές, σίγουρα ξεχνάω κι άλλες, που μου πρότεινε να κάνουμε ραδιοφωνική εκπομπή. Και το εννοούσε! Από τότε βέβαια πέρασε καιρός, αυτός έπιασε δουλειά, ο Παναγιώτης έφυγε για τα ξένα, ο Αλέξης μετακόμισε στην Αθήνα, εγώ άλλαξα δουλειά και σπίτι… Οπότε το blog είναι ο καλύτερος τρόπος για να φέρεις στον ίδιο χώρο: Έναν διδακτορικό φοιτητή στην Αθήνα που εργάζεται μία (ολόκληρη σχεδόν) ημέρα την εβδομάδα σε εφημερίδα, έναν part-time φαντάρο της πολεμικής αεροπορίας που θα βρίσκεται στην Ελλάδα για έξι ακόμα μήνες, έναν τραπεζικό υπάλληλο που σύντομα μετακομίζει στην Αθήνα και έναν εργαζόμενο στην Ελβετία… Και όπως πολύ εύστοχα έγραψε και ο Παναγιώτης, αυτό το σχέδιο θα μπορούσε να υλοποιηθεί μόνο από το Χρήστο.

Θα κλείσω εδώ λοιπόν το εισαγωγικό μου κείμενο ευχόμενος όχι καλή μας αρχή, αφού πρόκειται στην ουσία για τη συνέχιση όσων άρχισαν το 1999. Συνεπώς, καλή μας συνέχεια!

Άτιμα 15

Από τότε που μου καρφώθηκε στο μυαλό αυτή η μάλλον αυτοκαταστροφική ιδέα να γίνω δημοσιογράφος, εκεί γύρω στα 15 και ότι είχα ξεπεράσει το αρχικό concept να ανοίξω περίπτερο, έχω κατά καιρούς λάβει μέρος στα αρχικά στάδια αναρίθμητων, εξαιρετικά φιλόδοξων προσπαθειών για να κάνουμε «κάτι δικό μας». Δεν έχει σημασία η ανθρώπινη σύνθεση, αυτή πάντοτε άλλαζε ή μεταλλασσόταν ανάλογα με το περιβάλλον. Όλοι τους όμως εξαιρετικά αγαπημένα πρόσωπα και άνθρωποι τους οποίους εκτιμούσα και –κάποιους- εκτιμώ ακόμα. Μαζί θα κατακτούσαμε τα ελληνικά media, τις καρδιές και τις ψυχές των αναγνωστών μας, τον κόσμο ολόκληρο, δεν μπορούσε να μην πετύχει, ήταν αναμφίβολο.

Θυμάμαι τον ενθουσιασμό κάθε φορά, ένα απίθανο συναίσθημα πραγματικά, και μαγκώνω. Δεν κάναμε, ποτέ, τίποτα. Εφημερίδες, περιοδικά, ραδιόφωνα, όμιλοι προβληματισμού και ανταλλαγής απόψεων, διαδικτυακές κοινότητες, τα φώτα πάνω μας, «mediaκο φαινόμενο από νεαρούς δημοσιογράφους», όλα είχαν δουλέψει στην εντέλεια. Στο μυαλό μας. Στην αρχή, με πείραζε. Στη συνέχεια, η κυνικότητα που αποκτάς μεγαλώνοντας, άρχιζα να το συνηθίζω. Ικανοποίηση υπήρχε, ερχόταν, μόνο και μόνο μέσα από τις σπάνιες στιγμές δημιουργικής έξαψης που νιώθεις όταν πιστεύεις πως μόλις έχεις συλλάβει μία πάρα, μα πάρα πολύ καλή ιδέα. Αρκούσε αυτό το συναίσθημα, για να ξεπεράσεις την απογοήτευση του ανεκπλήρωτου. Του απωθημένου. Του γαμώτο. Γράφ’ το, επιτέλους. Κάν’ το, στείλ’ το, ολοκλήρωσε, τουλάχιστον ένα τεύχος, μία προσπάθεια. Μαράζι. Αρκούσε; Ο φόβος, που με κρατούσε άγρυπνο τα βράδια, λογικός: μήπως, εκεί στα κρίσιμα 15, αντί να είχα επιλέξει να γράφω σε εφημερίδες, να είχα τελικά επιλέξει να τις πουλάω;;

