Ο βολικός "εχθρός"

Ο κ. Θάνος Βερέμης είναι ένας απόλυτος άνθρωπος. Απο αυτούς που υποστηρίζουν τις απόψεις τους με τέτοιο τρόπο ώστε να σου αφήνει τη δυνατότητα μόνο να συμφωνείς ή να διαφωνείς μαζί του. Όταν μάλιστα αυτές οι απόψεις αφορούν το θέμα της ανώτατης εκπαίδευσης, οι εντάσεις είναι αναμενόμενες.

Ο Βερέμης, μεταξύ άλλων, αδυνατεί να κατανοήσει τον άτυπο ελληνικό θεσμό των αιωνίων φοιτητών, θέλει σώνει και καλά να αξιολογούνται Α.Ε.Ι. και καθηγητές, τάσσεται υπέρ της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων και αλλαγής του περιβόητου άρθρου 16 του Συντάγματος ενώ μάλλον δεν πολυσυμπαθεί και τον τρόπο με τον οποίο ασκείται το πανεπιστημιακό άσυλο στα ελληνικά πανεπιστήμια. Για τις απόψεις του αυτές τοποθετήθηκε στη θέση του Προέδρου του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας, παίζοντας ρόλο εμπροσθοφυλακής της κυβέρνησης στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Για τις ίδιες απόψεις, ο γηραιός ακαδημαϊκός δαιμονοποίηθηκε στα ελληνικά πανεπιστήμια χαρακτηριζόμενος, κυρίως από τους νεολαίους του Κ.Κ.Ε., με τον τρόπο που η αριστερά λατρεύει να χαρακτηρίζει όποιους διαφωνούν με τις απόψεις της: ο κ. Βερέμης ανακηρύχθηκε "αντιδραστικός".

Την εβδομάδα που πέρασε συνεδρίασε η Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής, η οποία έχει την αρμοδιότητα να εγκρίνει την ανανέωση της θητείας του κ. Βερέμη στο Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας. Για ένα πολιτικό σύστημα που ενισχύει σε τέτοιο βαθμό το κόμμα που κερδίζει τις εκλογές ώστε να καθιστά τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες τυπικού χαρακτήρα, η συνεδρίαση είχε ασυνήθιστο ενδιαφέρον. Ο λόγος: η Επιτροπή έχει την ιδιομορφία να είναι η μοναδική στην οποία οι αντιπολιτευόμενοι βουλευτές είναι περισσότεροι από τους κυβερνητικούς, έτσι που επανεκλογή του κ. Βερέμη να έχει τεθεί εν αμφιβόλω.

ΠΑ.ΣΟ.Κ. και ΣΥΡΙΖΑ θα καταψήφιζαν την ανανέωση της θητείας για πολλούς και διάφορους λόγους. Ο ΛΑ.Ο.Σ. πάλι, ενω συμφωνεί με πολλές από τις απόψεις του Βερεμή για τα πανεπιστήμια, δεν συγχώρεσε τη θέση που έλαβε αυτός στο θέμα του βιβλίου Ιστορίας της Στ' τάξης. Ως εκ θαύματος, όμως, από την επίμαχη συνεδρίαση απουσίαζαν τρεις βουλευτές του Κ.Κ.Ε., αρκετοί για να γυρίσουν το αποτέλεσμα. 'Ετσι, μία ωραία μέρα του Φλεβάρη, ο κ. Βερεμής αφέθηκε να συνεχίσει το, κατά το Κ.Κ.Ε., "αντιδραστικό" έργο του στο Εθνικό Συμβούλιο.

Τι να έπαθαν άραγε οι βουλευτές του κόμματος της Αλέκας; Πως άφησαν να συμβεί τέτοιο κακό; Ξέχασαν ότι υπάρχει συνεδρίαση; Αποκλείστηκαν από τον πρωτοφανή χιονιά; Συγκινήθηκαν από την είδηση της αποχώρησης του συντρόφου Φιντέλ και αποκοιμήθηκαν γλυκά ακούγοντας ένα από τους γνωστούς, πολύωρους, λόγους του; Οι παραπάνω εξηγήσεις ίσως επαρκούσαν για να εξηγήσουν τα ανεξήγητα εάν επρόκειτο για βουλευτές του "flower power" ΠΑ.ΣΟ.Κ. του Γιώργου Παπανδρεόυ. Για ένα κόμμα, όμως, του οποίου η οργάνωση θυμίζει περισσότερο στρατιωτικό παρά πολιτικό οργανισμό, η αβλεψία μοιάζει ασυγχώρητη. Εξηγείται όμως πολιτικά, αποκαλύπτοντας τον κυνικό τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται τα πράγματα στον Περισσό.

Οι "αντιδραστικές" απόψεις του Βερέμη, συμφωνεί κανείς ή διαφωνεί μαζί τους, βολεύουν υπερβολικά τη ρητορική που αναπτύσσει η νεολαία του κόμματος στα πανεπιστήμια. Ένας ορατός, συγκεκριμένος και προσωποποιημένος "εχθρός" συσπειρώνει τους οπαδούς, απλοποιεί την κριτική σε μανιχαϊστικά επίπεδα (π.χ. υπέρ ή κατά της αναθεώρησης του άρθρου 16) και διευκολύνει τη ζωή κάθε νεαρού συνδικαλιστή της Πανσπουδαστικής.

Το Κ.Κ.Ε. βρήκε στο πρόσωπο του κ. Βερέμη τον ιδανικό "εχθρό", την προσωποποίηση της επάρατης "αντίδρασης" που επιβουλεύεται τα ιερά κοινωνικά κεκτημένα. Όπως φάνηκε από τη συνεδρίαση της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων, μάλλον δεν είναι διατεθειμένο να τον αλλάξει.