Κεντροδεξιά ή καρεκλοδεξιά;

Το ΠΑΣΟΚ όταν εγκατέλειπε την εξουσία το 2004 μπορεί να μην είχε μία κοινή ιδεολογική ταυτότητα, όμως ο Κώστας Σημίτης του είχε δώσει ένα σαφές στίγμα. Ακόμα και η οργανωμένη εσωκομματική αντιπολίτευση που είχε η τότε κυβέρνηση είχε πολιτικά χαρακτηριστικά και δεν ήταν αποτέλεσμα αποκλεισμού από την εξουσία. Άλλωστε ο κύριος εκφραστής της ήταν βασικός υπουργός των κυβερνήσεων Σημίτη. Αντιθέτως, ο Καραμανλής εγκαταλείπει την προεδρία της Νέας Δημοκρατίας χωρίς κανένα ιδεολογικό στίγμα. Η πολιτική του ήταν ένα μείγμα κρατικισμού, νεοφιλελευθερισμού και λαϊκής δεξιάς που εφαρμοζόταν κατά το δοκούν και σύμφωνα με τις δημοσκοπικές τάσεις. Ακόμα και ο έντονος νεοφιλελευθερισμός που χαρακτήριζε την πρώτη θητεία της κυβέρνησης Καραμανλή εξαφανίστηκε μέσα στο γενικότερο συνονθύλευμα της πολιτικής που ακολούθησε.

Έγινε πολύ εμφανές ότι η Νέα Δημοκρατία δεν είναι τίποτα άλλο από ένα σύστημα διεκδίκησης και διαχείρισης της εξουσίας. Ενδεικτικό είναι ότι ο Καραμανλής κυβέρνησε δεχόμενος ελάχιστη εσωκομματική κριτική. Γνωρίζοντας ότι ο πρώην πρωθυπουργός ήταν το μόνο μέσο για να διατηρηθεί η ΝΔ στην εξουσία, όλα ανεξαιρέτως τα στελέχη τον θεοποίησαν και η όποια κριτική αφορούσε κυρίως τη διαχείριση της εξουσίας (αποπομπή ή μη στελεχών, παραλείψεις και λάθη υπουργών, κλπ). Ακόμα και μετά από μία τόσο βαριά ήττα η κριτική προς τον Καραμανλή είναι αφενός δυσανάλογη του αποτελέσματος, αφετέρου δεν έχει να κάνει με την πολιτική που άσκησε. Όλα τα παραπάνω συμπυκνώνονται σε μία φράση της Φωτεινής Πιπιλή στην επιμνημόσυνη εκπομπή του Γιάννη Πρετεντέρη αμέσως μετά τις εκλογές: «Πρέπει να ευχαριστήσουμε και να ευγνωμονούμε τον Κώστα Καραμανλή που πήρε μία παράταξη διαλυμένη και την έφερε στην κυβέρνηση δύο φορές».

Πιθανότατα ο Καραμανλής να ενδιαφέρεται ελάχιστα για το ιδεολογικό στίγμα της Νέας Δημοκρατίας. Άλλωστε και όταν ακόμα διεκδικούσε την πρωθυπουργία, δεν κατέθεσε κάποια ιδεολογική πλατφόρμα αλλά εξελέγη υποσχόμενος καταπολέμηση της διαφθοράς. Και σήμερα που η ΝΔ καλείται να εκλέξει νέο πρόεδρο, να συζητήσει τι εκφράζουν οι υποψήφιοι και τι οδήγησε στην ήττα, εκείνος προκήρυξε συνέδριο μίας ημέρας! Αλλά μέχρι τώρα μόνο ένας έχει ζητήσει τη διεξαγωγή συνεδρίου για να συζητηθεί το ιδεολογικό στίγμα της ΝΔ, ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης!

Η αβάσταχτη ελαφρότητα της ελληνικής δημοσιογραφίας

Διαβάζω αυτό στα ΝΕΑ την προηγούμενη εβδομάδα.

Ο γραπτός λόγος είναι όμορφος, αλλά και ιδιαίτερα παραπλανητικός. Σε παρασύρει, σε παίρνει μαζί του, αν τον αγαπάς μπορεί και να αμελήσεις να ελέγξεις αν αυτά που διαβάζεις ανταποκρίνονται, έστω και ελάχιστα, στην πραγματικότητα.

Γιατί η πραγματικότητα, δεν μπορείς να την αγνοήσεις μετά από λίγη ώρα, σου λέει πως αυτό που διαβάζεις δεν είναι παρά ένα κορυφαίο παράδειγμα τσαπατσούλικης, αστήρικτης, γεμάτης ανακρίβειες, μεροληπτικής δημοσιογραφίας, υπό το μανδυα της σοβαροφάνειας. Και κατόπιν εκνευρίζεσαι. Και αρχίζεις να ξαναγράφεις στο blog σου.