Είναι από αυτά τα πράγματα που σου μένουν στο μυαλό, έτοιμα να ανασυρθούν ξανά προς επεξεργασία και σκέψη στην οποιαδήποτε αφορμή, ένα constant theme απ’ αυτά που με απασχολούν κατά καιρούς. Κατέληξα σε ένα βασικό συμπέρασμα. Η πολλή σκέψη, η υπέρμετρη προετοιμασία, η τάση για τελειομανία, όλα αυτά μπλοκάρουν. Ενώ αντίθετα ξεκινάς, και σε παίρνει μαζί του. Γίνεται βίωμα, καθημερινότητα δεν το αφήνεις εύκολα. Το φτιάχνεις, το βελτιώνεις στην πορεία, το αλλάζεις τελείως γιατί κάτι δε σου κάθεται καλά. Αλλά προχωράς. Κατέληξα και κάπου άλλού. Θέλω σπρώξιμο, όχι αναγκαστικά κάποιον να με πάρει από το χεράκι, αλλά, ας πούμε, είμαι ευγνώμων αν κάποιος κάνει για μένα εκείνο το τεράστιο βήμα που χωρίζει τις ωραίες ιδέες από την πρακτική εφαρμογή τους.

Έτσι, αν κάποιος φίλος, αιφνιδιαστικά πάρει την ιδέα που γυρνάει στο μυαλό σου εδώ και μερικούς μήνες και σου επιβάλλει να την υλοποιήσεις, θέτοντας σε…προ των ευθυνών σου, και σένα και των άλλων δύο, σα να είναι δεδομένο και σχεδόν αναπόφευκτο, ε, το κάνεις. Ο Χρήστος είχε πάντοτε αυτή την ικανότητα, και το εκτιμώ απεριόριστα. Νομίζω όλοι.

Σαν έτοιμοι από καιρό, λοιπόν. Με την αίσθηση του αναπόφευκτου, ότι εμείς οι τέσσερις δεν αντέχαμε άλλο να μην «βγαίναμε να τα πούμε στις εκπομπές μας». Για να φύγει η ζοχάδα από μέσα μας, όχι τίποτε άλλο. Το μαράζι ότι πέρασε ο χρόνος και δεν τα είπαμε. Με διαφορά η πιο μετριόφρων προσπάθεια από όλα αυτά τα μεγαλόσχημα που ανέφερα παραπάνω. Για να μιλήσουμε σοβαρά για αυτά που έχουν απίθανη πλάκα, και να κάνουμε πλάκα με αυτά που είναι ιδιαίτερα σοβαρά. Για αυτά που μας ψήνουν να ασχοληθούμε λίγο (ή υπερβολικά) παραπάνω και ταλαιπωρούν το μυαλό μας. Και να ψήσουμε να κάνουν το ίδιο, εδώ(κατά προτίμηση) ή αλλού, και όλοι αυτοί που μας περιβάλλουν, που τους αγαπάμε, τους λατρεύουμε, τους σεβόμαστε και τους θέλουμε κοντά μας για το πόσο διαφορετικοί είναι μεταξύ τους.

Καλή μας αρχή,

Υ.Γ. Ελπίζω, τώρα που εκτέθηκα και τα έγραψα όλα αυτά, να μη μας φύγει η έμπνευση και ο ενθουσιασμός μέσα σε μία βδομάδα, γεγονός που αυτομάτως θα με γελοιοποιήσει αφάνταστα στα μάτια αυτών που αγαπάμε, λατρεύουμε, σεβόμαστε και θέλουμε κοντά μας για το πόσο διαφορετικούς τρόπους μπορούν να βρουν για να με δουλεύουν ακατάπαυστα
Υ.Γ. Όχι που δε θα έκανα κανονική λυρική εισαγωγή και θα έμενα στο Σουφλιά…

Πέφτουμε στα βαριά..!

