Χωρίς να γνωρίζω σε ποιόν από τους τέσσερις ρόλους του πρώτου ποστ με τοποθετεί το κείμενο που στέλνω, κάνω και γω τη δική μου αρχή. Το παρόν μπορεί να χρησιμεύσει και σαν επιχείρημα (ή αντεπιχείρημα) για την επέκταση του ωραρίου της λειτουργίας του ΜΕΤΡΟ, καθώς σε μία διαδρομή του I came up με την αναλογία!
"Ο Γερουσιαστής Τζον Μακέιν έφτασε, το περασμένο καλοκαίρι, κοντά στο τέλος της πολιτικής του καριέρας. Οι δημοσκοπήσεις τον έφερναν πολύ χαμηλά στις προτιμήσεις των Ρεπουμπλικάνων για το προεδρικό χρίσμα, τα χρήματα που είχε καταφέρει να συγκεντρώσει για τον προεκλογικό αγώνα έμοιαζαν απελπιστικά λίγα για τα δεδομένα των Η.Π.Α., η απήχηση του μικρή. Τι πολιτικό μέλλον θα μπορούσε να έχει ένας 70+ πολιτικός, έχοντας αποτύχει για δεύτερη συνεχόμενη φορά στο πρώτο αυτό τεστ της πορείας που οδηγεί στο Λευκό Οίκο;
Ο Γιώργος Σουφλιάς είναι σχεδόν συνομήλικος του Μακέιν, αλλά τους δύο άντρες δεν ενώνει μόνο η ηλικία. Μόνιμες φωνές διαφωνίας μέσα στο ίδιο τους το κόμμα, έχουν αποκτήσει και οι δύο το δικαίωμα να αμφισβητούν βασικές επιλογές της εξουσίας που υπηρετούν. Για τον αμερικανό, τα πεδία που διάλεξε να διαφοροποιηθεί από τους bushites τον έκαναν περισσότερο δημοφιλή στην φιλελεύθερη Αμερική και στόχο μανιασμένων επιθέσεων από τους ακραίους συντηρητικούς: ελαστικότερη μεταναστευτική πολιτική, ανησυχία για την κλιματική αλλαγή, αυστηρότεροι νόμοι για την κατοχή όπλων, υπέρ των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων. Ο έλληνας, από την άλλη, αντιτέθηκε σε βασικές πολιτικές επιλογές της παντοδύναμης τότε κυβέρνησης Καραμανλή, όπως ο νόμος για τον βασικό μέτοχο και η απογραφή, ενώ ήταν ίσως ο μοναδικός υπουργός που δε δίστασε να καλέσει προκατόχους του από το ΠΑΣΟΚ σε εγκαίνια έργων, εκθειάζοντας μάλιστα την συμβολή των αντιπάλων στην ολοκλήρωση τους.
Οι τολμηρές απόψεις του Μακέιν, την εποχή μάλιστα που το Ρεπουμπλικανικό κόμμα έμοιαζε περισσότερο με τη Διεθνή Συνδιάσκεψη των απανταχού φονταμενταλιστών παρά με κόμμα εξουσίας μίας αστικής δημοκρατίας, έδωσαν στον Γερουσιαστή από την Αριζόνα την δεύτερη ευκαιρία που φαντάζομαι ότι όλοι δικαιούμαστε στη ζωή. Έχοντας να αναμετρηθεί για το προεδρικό χρίσμα με Μορμόνους και πρώην πάστορες, σε μία Αμερική που μοιάζει κουρασμένη από την γραφική παλαβομάρα που αυτοί εκπέμπουν αφειδώς, ο Μακέιν κεφαλαιοποίησε την πρόσβαση του στην άλλη πλευρά και φαντάζει τώρα η μοναδική αξιόπιστη επιλογή των Ρεπουμπλικάνων, τέσσερα μόλις χρόνια μετά την κατά κράτος ήττα του από τον Μπους στις προκριματικές εκλογές του 2004. Ο Σουφλιάς, θαρρείς, είναι ένα βήμα μπροστά από τον Μακέιν. Οι Νεοδημοκράτες επέλεξαν το 97 την εκλεξιμότητα του ιστορικού ονόματος και η «στιγμή Σουφλιά» δεν ήρθε ποτέ για την ελληνική κεντροδεξιά.