Ο Βρανάς ξεκινάει το άρθρο του με ένα πραγματικό καινοφανές επιχείρημα. Για να δικαιολογήσει το γεγονός ότι οι ευρωβουλευτές είναι «πολιτικοί νάνοι», λέει:

«…Από τη μια 736 αιρετοί ευρωβουλευτές και από την άλλη 15.000 διορισμένοι αξιωματούχοι που βρίσκονται στην υπηρεσία της πανίσχυρης Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Το αριθμητικό έλλειμμα αποκαλύπτει το δημοκρατικό»

Αφήνεις στην άκρη διάφορες θεμελιώδεις απορίες που μπορούν να δημιουργηθούν στο ζαλισμένο σου κεφάλι (δηλαδή αν ο Βρανάς ενδεχομένως θα προτιμούσε να υπάρχουν 15.000 εκλεγμένοι ευρωβουλευτές και 736 υπάλληλοι στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή). Αρχίζεις να ψελλίζεις, διστακτικά μπας και θίξεις το authority που στα λέει αυτά, πως είναι μάλλον αδύνατο οι γραφειοκράτες δημόσιοι υπάλληλοι (όπως είναι στην πραγματικότητα οι υπάλληλοι της Κομισιόν) που κάνουν χίλιες δουλειές και συντάσσουν τα αρχικά στάδια των ευρωπαϊκών νομοθεσιών, να είναι όσοι και οι αιρετοί άρχοντες που εγκρίνουν τη νομοθεσία. Και πως αυτό δεν το υπαγορεύει κανένα δημοκρατικό έλλειμμα της Ένωσης (για το οποίο πολλά άλλα μπορεί να πει κανείς), αλλά, σόρυ κιόλας φίλε Ρούσο, η κοινή λογική. Τουλάχιστον όπου επί γης υπάρχουν δημοκρατίες και οργανωμένα πολιτικά συστήματα.

Η συνέχεια είναι ανάλογη. Υπάρχει μία ολόκληρη παράγραφος που μας ενημερώνει πως «το παιχνίδι στο Ευρωκοινοβούλιο ήταν χαμένο από την αρχή» γιατί έτσι το ’χαν «από γεννησιμιού του» σχεδιάσει (οι…αυτοί, μην ψάχνετε). Για αυτούς τους λόγους, φαντάζομαι, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, από τον εν πολλοίς συμβουλευτικό ρόλο που είχε το 1979, τώρα αποτελεί συννομοθέτη στη μεγάλη πλειοψηφία της ευρωπαϊκής νομοθεσίας. Υποψιάζομαι πως αν η κοσμοθεωρία σου συνοψίζεται στο ότι «κάποιοι κακοί τα ελέγχουν όλα, όλα είναι προαποφασισμένα και στημένα», σου είναι λίγο δύσκολο να πιστέψεις πως το Κοινοβούλιο είναι ένας θεσμός που εξελίσσεται με τα χρόνια, με βάση τις πεποιθήσεις και τις ιδεολογικές διαφορές εναλλασσόμενων ευρωπαϊκών κυβερνήσεων (αυτών δηλαδή που διαπραγματεύονται τις συνθήκες που ενισχύουν της αρμοδιότητες των ευρωπαϊκών οργάνων). Και πως, κυρίως, αυτή η διαδικασία δεν μπορεί ποτέ να θεωρηθεί προαποφασισμένη, εκτός και αν πειστούμε πως η Θάτσερ το 80 είχε, για κάποιο διαχρονικό υπερφυσικό λόγο, τις ίδιες απόψεις για το ρόλο που πρέπει να παίζει το Ευρωκοινοβούλιο με τους σημερινούς πρωθυπουργούς και αρχηγούς κρατών.

Το άρθρο κάνει ένα υπέροχο άλμα λογικής, θεωρώντας πως αφού οι αποφάσεις του Κοινοβουλίου δεν έχουν δεσμευτική ισχύ σε θέματα αγροτικής, βιομηχανικής και δημοσιονομικής πολιτικής, τα υπόλοιπα δεν μετράνε και είναι κουραφέξαλα. Πράγματι γι’ αυτές τις πολιτικές το Κοινοβούλιο έχει συμβουλευτικό ρόλο (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχει περιθώρια να επιβάλλει την άποψη του, για παράδειγμα το Κοινοβούλιο εγκρίνει τον κοινοτικό προϋπολογισμό, δηλαδή το μέγεθος των αγροτικών επιδοτήσεων). Δεν υπάρχει όμως, κανένας απολύτως λόγος κάποιος να θεωρεί ότι η αγροτική πολιτική είναι π.χ. πιο σημαντική από το περιβάλλον, ή η βιομηχανική πολιτική περισσότερο σχετική με την οικονομική κρίση απ΄ ότι οι εργασιακές σχέσεις, η μετανάστευση ή το θέσπισμα αυστηρότερων κανόνων για τις χρηματοοικονομικές συναλλαγές. Ακόμα και έτσι, όμως, σίγουρα δεν είναι η «Πανίσχυρη Ευρωπαϊκή Επιτροπή» (ο Μπαρόζο θα κοκκίνιζε απο περηφάνια με τέτοιο κομπλιμέντο) που έχει τον τελευταίο και αποφασιστικό λόγο, αλλά το Συμβούλιο, δηλαδή οι δημοκρατικά εκλεγμένοι αρχηγοί κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Επίσης, δεν ξέρω για σας, αλλά όταν ένα Κοινοβούλιο συναποφασίζει (προσοχή, συναποφασίζει, δεν εκφέρει απλά μη δεσμευτικές απόψεις) για θέματα που, μεταξύ άλλων, αφορούν το περιβάλλον, τις εργασιακές σχέσεις, τη μετανάστευση, την παιδεία και την έρευνα, την υγεία, την προστασία των καταναλωτών, την κοινή αγορά και το εμπόριο ανάμεσα στις χώρες της Ε.Ε., εμένα αυτό δε μου μοιάζει για «περιορισμένο νομοθετικό ρόλο».

Όλα αυτά θα μπορούσαν να ονομαστούν παραλείψεις, παρανοήσεις και ανακρίβειες που πηγάζουν εν μέρει, από την ίδια την πολυπλοκότητα του Ευρωπαϊκού τρόπου παραγωγής νόμων και πολιτικής. Έρχεται όμως το τελευταίο κομμάτι για να μην αφήσει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης της προχειρότητας με την οποία γράφονται άρθρα στον ελληνικό τύπο.