Χωρίς να γνωρίζω σε ποιόν από τους τέσσερις ρόλους του πρώτου ποστ με τοποθετεί το κείμενο που στέλνω, κάνω και γω τη δική μου αρχή. Το παρόν μπορεί να χρησιμεύσει και σαν επιχείρημα (ή αντεπιχείρημα) για την επέκταση του ωραρίου της λειτουργίας του ΜΕΤΡΟ, καθώς σε μία διαδρομή του I came up με την αναλογία!

"Ο Γερουσιαστής Τζον Μακέιν έφτασε, το περασμένο καλοκαίρι, κοντά στο τέλος της πολιτικής του καριέρας. Οι δημοσκοπήσεις τον έφερναν πολύ χαμηλά στις προτιμήσεις των Ρεπουμπλικάνων για το προεδρικό χρίσμα, τα χρήματα που είχε καταφέρει να συγκεντρώσει για τον προεκλογικό αγώνα έμοιαζαν απελπιστικά λίγα για τα δεδομένα των Η.Π.Α., η απήχηση του μικρή. Τι πολιτικό μέλλον θα μπορούσε να έχει ένας 70+ πολιτικός, έχοντας αποτύχει για δεύτερη συνεχόμενη φορά στο πρώτο αυτό τεστ της πορείας που οδηγεί στο Λευκό Οίκο;

Ο Γιώργος Σουφλιάς είναι σχεδόν συνομήλικος του Μακέιν, αλλά τους δύο άντρες δεν ενώνει μόνο η ηλικία. Μόνιμες φωνές διαφωνίας μέσα στο ίδιο τους το κόμμα, έχουν αποκτήσει και οι δύο το δικαίωμα να αμφισβητούν βασικές επιλογές της εξουσίας που υπηρετούν. Για τον αμερικανό, τα πεδία που διάλεξε να διαφοροποιηθεί από τους bushites τον έκαναν περισσότερο δημοφιλή στην φιλελεύθερη Αμερική και στόχο μανιασμένων επιθέσεων από τους ακραίους συντηρητικούς: ελαστικότερη μεταναστευτική πολιτική, ανησυχία για την κλιματική αλλαγή, αυστηρότεροι νόμοι για την κατοχή όπλων, υπέρ των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων. Ο έλληνας, από την άλλη, αντιτέθηκε σε βασικές πολιτικές επιλογές της παντοδύναμης τότε κυβέρνησης Καραμανλή, όπως ο νόμος για τον βασικό μέτοχο και η απογραφή, ενώ ήταν ίσως ο μοναδικός υπουργός που δε δίστασε να καλέσει προκατόχους του από το ΠΑΣΟΚ σε εγκαίνια έργων, εκθειάζοντας μάλιστα την συμβολή των αντιπάλων στην ολοκλήρωση τους.

Οι τολμηρές απόψεις του Μακέιν, την εποχή μάλιστα που το Ρεπουμπλικανικό κόμμα έμοιαζε περισσότερο με τη Διεθνή Συνδιάσκεψη των απανταχού φονταμενταλιστών παρά με κόμμα εξουσίας μίας αστικής δημοκρατίας, έδωσαν στον Γερουσιαστή από την Αριζόνα την δεύτερη ευκαιρία που φαντάζομαι ότι όλοι δικαιούμαστε στη ζωή. Έχοντας να αναμετρηθεί για το προεδρικό χρίσμα με Μορμόνους και πρώην πάστορες, σε μία Αμερική που μοιάζει κουρασμένη από την γραφική παλαβομάρα που αυτοί εκπέμπουν αφειδώς, ο Μακέιν κεφαλαιοποίησε την πρόσβαση του στην άλλη πλευρά και φαντάζει τώρα η μοναδική αξιόπιστη επιλογή των Ρεπουμπλικάνων, τέσσερα μόλις χρόνια μετά την κατά κράτος ήττα του από τον Μπους στις προκριματικές εκλογές του 2004. Ο Σουφλιάς, θαρρείς, είναι ένα βήμα μπροστά από τον Μακέιν. Οι Νεοδημοκράτες επέλεξαν το 97 την εκλεξιμότητα του ιστορικού ονόματος και η «στιγμή Σουφλιά» δεν ήρθε ποτέ για την ελληνική κεντροδεξιά.

