Καινούριο φρούτο αυτό από τον Κώστα Σημίτη. Υπέρ της "Ειδικής Σχέσης" της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την Τουρκία εμφανίζεται ο πρώην πρωθυπουργός. Το σκεπτικό είναι ότι η Ελλάδα θα πρέπει να σταματήσει να υποστηρίζει την πλήρη ένταξη της Τουρκίας, επειδή η κυβέρνηση Καραμανλή τα θαλάσσωσε με το Ελσίνκι και οι Γαλλογερμανοί κλείνουν την πόρτα της ένταξης. Τι σχέση έχει το ένα με το άλλο; Υπάρχουν δυο εντελώς ξεχωριστά ερωτήματα: Πρώτον, θέλουμε την Τουρκία στην Ευρώπη; Δεύτερον, θέλουμε λύση στα ελληνοτουρκικά; Αυτά τα δυο δεν συνδέονται απαραίτητα. Λύση στα ελληνοτουρκικά πρέπει να επιζητηθεί και μόνη της, αρκεί να σταματήσουμε να αναμασούμε τα επιχειρήματα περί τουρκικής αδιαλλαξίας, εμείς οι διαλλακτικοί. Την Τουρκία στην Ευρώπη θα πρέπει να την θέλουμε αν μη τι άλλο γιατί κάθε άλλη σχέση, ειδική και ανειδίκευτη, θα αποτελούσε κοροϊδία απέναντι στους Τούρκους, και μάλιστα κοροϊδία που εδράζεται σε πολιτισμικά-θρησκευτικά (δηλαδή σωβινιστικά κριτήρια). Δηλαδή εμείς πιστεύαμε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα έλυνε ως δια μαγείας τα ελληνοτουρκικά προβλήματα και τώρα που δεν πιάνει το κόλπο αλλάζουμε άποψη;
Το σχετικό κείμενο του "Βήματος"
http://www.tovima.gr/print_article.php?e=B&f=15284&m=A25&aa=1
Το σχετικό κείμενο του "Βήματος"
http://www.tovima.gr/print_article.php?e=B&f=15284&m=A25&aa=1
4 σχόλια:
Φίλε Αλέξη συμφωνώ απόλυτα με την άποψή σου. Θα ήθελα να συμπληρώσω τους προβληματισμούς μου στο θέμα. Ο ένας έχει να κάνει με την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρώπη, όταν κοιτάζουμε το θέμα από ευρωπαϊκή σκοπιά. Βλέπουμε δηλαδή ότι το ποσοστό διαφωνίας των πολιτών όπως καταγράφεται σε μετρήσεις είναι αρκετά μεγάλο. Συνεπώς, πιστεύω ότι η ένταξη πρέπει να προχωρήσει αργά και σταθερά με χρονικό ορίζοντα τουλάχιστον δεκαετίας. Όσο για το αν η Τουρκία έχει ή δεν έχει θέση στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι θέμα που έχει λυθεί από τη δεκαετία του '50 (σε ό,τι αφορά τη γεωγραφική της θέση). Θρησκευτικά δεν τίθεται θέμα μη ένταξης στην "κοσμικη" Ευρωπαϊκή Ένωση. Και βάζω το κοσμική σε εισαγωγικά, γιατί το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτών που διαφωνούν είναι η θρησκεία.
Τώρα όσον αφορά την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρώπη, όταν βλέπουμε το θέμα από ελληνική οπτική γωνία, είναι πάλι προς το συμφέρον μας να επιδιώξουμε την ένταξη και όχι την "ειδική σχέση" που ισοδυναμεί με μία ευγενική απόρριψη. Η ένταξη και η συνεργασία στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν θα λύσει τα προβλήματα ως δια μαγείας. Άλλωστε είμαστε σύμμαχοι και στο ΝΑΤΟ και αυτό υπήρξε αφορμή για περισσότερη ένταση μέχρι τώρα παρά για επίλυση προβλημάτων. Ωστόσο, η ΕΕ είναι ένας θεσμός που όπως βλέπουμε μέχρι τώρα, παρά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει προωθεί την ουσιαστική συνεργασία και μάλιστα σε πολλούς τομείς. Άρα και από αυτή την οπτική γωνία θα πρέπει να υποστηρίξουμε την ΕΝΤΑΞΗ και όχι την ειδική σχέση.