Αρχικά αναρωτιέμαι: υπάρχει σοβαρός δημοσιογράφος που να παραθέτει στοιχεία κάποιας έκθεσης χωρίς να παραπέμπει σε αυτήν; Ποιο είναι αυτό το μυστηριώδες Παρατηρητήριο της Ευρώπης και που μπορώ εγώ, ως πολίτης, να βρω την έκθεση αυτή; Ακόμα και αν θέλω να είμαι καλόπιστος προς αυτόν που υπογράφει το άρθρο, πως μπορώ να το κάνω να δεν μπορώ να έχω πρόσβαση στο ίδιο υλικό που χρησιμοποίησε εκείνος για να εξάγει τα συμπεράσματα του; Και αν, βρε αδερφέ, μία υποσημείωση είναι δύσκολο να μπει στην έντυπη έκδοση, πόσο δύσκολο είναι να κοτσάρεις ένα link για την ηλεκτρονική;

Αντίθετα, στη σημερινή εποχή μπορώ με 5 λεπτά ψάξιμο να βρω το καταπληκτικό VoteWatch.eu, και με άλλα 5 λεπτά δημιουργικής εργασίας να δω πως τα δύο μεγάλα κόμματα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου έχουν ψηφίσει κατά τον ίδιο τρόπο τα τελευταία 5 χρόνια κάτω από το 70% των ψηφοφοριών (σίγουρα πολύ διαφορετικό από το σταλινικό 97% που μας λέει το άρθρο). Το ποσοστό είναι παρεμφερές, για τον τελευταίο χρόνο. Και αν το 69% σας φαίνεται ακόμα μεγάλο, δείτε λίγο το πόσο κοντά βρίσκονται το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα (μέλος του οποίου είναι το ΠΑ.ΣΟ.Κ.) με το Ευρωπαϊκό Κόμμα της Ενωμένης Αριστεράς (στο οποίο συμμετέχουν ΚΑΙ το ΚΚΕ ΚΑΙ ο Συ.ρι.ζα.) Για να σας γλιτώσω τον πονοκέφαλο, το ποσοστό είναι λίγο πάνω από 62%. Θέλετε να πάμε περισσότερο εις βάθος; Για να δούμε τα πως ψηφίζουν τα δύο άκρα, το Ευρωπαϊκό Κόμμα της Ενωμένης Αριστεράς και το ακροδεξιό Ανεξαρτησία/Δημοκρατία. Μπουμπλέ Μπουμπλέ….40% !!!!

Μαγικό; Όχι φυσικά! Απλά όποιος με μεγάλη ευκολία ανατρέχει στις ψηφοφορίες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου θέλοντας να εξάγει λαϊκίστικα επιχειρήματα (όλοι το ίδιο είναι κτλ κτλ) αγνοεί βασικά χαρακτηριστικά της διαδικασίας. Και ακριβώς επειδή η διαδικασία είναι χρονοβόρα και τρομερά πολύπλοκη, όταν τα θέματα φτάνουν στη Ολομέλεια του Κοινοβουλίου (απ’ όπου προέρχονται και τα στατιστικά αυτά) , τις περισσότερες φορές είναι προϊόντα τέτοιας επίπονης διαπραγμάτευσης και συμβιβασμών, που πλέον οι περισσότερες ομάδες τις ψηφίζουν, ακόμα ακόμα για να μην πάνε χαμένες οι τροπολογίες που έχουν καταφέρει να περάσουν στο σχέδιο νόμου. Έτσι οι Κομμουνιστές ψηφίζουν για να γίνουν νόμος οι δικές τους τροπολογίες, οι Πράσινοι για τις δικές τους και ομοίως όλες οι Κοινοβουλευτικές ομάδες του Κοινοβουλίου. Οι πραγματικές ιδεολογικές μάχες δίνονται στις Κοινοβουλευτικές Επιτροπές. Για να μην αναφέρουμε πως σε όλα αυτά τα ψηφίσματα που συνυπολογίζονται, υπάρχουν και άπειρα που είναι λίγο πολύ κοινής αποδοχής, δηλαδή ψηφίσματα που για παράδειγμα καταδικάζουν την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Νταρφούρ. Έτσι, το ποσοστό «σύγκλισης» μεταξύ των πολιτικών σχηματισμών αυξάνεται, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι όλοι «είναι ίδιοι».

Η δημοκρατία δεν είναι εύκολη υπόθεση. Η ευρωπαϊκή δημοκρατία ακόμα πιο περίπλοκη. Τις λεπτομέρειες αυτές δεν είναι απαραίτητο να τις γνωρίζει κάποιος, ακριβώς όπως εγώ δεν νιώθω την υποχρέωση να γνωρίζω πως σηκώνεται ένα σπίτι ή πως γιατρεύεται η δισκοπάθεια. Όμως, σ’ αυτές τις πολύπλοκες κοινωνίες που έχουμε φτιάξει, κάποιοι έχουν αναλάβει το ρόλο να γνωρίζουν τις λεπτομέρειες, να κάνουν την έρευνα, να εξάγουν συμπεράσματα και να τα μεταφέρουν με απλό τρόπο στους υπόλοιπους που δεν έχουν τον χρόνο ή τη διάθεση να ασχοληθούν. Ο ρόλος τους δεν είναι ούτε να αναμασούν βολικά στερεότυπα ούτε να προμοτάρουν επιλεκτικές αλήθειες που τους κάνουν να αισθάνονται καλύτερα. Αυτοί οι περίεργοι τύποι λέγονται δημοσιογράφοι, και όσο και αν τους απεχθανόμαστε, μας είναι απαραίτητοι.