Η διαφαινόμενη δημοσιοποίηση της διαφωνίας του υπουργού ΠΕΧΩΔΕ προς τα κυβερνητικά σχέδια για το Ασφαλιστικό, έστω και δια αντιπροσώπου, αποτελούν το νεότερο κεφάλαιο στο μακρύ ιστορικό των στρατηγικών διαφοροποιήσεων του Σουφλιά από νεοδημοκρατικές πολιτικές. Το ότι η συγκεκριμένη είναι ιδιαίτερα ενοχλητική για την κυβέρνηση λόγω του θέματος και της συγκυρίας δεν αμφισβητείται, αφού αμαυρώνει την προσπάθεια να ξεχαστεί η Λερναία Ύδρα της υπόθεσης Ζαχόπουλου. Το ότι εμφανίζει τον Θεσσαλό περισσότερο κοινωνικά ευαίσθητο, και άρα θελκτικότερο στην αντίπερα όχθη, ίσως είναι τυχαίο. Το γεγονός όμως ότι δημοσιοποιήθηκε μία μόλις μέρα μετά τον θρίαμβο του Μακέιν στην Σούπερ Τρίτη εμπεριέχει ένα συμβολισμό που είναι αδύνατο να αγνοήσεις.

Σε μία εποχή που η πολιτική αστάθεια και η αβεβαιότητα για το μέλλον χαρακτηρίζουν το δημόσιο βίο, όπου ο Παντοδύναμος και Πανόπτης Καραμανλής αδυνατίζει μόνο στις δημοσκοπήσεις και ο Γιώργος Παπανδρέου αδυνατεί να εξηγήσει γιατί επανεκλέγη Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ πριν από λίγους μήνες, η παράλληλη πορεία του Τζον Μακέιν και του Γιώργου Σουφλιά θυμίζει πολύ την τελευταία ταινία του Τζάκ Νίκολσον. Μαζί με τον Μόργκαν Φρίμαν, οι δύο ηλικιωμένοι χαρακτήρες ξεκινούν ένα τελευταίο, απελπισμένο ταξίδι για να ικανοποιήσουν μερικές επιθυμίες που δεν εκπλήρωσαν στη μέχρι τώρα ζωή τους..."

Τέσσερις νέοι, μόλις ένα blog...

Αντί προλόγου για το τι πάμε να κάνουμε εδώ, θα παραθέσω μια ιστορία:

Κάποτε ένας καθηγητής ψυχολογίας είπε στην τάξη του: "Σήμερα θα πειραματιστούμε με μια νέα μορφή διήγησης, τις παράλληλες ιστορίες. Η διαδικασία είναι απλή. Θα φτιάξουμε ομάδες των τεσσάρων. Ένας από τους τέσσερις θα γράψει την πρώτη παράγραφο μιας ιστορίας. Ο επόμενος θα διαβάσει την πρώτη παράγραφο και θα προσθέσει τη δεύτερη, θα συνεχίσει ο τρίτος, ο τέταρτος, έπειτα πάλι ο πρώτος και ούτω καθεξής. Δεν πρέπει να μιλάτε μεταξύ σας, ό,τι θέλετε να πείτε πρέπει να το δίνετε μέσα από την ιστορία."

Ανάμεσα στις ιστορίες που γράφτηκαν και παραδόθηκαν ήταν η εξής:

(πρώτη παράγραφος, ΡΕΒΕΚΑ)
...Η Λάουρα στεκόταν σαν χαμένη στην κουζίνα της. Δεν μπορούσε να αποφασίσει τι είδους τσάι ήθελε να πιει. Το χαμομήλι που συνήθιζε να αποτελεί την πρώτη της επιλογή για παρόμοια τεμπέλικα βράδια που έμενε μόνη στο σπίτι, τώρα της θύμιζε τον Καρλ, ο οποίος κάποτε είχε πει, σε παλιότερες, ευτυχισμένες εποχές, ότι του άρεσε πολύ το χαμομήλι. Και ήθελε με κάθε τρόπο τώρα να κρατήσει τις σκέψεις της μακριά από τον Καρλ. Η κτητικότητά του ήταν πια αποπνικτική και όταν τον σκεφτόταν το άσθμα της άρχιζε να αγριεύει. Έτσι, δε θα έπινε ποτέ ξανά χαμομήλι.

