Άτιμα 15

Από τότε που μου καρφώθηκε στο μυαλό αυτή η μάλλον αυτοκαταστροφική ιδέα να γίνω δημοσιογράφος, εκεί γύρω στα 15 και ότι είχα ξεπεράσει το αρχικό concept να ανοίξω περίπτερο, έχω κατά καιρούς λάβει μέρος στα αρχικά στάδια αναρίθμητων, εξαιρετικά φιλόδοξων προσπαθειών για να κάνουμε «κάτι δικό μας». Δεν έχει σημασία η ανθρώπινη σύνθεση, αυτή πάντοτε άλλαζε ή μεταλλασσόταν ανάλογα με το περιβάλλον. Όλοι τους όμως εξαιρετικά αγαπημένα πρόσωπα και άνθρωποι τους οποίους εκτιμούσα και –κάποιους- εκτιμώ ακόμα. Μαζί θα κατακτούσαμε τα ελληνικά media, τις καρδιές και τις ψυχές των αναγνωστών μας, τον κόσμο ολόκληρο, δεν μπορούσε να μην πετύχει, ήταν αναμφίβολο.

Θυμάμαι τον ενθουσιασμό κάθε φορά, ένα απίθανο συναίσθημα πραγματικά, και μαγκώνω. Δεν κάναμε, ποτέ, τίποτα. Εφημερίδες, περιοδικά, ραδιόφωνα, όμιλοι προβληματισμού και ανταλλαγής απόψεων, διαδικτυακές κοινότητες, τα φώτα πάνω μας, «mediaκο φαινόμενο από νεαρούς δημοσιογράφους», όλα είχαν δουλέψει στην εντέλεια. Στο μυαλό μας. Στην αρχή, με πείραζε. Στη συνέχεια, η κυνικότητα που αποκτάς μεγαλώνοντας, άρχιζα να το συνηθίζω. Ικανοποίηση υπήρχε, ερχόταν, μόνο και μόνο μέσα από τις σπάνιες στιγμές δημιουργικής έξαψης που νιώθεις όταν πιστεύεις πως μόλις έχεις συλλάβει μία πάρα, μα πάρα πολύ καλή ιδέα. Αρκούσε αυτό το συναίσθημα, για να ξεπεράσεις την απογοήτευση του ανεκπλήρωτου. Του απωθημένου. Του γαμώτο. Γράφ’ το, επιτέλους. Κάν’ το, στείλ’ το, ολοκλήρωσε, τουλάχιστον ένα τεύχος, μία προσπάθεια. Μαράζι. Αρκούσε; Ο φόβος, που με κρατούσε άγρυπνο τα βράδια, λογικός: μήπως, εκεί στα κρίσιμα 15, αντί να είχα επιλέξει να γράφω σε εφημερίδες, να είχα τελικά επιλέξει να τις πουλάω;;

Είναι από αυτά τα πράγματα που σου μένουν στο μυαλό, έτοιμα να ανασυρθούν ξανά προς επεξεργασία και σκέψη στην οποιαδήποτε αφορμή, ένα constant theme απ’ αυτά που με απασχολούν κατά καιρούς. Κατέληξα σε ένα βασικό συμπέρασμα. Η πολλή σκέψη, η υπέρμετρη προετοιμασία, η τάση για τελειομανία, όλα αυτά μπλοκάρουν. Ενώ αντίθετα ξεκινάς, και σε παίρνει μαζί του. Γίνεται βίωμα, καθημερινότητα δεν το αφήνεις εύκολα. Το φτιάχνεις, το βελτιώνεις στην πορεία, το αλλάζεις τελείως γιατί κάτι δε σου κάθεται καλά. Αλλά προχωράς. Κατέληξα και κάπου άλλού. Θέλω σπρώξιμο, όχι αναγκαστικά κάποιον να με πάρει από το χεράκι, αλλά, ας πούμε, είμαι ευγνώμων αν κάποιος κάνει για μένα εκείνο το τεράστιο βήμα που χωρίζει τις ωραίες ιδέες από την πρακτική εφαρμογή τους.

Έτσι, αν κάποιος φίλος, αιφνιδιαστικά πάρει την ιδέα που γυρνάει στο μυαλό σου εδώ και μερικούς μήνες και σου επιβάλλει να την υλοποιήσεις, θέτοντας σε…προ των ευθυνών σου, και σένα και των άλλων δύο, σα να είναι δεδομένο και σχεδόν αναπόφευκτο, ε, το κάνεις. Ο Χρήστος είχε πάντοτε αυτή την ικανότητα, και το εκτιμώ απεριόριστα. Νομίζω όλοι.

Σαν έτοιμοι από καιρό, λοιπόν. Με την αίσθηση του αναπόφευκτου, ότι εμείς οι τέσσερις δεν αντέχαμε άλλο να μην «βγαίναμε να τα πούμε στις εκπομπές μας». Για να φύγει η ζοχάδα από μέσα μας, όχι τίποτε άλλο. Το μαράζι ότι πέρασε ο χρόνος και δεν τα είπαμε. Με διαφορά η πιο μετριόφρων προσπάθεια από όλα αυτά τα μεγαλόσχημα που ανέφερα παραπάνω. Για να μιλήσουμε σοβαρά για αυτά που έχουν απίθανη πλάκα, και να κάνουμε πλάκα με αυτά που είναι ιδιαίτερα σοβαρά. Για αυτά που μας ψήνουν να ασχοληθούμε λίγο (ή υπερβολικά) παραπάνω και ταλαιπωρούν το μυαλό μας. Και να ψήσουμε να κάνουν το ίδιο, εδώ(κατά προτίμηση) ή αλλού, και όλοι αυτοί που μας περιβάλλουν, που τους αγαπάμε, τους λατρεύουμε, τους σεβόμαστε και τους θέλουμε κοντά μας για το πόσο διαφορετικοί είναι μεταξύ τους.

Καλή μας αρχή,

Υ.Γ. Ελπίζω, τώρα που εκτέθηκα και τα έγραψα όλα αυτά, να μη μας φύγει η έμπνευση και ο ενθουσιασμός μέσα σε μία βδομάδα, γεγονός που αυτομάτως θα με γελοιοποιήσει αφάνταστα στα μάτια αυτών που αγαπάμε, λατρεύουμε, σεβόμαστε και θέλουμε κοντά μας για το πόσο διαφορετικούς τρόπους μπορούν να βρουν για να με δουλεύουν ακατάπαυστα
Υ.Γ. Όχι που δε θα έκανα κανονική λυρική εισαγωγή και θα έμενα στο Σουφλιά…