Όταν βλέπω τέτοια άρθρα γνώμης από ένα πολύ γνωστό και σεβάσμιο αρθρογράφο της μεγαλύτερης σε κυκλοφορία ελληνικής εφημερίδας, σταματάω να απορώ για το επίπεδο του δημόσιου διαλόγου σε σχέση με τις Ευρωεκλογές.

Η δική μας κρίση

Η παγκόσμια κρίση προήλθε από την κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Η κατάρρευση τραπεζικών κολοσσών στις Η.Π.Α. συμπαρέσυρε ολόκληρη την παγκόσμια οικονομία.

Η κρίση έχει υπαίτιους. Οι ρίζες της βρίσκονται στην πολιτική της απορρύθμισης των αγορών που πιστά ακολούθησαν Κυβερνήσεις και τραπεζίτες παγκόσμια αλλά και στην Ελλάδα. Η διέξοδος από την κρίση απαιτεί αλλαγή κατεύθυνσης και πολιτικών.

Ως πολίτες ζούμε πέντε χρόνια στη δίνη μιας νεοσυντηρητικής πολιτικής που συσσωρεύει οικονομικά, κοινωνικά, θεσμικά και πολιτικά αδιέξοδα και βιώνουμε τα αποτελέσματα νεοσυντηρητικών πολιτικών που πλήττουν ευθέως τα δικαιώματά μας στην εργασία, στην ασφάλιση, στη ζωή μας, πολιτικών που αποδομούν και συρρικνώνουν το κοινωνικό κράτος, που διαλύουν τη λειτουργία των θεσμών, που διαιρούν την κοινωνία και τους εργαζόμενους, που δίνουν εξουσία πολιτική και οικονομική στα golden boys της αχαλίνωτης αγοραίας λογικής.

Με το πρόγραμμα των 28 δις ευρώ που νομοθέτησε η ελληνική κυβέρνηση παρέχει ενέσεις ρευστότητας και σημαντικές κεφαλαιακές ενισχύσεις στις Τράπεζες, με επιβάρυνση του Δημόσιου και των φορολογουμένων, αλλά η ενίσχυση αυτή δε φτάνει έγκαιρα και με επωφελείς όρους στην πραγματική οικονομία, τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις, που πλήττονται από την κρίση.

Οι εργαζόμενοι στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας βιώνουμε μια αυταρχική, άδικη και πρωτοφανή πολιτική εκ μέρους της διορισμένης από την Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας διοίκησης που πλήττει βάναυσα την κουλτούρα της τράπεζας, την αξιοπρέπεια και το φιλότιμο όλων των εργαζομένων στην Εθνική Τράπεζα.

Τα τελευταία χρόνια τα μέλη της διοίκησης του κ. Αράπογλου:

Προσπάθησαν με κάθε τρόπο να αλλοιώσουν το χαρακτήρα, τη φυσιογνωμία, τον εθνικό και αναπτυξιακό ρόλο της Ε.Τ.Ε. Μιλούν μόνο για την αξία και την ανταμοιβή του μετόχου χωρίς να δείχνουν το παραμικρό ενδιαφέρον για τη θέση των εργαζομένων, για την ελληνική κοινωνία, για την ανάπτυξη της χώρας. Πιστεύουν και θέλουν να μετατρέψουν την Ε.Τ.Ε. από μια ιστορική, εθνική, κοινωνική τράπεζα σε μια χωρίς ταυτότητα επιχείρηση με βραχυπρόθεσμα κέρδη και υπέρογκα bonus για μια παρέα ολίγων.

Προσπάθησαν με μαζικές προσλήψεις –δήθεν ειδικών Συμβούλων- να καταλάβουν με πειρατική λογική τις θέσεις κλειδιά στην ηγετική πυραμίδα της τράπεζας και να μοιραστούν μέσα από εξωφρενικά προγράμματα stock options τα κέρδη της Τράπεζας.

Προσπάθησαν να καταργήσουν το σύνταγμα των εργασιακών μας σχέσεων -τον Κανονισμό Εργασίας- θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να έχουν λυμένα τα χέρια τους για ατομικές συμβάσεις εργασίας. Ο διοικητής της Εθνικής πρωτοστάτησε στην άρνηση των τραπεζιτών να υπογράφουν κλαδικές συμβάσεις με τους εργαζόμενους, βάζοντας εμπόδιο στον από το Σύνταγμα κατοχυρωμένο θεσμό των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων.

Θέλουν δηλαδή: Να προσλαμβάνουν και να απολύουν ελεύθερα. Να αμείβουν χωρίς διαπραγμάτευση με τους εργαζόμενους, χωρίς κανόνες. Να τοποθετούν, να μεταθέτουν, να προάγουν με το απόλυτο διευθυντικό δικαίωμα και με κριτήρια τους ατομικούς στόχους που οι ίδιοι θέτουν. Ευνοούν τα κερδοσκοπικά κεφάλαια έναντι των ασφαλιστικών ταμείων. Αδιαφορούν για τους σημαντικούς κινδύνους που με τις επιλογές τους για βραχυπρόθεσμα κέρδη έχει αναλάβει η Τράπεζα εντός και εκτός Ελλάδας.

Αυτή η πολιτική της Διοίκησης που πλήττει ευθέως την κουλτούρα, το χαρακτήρα και τη φυσιογνωμία της Εθνικής Τράπεζας, σε βάρος των εργαζομένων και της ελληνικής κοινωνίας δεν μπορεί να συνεχιστεί.