(δεύτερη παράγραφος, ΓΚΑΡΥ)
...Στο μεταξύ ο Πρώτος Σμηνίας Καρλ Χάρις, αρχηγός της επιτιθέμενης αστρικής μοίρας που εδώ και λίγη ώρα είχε τεθεί σε τροχιά γύρω από τον Skylon 4, είχε πιο σημαντικά πράγματα να σκεφτεί από τις νευρώσεις μιας ελαφρόμυαλης ασθματικής χαζογκόμενας με το όνομα Λάουρα με την οποία είχε περάσει άλλο ένα one night stand το περασμένο φθινόπωρο. Το σχέδιο της επίθεσης δεν είχε εξελιχθεί όπως περίμενε. "Εδώ Πρώτος Σμηνίας Καρλ Χάρις, βρίσκομαι χτυπημένος στον σταθμό 17 με ταχύτητα συγκλίνουσα στη δίνη 2, περιμένω ενισχ...", φώναξε στο μικρόφωνο της συσκευής κρυπτογραφημένων διαγαλαξιακών επικοινωνιών. Αλλά πριν προλάβει να κλείσει το κανάλι επικοινωνίας, μια μπλε δέσμη σωματιδίων έλαμψε και πάλι σκίζοντας την εμπρόσθια θωράκιση του αστρόπλοιου. Το τράνταγμα από το χτύπημα ήταν πιο δυνατό αυτή τη φορά και τον πέταξε από τη θέση του στην άλλη μεριά του πιλοτηρίου.

(τρίτη παράγραφος, ΑΛΕΞ)
...Ο υποσμηνίας Φλόριαν Μπόουεν έσπευσε τρομοκρατημένος πάνω από τον αρχηγό του. Είδε τη στολή του Καρλ γεμάτη αίματα, τον ίδιο τόσο ταλαιπωρημένο. "Κι όμως παραμένει ακόμα και τώρα τόσο όμορφος", σκέφτηκε. Ένιωσε να απελευθερώνεται. Το ενδεχόμενο αυτές να είναι οι τελευταίες στιγμές και των δύο έκαμψε κάθε του αναστολή. Χάϊδεψε τα μαλλιά του, πλησίασε στο πρόσωπο του και έκανε αυτό που ονειρευόταν σχεδόν κάθε βράδυ από τότε που τον γνώρισε... Τον φίλησε.

(τέταρτη παράγραφος, ΒΑΣΙΛΙ)
...Πίσω στη Γη ο ηγέτης της διαγαλαξιακής υπερδύναμης Βλαντιμίρ Μπαράκοφ μάθαινε με χαρά ότι και οι τελευταίες προσπάθειες αντεπίθεσης των καπιταλιστών στον Skylon 4 έπεφταν στο κενό. Συγκάλεσε αμέσως το Ανώτατο Συμβούλιο της Κόκκινης Συμμαχίας για να τους ανακοινώσει ότι ο κομμουνισμός επικράτησε σε όλον το γαλαξία.

(πέμπτη παράγραφος, ΡΕΒΕΚΑ)
...Ο Καρλ έμεινε λιπόθυμος, οι δυνάμεις του τον εγκατέλειπαν. Λίγο πριν αφήσει την τελευταία του πνοή, ένιωσε ένα τελευταίο οδυνηρό συναίσθημα για την κτηνώδη συμπεριφορά του απέναντι στον ευαίσθητο ψυχισμό της μόνης κοπέλας που τόσο άθλια είχε εκμεταλλευτεί εκείνο το φθινοπωρινό βράδυ. Κρίμα που δεν κατάλαβε ότι είχε την πρώτη του ομοφυλοφιλική επαφή πριν πεθάνει. Του άξιζε μια τέτοια τιμωρία του γουρουνιού, που νόμιζε ότι επειδή ήταν ωραίος μπορεί να παίζει με τις ψυχές αθώων κοριτσιών. Στον πρωινό της περίπατο η Λάουρα διάβασε στο πρωτοσέλιδο μιας εφημερίδας: "Μόνιμη Απαγόρευση του Πολέμου αποφάσισε η Κόκκινη Συμμαχία. Ειρήνη σε όλον το Γαλαξία!". Τι βαρετό πράγμα η πολιτική, σκέφτηκε, και έκοψε ένα τριαντάφυλλο από τον κήπο του γείτονά της, Μάριο Μπελίνο. Ήταν όμορφος ο Μάριο και η συμπεριφορά του θύμιζε ευγενή Γάλλο αριστοκράτη της εποχής του ρομαντισμού. Η Λάουρα σκέφτηκε ότι ίσως έπρεπε να δεχτεί εκείνη την ανοιχτή πρόσκληση για δείπνο που της είχε προτείνει ο γείτονάς της την προηγούμενη εβδομάδα.