Σε περίπτωση που επιδιώξουμε τη δεύτερη επιλογή, κατά τη γνώμη μου οδεύουμε σε λάθος δρόμο διότι: Αφενός αποδεικνύουμε ότι η πολιτική που στήθηκε τη δεκαετία του '90 υπέρ της τουρκικής ένταξης ήταν καθαρά καιροσκοπική. Αφετέρου καλλιεργούμε και πάλι, έστω και άθελά μας, τον εθνικισμό και τα αντιτουρκικά αισθήματα των Ελλήνων (που εκδηλώνονται σε κάθε ευκαιρία). Συνεπώς ας διαλέξουμε τι θέλουμε: Την Τουρκία σύμμαχό μας με προοπτική να λύσουμε τις διαφορές μας (με σχέδιο αλά Ελσίνκι και όχι όπως κάνει τώρα ο Καραμανλής με αυτόματο πιλότο) ή την Τουρκία απέναντι και να μας κατηγορεί ότι ήμασταν από αυτούς που πρωτοστατήσαμε ώστε να μείνει εκτός ΕΕ?
Φίλτατοι Αλέξη και Πάνο...και το υπόλοιπο μπαλέτο..,
Δεν νομίζω οτι υπάρχει καλύτερο θέμα απ'αυτό για να κάνω το πρώτο μου σχόλιο στο καταπληκτικό αυτό blog.
Κατ'αρχήν πρέπει ανεξάρτητα απο την άποψη του καθένα να εξετάσουμε μια πραγματικότητα. Η άρτια πολιτική Σημίτη σε σχέση με τα ελληνοτουρκικά, που μετετράπησαν σε ευρωτουρκικά με αποκορύφωμα το Ελσίνκι, έλαβε χώρα την τριετία 1996-1999. Συνέβη δηλαδή σε μια Ευρώπη συμπαγή με πολύ λιγότερα μέλη απο τα σημερινά 27 και με μεγαλύτερη αισιοδοξία και λόγω ΟΝΕ αλλά και λόγω του γενικότερου παγκοσμίου κλίματος pre-9/11!
Είναι προφανές οτι βασικός πυρήνας αυτής της πολιτικής αποτελούσε ο στόχος για εξευρωπαισμό της γείτονος που θα οδηγούσε σε άλλης μορφής δημοκρατία με λιγότερο στρατό και περισσότερες ελευθερίες στα πρότυπα των ευρωπαικών δημοκρατιών. Άμεσο αποτέλεσμα καλές σχέσεις γειτονίας με βάση τις ευρωπαικές συνθήκες και παρόμοιες εξελίξεισ στο Κυπριακό.Με βάση το παραπάνω σκεπτικό η Ελλάδα έγινε ο θερμότερος σύμμαχος της ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας παγκοσμίως!!
Η πραγματικότητα όμως έμελε να είναι αρκετά διαφορετική.
Η ΕΕ χωρίς αλλαγή στις δομές της διευρήνθηκε υπέρμετρα φθάνοντας στην Ευρώπη των 27! Άμμεσο αποτέλεσμα η μεγαλύτερη διαίρεση της πίτας, η κινιτικότητα φθηνού εργατικού δυναμικού αλλά και ένα θεσμικό κενό στις λειτουργίες της ΕΕ που οδήγησε σε Ευρώπη 2 ή και περισσοτέρων ταχυτήτων.
Την ίδια ώρα στα ελληνοτουρκικά η Κύπρος ισύχθει στην ΕΕ διαιρεμένη αλλά ταυτόχρονα, το Ελσίνκι ουδέποτε εφαρμόστηκε και ο Fidel-Τασσος Παπαδόπουλος δακρύζει με φόντο τον Μακάριο εναντίον της επανένωσης της νήσου δια του σχεδίου Ανάν.
Όλα τα παραπάνω ειδομένα είτε μαζί είτε ξεχωριστά δημιουργούν κάποιες φυγόκεντρες δυνάμεις.
Η Ευρωπσϊκή κοινή γνώμη (κυρίως των μεγάλων χωρών Γερμανία - Γαλλία - Αυστρία) βλέποντας τα αποτελέσματα της κακώς προετοιμασμένης διεύρυνησης αντιτίθεται σε κάθε σκέψη πλήρους ένταξης μιας χώρας 100,000,000 κατοίκων, με κάθε δυνατό επιχείρημα.