Τώρα είναι επιτακτική ανάγκη υπό τις παρούσες συνθήκες της οικονομικής κρίσης και της ανάγκης για στήριξη της πραγματικής οικονομίας να ενισχυθεί ο δημόσιος έλεγχος της Εθνικής Τράπεζας, αποτελώντας ένα ισχυρό αναπτυξιακό εργαλείο προς όφελος της εθνικής οικονομίας, των εργαζομένων και της ελληνικής κοινωνίας.

Ο Σύλλογος Υπαλλήλων Εθνικής Τράπεζας με την παράταξη της Δημοκρατικής Συνδικαλιστικής Ενότητας στο τιμόνι έδωσε και θα συνεχίσει να δίνει και να κερδίζει καθημερινές συνδικαλιστικές και δικαστικές μάχες στο πλευρό των εργαζόμενων.

*Ο Χρήστος Ασπιώτης είναι υπάλληλος της Εθνικής Τράπεζας και υποψήφιος της Δημοκρατικής Συνδικαλιστικής Ενότητας στις εκλογές του Συλλόγου Υπαλλήλων Εθνικής Τράπεζας που διεξάγονται από τις 6 έως τις 11 Απριλίου σε όλη την Ελλάδα.

Η πολιτική επιστρέφει

Μετά από πέντε χρόνια χρόνια πλήρους αποπολιτικοποίησης της κοινωνίας, της δημόσιας συζήτησης και των ίδιων των πολιτικών κομμάτων φαίνεται ότι ήρθε ο καιρός να επιστρέψει και πάλι η κανονικότητα και η πολιτική στο προσκήνιο.

Επί 4,5 χρόνια βιώσαμε ένα παράδοξο πολιτικό σκηνικό που αποτελούνταν από τους εξής παίκτες: 1) Μία κυβέρνηση που ήρθε με μεγάλες προσδοκίες και πολύ γρήγορα διαψεύστηκαν. 2) Ένα ΠΑΣΟΚ ανεμικό που δεν ήξερε σε ποια κατεύθυνση πήγαινε με έναν πρόεδρο που έμοιαζε πολιτικά μελλοθάνατος, φοβόταν και υποπτευόταν τους πάντες και παρακολουθούσε απλώς το παζάρι που στηνόταν γύρω του για τον αντικαταστάτη του. 3) Ένα ΚΚΕ που βολεύτηκε από την παρουσία της δεξιάς στην κυβέρνηση, την στήριξε και ταυτόχρονα χτυπούσαν μαζί το ΠΑΣΟΚ για όλα τα κακά του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος. 4) Τον Συνασπισμό που σε ρόλο πολιτικής Καλομοίρας γνώριζε ανεξήγητη επιτυχία. 5) Το ΛΑΟΣ που προσπαθούσε να αποποιηθεί το ρόλο του ακροδεξιού κόμματος εγκαταλείποντας τον ρατσιστικό και εθνικιστικό λόγο του. 6) Απολιτικ ψηφοφόρους που υπνοτισμένοι από την μαγεία του Καραμανλή ξεσπούσαν στο ΠΑΣΟΚ επειδή η κυβέρνηση αδυνατούσε να δώσει λύσεις.

Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα η πολιτική είχε εξαφανιστεί και μαζί της και η κανονικότητα στην ελληνική πολιτική σκηνή. Γι' αυτό είδαμε και το ΠΑΣΟΚ για μεγάλο χρονικό διάστημα να έχει ως κύριο αντίπαλο τον Συνασπισμό και όχι τόσο τη Νέα Δημοκρατία. Τα γκάλοπ είχαν τρελαθεί και έδειχναν τον Τσίπρα να ετοιμάζεται να πρόεδρος αξιωματικής αντιπολίτευσης την ώρα που ΚΚΕ και ΛΑΟΣ συμφωνούσαν σε περισσότερα θέματα από οποιονδήποτε άλλο συνδυασμό κομμάτων.

Και κάπου εκεί ήλθε το τέλμα και η κανονικότητα φαίνεται να έχει επιστρέψει. Τα γκάλοπ επιτέλους αποτυπώνουν το θυμό της κοινωνίας για την χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης. Δείχνουν μία υγιή αντίδραση του κόσμου που παρόλο κι αν δεν εμπιστεύεται και δεν έχει πεισθεί ιδιαίτερα ότι πρέπει να δώσει την ευκαιρία στο ΠΑΣΟΚ να κυβερνήσει, ξέρει ότι πρέπει να φύγει αυτή η κακή κυβέρνηση. Το ΠΑΣΟΚ επανήλθε στο παιχνίδι της εξουσίας, σε πλεονεκτική μάλιστα θέση και με τον πρόεδρό του απελευθερωμένο με τον αέρα που του δίνουν τα γκάλοπ να ασχολείται με το πως θα κάνει το κόμμα του κυβέρνηση και όχι πώς θα καθαρίσει το Βενιζέλο ή πού το πάει ο Σημίτης. Ο Συνασπισμός επανήλθε στα φυσιολογικά ποσοστά του με διαρκώς φθίνουσα πορεία και ο Καρατζαφέρης έβγαλε τη μάσκα του δεξιού και εμφάνισε το γνωστό ακροδεξιό πρόσωπό του.