(έκτη παράγραφος, ΓΚΑΡΥ)
...Ούτε που ήξερε ότι της έμεναν μόλις 10 δευτερόλεπτα ζωής ακόμα. Χιλιάδες μίλια πάνω από την πόλη της, το πολεμικό αστρόπλοιο των Αντριανών εκτόξευε τον πρώτο πύραυλο σχάσης λιθίου... Εκείνοι οι λαπάδες ειρηνόφιλοι κομμουνιστές νόμιζαν ότι θα επικρατούσαν τόσο εύκολα, αλλά δεν είχαν υπολογίσει τη ματαιοδοξία του πολεμοχαρούς Σάρουθον, αθάνατου ηγέτη του Μέσου Γαλαξία. Τα διαστημόπλοια των Αντριανών κουβαλούσαν αρκετή ισχύ πυρός για να εξατμίσουν όποιο σημείο του γαλαξία ήθελαν. Κανείς δεν μπορούσε να σταματήσει το διαβολικό τους σχέδιο. Ο πύραυλος σχάσης λιθίου διαπέρασε εύκολα την ατμόσφαιρα και εξάτμισε την άμοιρη, ανόητη Λάουρα και άλλα 672 εκατομμύρια γήινων.

(έβδομη παράγραφος, ΑΛΕΞ)
...Στο γενικό νοσοκομείο του Skylon 4, ο Φλόριαν μάθαινε από τους γιατρούς ότι πολύ σύντομα θα ξαναπερπατήσει. Αποφάσισε ότι η ζωή είναι μικρή και δε θα κάτσει να σκάσει που πέθανε ο Καρλ κι ας τον είχε ερωτευτεί βαθιά. Πήρε τηλέφωνο τον φίλο του τον Μάρουθον, που ήταν υπαρχηγός του Σάρουθον, για να βρεθούν το βράδυ στο γκέι μπαρ του 9ου επιπέδου. Απογοητεύτηκε όταν άκουσε ότι ο Μάρουθον δεν μπορούσε, γιατί είχε λέει κάτι πλανήτες να καταστρέψει. Δικαιολογίες... "Έχει και αλλού πορτοκαλιές", σκέφτηκε ο Φλόριαν και κoίταξε με θαυμασμό τα οπίσθια ενός γιατρού που τώρα που τον καλοκοίταζε έφερνε λίγο στον George Clooney...

(όγδοη παράγραφος, ΒΑΣΙΛΙ)
...Αυτό είναι κοροϊδία. Αρνούμαι να συνεχίσω αυτό το διασυρμό της λογοτεχνίας. Έχω να κάνω με μια νευρωτική ελαφρόμυαλη χαζογκόμενα, έναν πολεμοχαρή, ανώριμο, σωβινιστή έφηβο και έναν λυσασμένο gay.

(ΡΕΒΕΚΑ)
...Όλοι στη γειτονιά θα θυμούνται τη Λάουρα, εκείνη τη χαμογελαστή ευγενική ψυχή με τα πράσινα μάτια...

(ΓΚΑΡΥ)
...Κοπελιά αν δεν το κατάλαβες δεν έζησε κανείς ούτε από τη γειτονιά της Λάουρας. Κι εσένα ρε κομμουνίσταρε δε θα σε πετύχω έξω να σου σπάσω τα μούτρα..;

(ΑΛΕΞ)
...Αρρενωπό αγόρι εσύ...

(ΒΑΣΙΛΙ)
...Μαλάκες όλοι.


Συμπερασματικά, το καλό με ένα blog τεσσάρων είναι ότι θα γράφει ο καθένας τα δικά του.

Καλή μας αρχή...