Οι σκέψεις αυτές δημιουργούν έντονο ευρωσκεπτικισμό στους γείτονες με αποτέλεσμα να πραγματοποιούνται θυελώδεις διαδηλώσεις εναντίον της ένταξης που ούτως ή άλλως δεν προβλεπόταν πριν απο το 2020!
Συμπερασματικά η άποψη Σημίτη έχει δύο σκοπιές ανάγνωσης.
Η μία λέει οτι όντως έπρεπε η Τουρκία να αποτελεί πλήρες μέλος της ΕΕ, αλλά η εμπειρία της διεύρυνσης έδειξε οτι αυτό σίγουρα δεν μπορεί να γίνει πρίν η ΄Ενωση αποκτήσει νέες δημοκρατικές δομές που θα της επιτρέψουν να κάνει πλήρες μέλος μια χώρα με τεράστιο ρυθμό αύξησης πληθυσμού. Με σημερινά δεδομένα π.χ. η Τουρκία θα έπρεπε ήδη να έχει πολύ περισσότερες ψήφους στο Ευρωκοινοβούλιο απο πολλές μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, κάτι που μοιάζει τρομακτικό και γι'αυτές αλλά και για την ευρωπαίκή κοινή γνώμη. Μέχρι λοπόν να πραγματωθεί η ευρωπαϊκή ολκλήρωση και θεσμικά, ο Σημίτης λέει οτι η Τουρκία μπορεί να περιμένει στον προθάλαμο των Βρυξελλών με τις προφανείς συνέπειες. Κατά την προσωπική μου άποψη έχει δίκιο. Η Ευρώπη σήμερα έχοντας να αντιμετωπίσει ένα τεράστιο έλλειμα δημοκρατίας και καθαρών θεσμών, με βάση σφυγμομετρήσεις του ευρωβαρόμετρου, δεν μπορεί να συζητάει για την απασφάλιση του εκρηκτκού μηχανισμού που λέγεται "σημερινή Τουρκία"! Αυτό δεν σημαίναει οτι πρέπει να υιοθετηθούν ακρέες απόψεις περι θρησκείας και γεωγραφικής κατανομής. Οφείλει όμως η ΕΕ να διδαχθεί απο μια βιαστκή δίεύρυνση και να μην ξανακάνει το ίδιο λάθος.
Η δεύτερη ανάγνωση προκύπτει από την νέα ευρωπαϊκή συνθήκη, την οποία κλίθηκε να σχολιασέι ο εθνάρχης κ.Σημίτης στο Cambridge. Από το 2009 η ΕΕ θα έχει μόνιμο πρόεδρο. Οφείλουμε όλοι εμείς οι προοδευτικοί πολίτες αυτής της ηπέιρου να στηρίξουμε τον μεγαλύτερο σύγχρονο εν ζωή οραματιστή του θεσμού της ολοκλήρωσης της ΕΕ για πρώτο της πρόεδρο!Ο νοών νοείτο...
Φίλε XPatik (ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε), τι ακριβώς θα κερδίσουμε αν το γυρίσουμε ξαφνικά απέναντι στην Τουρκία; Εδώ και χρόνια οι Γαλλογερμανοί κρύβονταν πίσω από εμάς. Αν σε τελική ανάλυση το δούμε κυνικά το ζήτημα, ήρθε η ώρα να κρυφτούμε πίσω από αυτούς. Αλλά αν το δούμε λίγο πιο ιδεαλιστικά το ζήτημα, για τα προβλήματα της ΕΕ δεν φταίνε ακριβώς οι Τούρκοι, ε; Στους οποίους υποσχόμαστε λαγούς με πετραχήλια εδώ και χρόνια για να ανακαλύψουμε ξαφανικά ότι επειδή είναι πολλοί (και επειδή είναι αλλόθρησκοι, και φτωχοί)δεν τους θέλουμε... Κατά τα άλλα, αν ο Σημίτης τα λέει για να εκλεγεί πρόεδρος...I rest my case.
http://www.tovima.gr/print_article.php?e=B&f=15289&m=B15&aa=1
Δημοσίευση σχολίου