Και μέσα σε όλα αυτά φαίνεται ότι ήρθε η ώρα για σοβαρές πολιτικές αποφάσεις από όλα τα κόμματα. Η οικονομική κρίση έστω και αν δεν αναλύθηκε πολύ σοβαρά από τα κόμματα, αποτέλεσε αφορμή για παραγωγή πολιτικής. Όχι από τη Νέα Δημοκρατία αλλά από το ΠΑΣΟΚ που, εκμεταλλευόμενο την έλλειψη σύγχρονων δομών στο ελληνικό κράτος, κατέθεσε ένα πακέτο προτάσεων για την αντιμετώπιση της κρίσης με αναπτυξιακό όραμα, που έθεσε ευδιάκριτα τα όρια που το χωρίζουν από τη Δεξιά. Ταυτόχρονα, αφού φαίνεται να έχει κλειδώσει την πόρτα εξόδου των αριστερών ψηφοφόρων του, επιχειρεί άνοιγμα στο μεσαίο χώρο τον οποίο και φαίνεται να έχει επανακαταλάβει. Η επιστροφή του Σημίτη είναι ένα ακόμα βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση που, όπως φαίνεται, θα συνοδευτεί και με την κατάθεση επιπλέον προγραμματικών θέσεων και περαιτέρω εξειδίκευση των προτάσεων. Η απολιτίκ μέθοδος της στείρας διαφωνίας σε όλα έχει αντικατασταθεί από την διαφωνία με παράλληλη κατάθεση προτάσεων.

Στην πολιτική καλείται να επιστρέψει και η Νέα Δημοκρατία. Η απώλεια του μεσαίου χώρου αναπόφευκτα την φέρνει στο δίλημμα (ακρο)δεξιά ή αριστερά (δηλαδή κέντρο). Και η απόφαση για το ποιο δρόμο θα επιλέξει θα φανεί πολύ καθαρά από τον τρόπο που θα αντιμετωπίσει το θέμα της ασφάλειας του πολίτη, ένα κατ' εξοχήν προνομιακό θέμα για τη δεξιά. Έχοντας από τη μία πλευρά τον ΛΑΟΣ που θα ήθελε να δει τα τανκς στους δρόμους και μαζικές απελάσεις μεταναστών και από την άλλη το ΠΑΣΟΚ που έχει πρότερο πετυχημένο πολιτικό βίο επί Χρυσοχοΐδη καλείται να αντιμετωπίσει τη βία και την εγκληματικότητα με τρόπο που, πιστεύω, θα δείξει και πάλι τα δεξιά αντανακλαστικά της. Το ίδιο ισχύει και στο θέμα της εκλογικής συνεργασίας με τον ΛΑΟΣ όπως πολλοί υποπτεύονται.

Τέλος, στην πολιτική φαίνεται να επιστρέφει και η αριστερά. Ο Τσίπρας καταθέτει προτάσεις για την Παιδεία, την οικονομία και άλλα θέματα. Την ίδια ώρα στο εσωτερικό του η ανανεωτική πτέρυγα εκφράζεται πιο ελεύθερα και αντιδρά στην επιχειρούμενη πολιτική της φίμωση και εξόντωση. Ακόμα και το ΚΚΕ στο πρόσφατο συνέδριό του μίλησε πολιτικά και επισημοποίησε τη στροφή του προς τον "σταλινισμό" με έναν διάλογο πιο ανοικτό απ' ό,τι μας είχε συνηθίσει μέχρι τώρα.

Όλα αυτά λοιπόν δείχνουν ότι θα έχουμε τις λιγότερο απολιτικ ευρωεκλογές της τελευταίας 15ετίας.

Ώρα Γιώργου !

Ένα χρόνο μετά το Μάρτιο του 2008 η κατάσταση για το ΠΑΣΟΚ έχει αλλάξει ριζικά.

Πέρυσι τέτοια εποχή, ο κ. Παπανδρέου έστελνε τη βάση του κινήματος μπαρουτοκαπνισμένη, διχασμένη και προβληματισμένη σ' ένα συνέδριο με αμφίβολα αποτελέσματα. Οι εκλογικές αποτυχίες, η αδυναμία του ΠΑΣΟΚ να κερδίσει την κοινή γνώμη ή έστω να πείσει ότι πρόκειται για κόμμα που διεκδικεί με αξιώσεις την εξουσία, η πολυγλωσσία στο εσωτερικό, οι πληγές από την κόντρα ηγεσίας του περασμένου Νοέμβρη, όλα μαζί συνέθεταν μια μίζερη εικόνα που γινόταν ελκυστική μόνο όταν την σατίριζε ο κυρίαρχος τότε του τηλεοπτικού τοπίου κ. Λαζόπουλος.

Αποκλειστικός σκοπός του 8ου συνεδρίου, φάνηκε από νωρίς αυτό, ήταν η απόλυτη επικράτηση του Προέδρου κ. Παπανδρέου και του περιβάλλοντός του στα όργανα, ώστε να ξεπεράσει την ψυχολογική και πρακτική αδυναμία που του προκαλούσε η διαρκής εσωτερική αμφισβήτηση. Αυτή η προσπάθεια αρχηγικής επιβολής οδήγησε σε νέο κύμα εσωστρέφειας με τη διαγραφή του κ. Σημίτη από την Κοινοβουλευτική Ομάδα.

Ο κ. Παπανδρέου ήξερε ότι αναλάμβανε πλέον μόνος όλες τις πρωτοβουλίες και έπαιρνε πάνω του αποκλειστικά όλη την ευθύνη και όλο το ρίσκο. Με την κριτική από τα μέσα ενημέρωσης να χτυπάει ταβάνι, τα ποσοστά στις δημοσκοπήσεις να πιάνουν πάτο και το χαμόγελο του Αλέξη Τσίπρα να λαμπιρίζει εκνευριστικά, τα συνοφρυωμένα βλέμματα στις κορνίζες του πατέρα Ανδρέα και του παππού Γιώργου, αμφότερων κοσμαγάπητων πρώην πρωθυπουργών, βάραιναν τις ούτως ή άλλως δύσκολες στιγμές του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ...

Όμως, τα χειρότερα που προέβλεπαν χαιρέκακα οι Κασσάνδρες δεν ήρθαν. Τα νέα εκλεγμένα όργανα άρχισαν να δουλεύουν, οι επιλογές του κ. Ραγκούση στη θέση του Γραμματέα και του κ. Παπακωνσταντίνου στη θέση του εκπροσώπου Τύπου είχαν θετικό αντίκτυπο, κάτι άρχισε να κινείται διαφορετικά στο ΠΑΣΟΚ. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας βούλιαζε με το σκάνδαλο του Βατοπεδίου, ο κ. Καραμανλής έκανε το λάθος να προσπαθήσει να καλύψει τη διαφθορά και έχασε το συγκριτικό πλεονέκτημα του αδιάφθορου Πρωθυπουργού που ως τότε δεν άγγιζαν τα σκάνδαλα. Την ίδια στιγμή ο κ. Παπανδρέου δεν έμεινε να καταγγέλει και να παρακολουθεί την πτώση, αλλά εμφανίστηκε σοβαρός και με πρόγραμμα στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης και έδωσε για πρώτη φορά την αίσθηση μιας αξιόπιστης κυβερνητικής λύσης. Ως φυσική συνέπεια μιας ολοκληρωμένης νεκρανάστασης, το ΠΑΣΟΚ πέρασε μπροστά στις δημοσκοπήσεις. Από το Σεπτέμβρη και μετά που η εξουσία σταμάτησε να μοιάζει μακρινό όνειρο, οι από το 2004 υπνωτισμένες κοινωνικές δυνάμεις της βάσης άρχισαν να διασπείρουν δυναμικά στην κοινωνία ότι το ΠΑΣΟΚ είναι πάλι εδώ. Τα κορυφαία στελέχη του κόμματος κατάλαβαν ότι το συμφέρον τους είναι η συστράτευση στην προοπτική της νίκης. Σε μια ολοκληρωτική μεταστροφή της κοινής γνώμης, η Νέα Δημοκρατία άρχισε να τσαλαβουτάει άτσαλα σε μια συνεχιζόμενη κρίση, ενώ το ΠΑΣΟΚ μεγάλωνε τη διαφορά στις δημοσκοπήσεις και παγίωνε την αίσθηση ότι θα είναι ο επόμενος νικητης των εκλογών, όποτε κι αν γίνουν αυτές.

Στην πρώτη ανάγνωση, ο κ. Παπανδρέου πήρε το ρίσκο και του βγήκε. Ναι, είχε απέναντί του μια πολύ κακή κυβέρνηση, ναι, μοίρασε κάπως την εσωκομματική εξουσία όταν του έφυγε το άγχος της αμφισβήτησης, ναι, η διαφαινόμενη προοπτική εξουσίας λειτουργεί πάντα ως συγκολλητική ουσία γύρω από τον αρχηγό. Όμως, αφού εκείνος ήταν που έφταιγε όταν όλα πήγαιναν στραβά, αυτός είναι που πρέπει να πάρει τα εύσημα τώρα που όλα μοιάζουν καλύτερα.

Σε μια δεύτερη πιο προσεκτική ανάγνωση της πολιτικής συγκυρίας, χρειάζεται περισσότερη ψυχραιμία. Το ΠΑΣΟΚ ακόμη δεν κέρδισε. Έχει μπροστά του τις Ευρωεκλογές για το πρώτο έμπρακτο θετικό αποτέλεσμα, ενώ ο κ. Καραμανλής δε φαίνεται διόλου διατεθειμένος να κάνει εθνικές εκλογές και λογικό είναι. Η Νέα Δημοκρατία δε θα φύγει εύκολα, όπως ο κ. Παλαιοκώστας από τις φυλακές Κορυδαλλού.

Ο κ. Παπανδρέου σφύζει από αποφασιστικότητα πια στις δημόσιες εμφανίσεις του και σωστά επικεντρώνει το λόγο του στο πρόγραμμα διακυβέρνησης του κόμματός του. Οι πολίτες χρειάζονται ελπίδα, αλλά πρέπει πρώτα να ξαναπιστέψουν στο πολιτικό σύστημα και μετά να διαλέξουν ποιο κόμμα θα εμπιστευτούν. Το εγχείρημα δεν είναι εύκολο.

Ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ οφείλει από τη μια μεριά να μιλήσει πολιτικά για κάθε ζήτημα και από την άλλη να αποφύγει κάθε επικοινωνιακό λάθος που μπορεί να κοστίσει, γιατί ο κ. Καραμανλής διατηρεί πάντα το πλεονέκτημα της επιλογής της στιγμής των εκλογών. Οφείλει επίσης να καλέσει όλες τις δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ σε συστράτευση για ν' αποφύγει τον εφησυχασμό, αλλά και να διασφαλίσει ότι η κοινωνία δε θα φοβηθεί από προκλητικές συμπεριφορές στελεχών, που μπορεί ήδη να κινούνται αλαζονικά σε συγκεκριμένους χώρους σαν να έχουν επανακτήσει την εξουσία.

Απ' αυτό το κάλεσμα συστράτευσης δεν μπορεί να απουσιάζει ο πρώην Πρωθυπουργός κ. Σημίτης, που ακόμη αποτελεί μια ηγετική πολιτική φυσιογνωμία για σημαντική μερίδα όχι μόνο της βάσης του ΠΑΣΟΚ αλλά και του συνόλου της ελληνικής κοινωνίας. Εξάλλου, η ολοκληρωτική αποτυχία της σημερινής κυβέρνησης έχει κάνει ακόμη και παλιότερους επικριτές του κ. Σημίτη να τον αναπολούν. Η παρεξήγηση ανάμεσα στους δύο παλιούς φίλους, τον κ. Παπανδρέου και τον κ. Σημίτη, δεν έχει πια λόγο να υφίσταται. Χρειάζεται μια γενναία κίνηση του ισχυρού και αδιαμφησβήτητου πια ηγέτη κ. Παπανδρέου που θα επαναφέρει δυναμικά στο πολιτικό παιχνίδι τον κ. Σημίτη δίνοντάς του το ρόλο που εκείνος επιθυμεί, κατόπιν συνεννόησης.

Στο ΠΑΣΟΚ που μοιάζει τώρα ενωμένο όσο ποτέ και έτοιμο όσο ποτέ, τώρα είναι η ώρα για τον κ. Παπανδρέου για μια τελευταία εντυπωσιακή κίνηση ενότητας, πριν τις μεγάλες νίκες. Όπως σωστά ο ίδιος δήλωσε, τώρα είναι η δική του ώρα...

Παντού υπάρχει ένας Βύντρα

Έβλεπα σήμερα το πρωί τον Ομπάμα να μιλάει για το σχέδιό του για την οικονομική ανάκαμψη και αμέσως μου ήρθε στο μυαλό ο Καραμανλής! Σοβαρά μιλάω... Έλεγε λοιπόν ο Ομπάμα, μιλώντας για το σχέδιο, ότι το σχέδιο σε καμία περίπτωση δεν εγγυάται την επιτυχία και δεν ειναι δεδομένο ότι όλες οι πτυχές του θα έχουν επιτυχία και θα δουλέψουν όπως πιστεύει η κυβέρνηση Ομπάμα. Και εκεί ακριβώς μου ήρθε στο μυαλό η σύγκριση με τον Καραμανλή!

Μου έκανε εντύπωση το πώς διαχειρίζεται ο Ομπάμα τη δημοφιλία του και πώς τη χειρίστηκε ο Καραμανλής. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, λοιπόν, μέχρι στιγμής δείχνει να χειρίζεται την επιτυχία του και τα υψηλά ποσοστά δημοφιλίας με σύνεση, σεμνότητα και κυρίως ειλικρίνεια απέναντι στον πολίτη. Είναι τουλάχιστον η δεύτερη φορά που τον ακούω εγώ προσωπικά να λέει ότι και λάθη θα κάνει και ότι οι αποφάσεις που θα πάρει μπορεί να μην είναι σωστές. Ξεφεύγει δηλαδή από τον κοινότοπο ξύλινο λόγο των πολιτικών που δεν συνηθίζουν να παραδέχονται λάθη που έκαναν ή να δηλώνουν ξεκάθαρα ότι κάνουν και λάθη και μιλάει σαν ένας κοινός θνητός εκμεταλλευόμενος προφανώς το γεγονός ότι η δημοφιλία του τού επιτρέπει να κάνει και λάθη ή να λαμβάνει μη αρεστές αποφάσεις.

Παρόμοια (αν κ όχι εξίσου υψηλή) δημοφιλία και ανεκτικότητα απολάμβανε και ο Καραμανλής στην Ελλάδα. Το 2004 εξελέγει λίγο πολύ ως σωτήρας, ως ένας άφθαρτος, νέος και δυναμικός πολιτικός που μπορούσε να αλλάξει όλα τα κακώς κείμενα της ελληνικής κοινωνίας και ως σύγχρονος Ράμπο, Spiderman, Superman, Ρομπέν των Δασών, Λεωνίδας και Super Goofy μαζί να αντιμετωπίσει μόνος του τη διαφθορά. Ο ίδιος ο Καραμανλής καβάλησε το κάτασπρο άλογό του, έριξε την πλούσια κώμη του στον ώμο, φόρεσε και το γνωστό θυμωμένο και αποφασιστικό του ύφος, που έχει πέραση και πείθει, και μας έκανε πλάκα επί 5 χρόνια ότι καταπολεμάει τη διαφθορά, ότι τα βάζει με τα συμφέροντα και γενικώς ότι κυβερνάει αυτή τη χώρα με σχέδιο. Όπως ήταν φυσικό και λάθη έκανε και έκανε και ατυχείς επιλογές που δεν είχαν το αποτέλεσμα που περίμενε. Η ελληνική κοινωνία όχι μόνο έδειξε πρόθυμη να τον συγχωρέσει αλλά και υπνωτισμένη από το ύφος του εθνικού υπερήρωά μας πίστεψε ότι ο Καραμανλής όντως εργαζόταν σ'αυτή την κατεύθυνση και πήρε σκληρά μέτρα που μάλιστα είχαν αντίκτυπο! Και σε όσες περιπτώσεις δεν υπήρχε το επιθυμητό αποτέλεσμα (ακόμα και οι σούπερ ήρωες κάνουν λάθη στις μέρες μας...) δεν έφταιγε ο ίδιος, αλλά το ΠΑΣΟΚ!

Ο Καραμανλής, λοιπόν, καταχράστηκε την εμπιστοσύνη και τη συμπάθεια που του έδειξε και ακόμα του δείχνει η ελληνική κοινωνία. Τη χρησιμοποίησε για να προσπαθήσει να μας πείσει ότι εργάζεται σκληρά και να πάρει επάνω του ακόμα και σκάνδαλα και συμπεριφορές που δεν δικαιολογούνται. Γρήγορα όμως ο Καραμανλής κατέρρευσε και έφτασε να χάνει από το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου! Αποδείχτηκε ότι τελικά είναι σαν τον φετινό ΠΑΟΚ του Σάντος. Μία εικονική απάτη που βρίσκεται εκεί όπου βρίσκεται με τα ψέμματα. Γιατί δύο γκολ από τον Βύντρα δεν έφαγε κανείς...