Η διαφαινόμενη δημοσιοποίηση της διαφωνίας του υπουργού ΠΕΧΩΔΕ προς τα κυβερνητικά σχέδια για το Ασφαλιστικό, έστω και δια αντιπροσώπου, αποτελούν το νεότερο κεφάλαιο στο μακρύ ιστορικό των στρατηγικών διαφοροποιήσεων του Σουφλιά από νεοδημοκρατικές πολιτικές. Το ότι η συγκεκριμένη είναι ιδιαίτερα ενοχλητική για την κυβέρνηση λόγω του θέματος και της συγκυρίας δεν αμφισβητείται, αφού αμαυρώνει την προσπάθεια να ξεχαστεί η Λερναία Ύδρα της υπόθεσης Ζαχόπουλου. Το ότι εμφανίζει τον Θεσσαλό περισσότερο κοινωνικά ευαίσθητο, και άρα θελκτικότερο στην αντίπερα όχθη, ίσως είναι τυχαίο. Το γεγονός όμως ότι δημοσιοποιήθηκε μία μόλις μέρα μετά τον θρίαμβο του Μακέιν στην Σούπερ Τρίτη εμπεριέχει ένα συμβολισμό που είναι αδύνατο να αγνοήσεις.
Σε μία εποχή που η πολιτική αστάθεια και η αβεβαιότητα για το μέλλον χαρακτηρίζουν το δημόσιο βίο, όπου ο Παντοδύναμος και Πανόπτης Καραμανλής αδυνατίζει μόνο στις δημοσκοπήσεις και ο Γιώργος Παπανδρέου αδυνατεί να εξηγήσει γιατί επανεκλέγη Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ πριν από λίγους μήνες, η παράλληλη πορεία του Τζον Μακέιν και του Γιώργου Σουφλιά θυμίζει πολύ την τελευταία ταινία του Τζάκ Νίκολσον. Μαζί με τον Μόργκαν Φρίμαν, οι δύο ηλικιωμένοι χαρακτήρες ξεκινούν ένα τελευταίο, απελπισμένο ταξίδι για να ικανοποιήσουν μερικές επιθυμίες που δεν εκπλήρωσαν στη μέχρι τώρα ζωή τους..."
"Ο Γερουσιαστής Τζον Μακέιν έφτασε, το περασμένο καλοκαίρι, κοντά στο τέλος της πολιτικής του καριέρας. Οι δημοσκοπήσεις τον έφερναν πολύ χαμηλά στις προτιμήσεις των Ρεπουμπλικάνων για το προεδρικό χρίσμα, τα χρήματα που είχε καταφέρει να συγκεντρώσει για τον προεκλογικό αγώνα έμοιαζαν απελπιστικά λίγα για τα δεδομένα των Η.Π.Α., η απήχηση του μικρή. Τι πολιτικό μέλλον θα μπορούσε να έχει ένας 70+ πολιτικός, έχοντας αποτύχει για δεύτερη συνεχόμενη φορά στο πρώτο αυτό τεστ της πορείας που οδηγεί στο Λευκό Οίκο;
Ο Γιώργος Σουφλιάς είναι σχεδόν συνομήλικος του Μακέιν, αλλά τους δύο άντρες δεν ενώνει μόνο η ηλικία. Μόνιμες φωνές διαφωνίας μέσα στο ίδιο τους το κόμμα, έχουν αποκτήσει και οι δύο το δικαίωμα να αμφισβητούν βασικές επιλογές της εξουσίας που υπηρετούν. Για τον αμερικανό, τα πεδία που διάλεξε να διαφοροποιηθεί από τους bushites τον έκαναν περισσότερο δημοφιλή στην φιλελεύθερη Αμερική και στόχο μανιασμένων επιθέσεων από τους ακραίους συντηρητικούς: ελαστικότερη μεταναστευτική πολιτική, ανησυχία για την κλιματική αλλαγή, αυστηρότεροι νόμοι για την κατοχή όπλων, υπέρ των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων. Ο έλληνας, από την άλλη, αντιτέθηκε σε βασικές πολιτικές επιλογές της παντοδύναμης τότε κυβέρνησης Καραμανλή, όπως ο νόμος για τον βασικό μέτοχο και η απογραφή, ενώ ήταν ίσως ο μοναδικός υπουργός που δε δίστασε να καλέσει προκατόχους του από το ΠΑΣΟΚ σε εγκαίνια έργων, εκθειάζοντας μάλιστα την συμβολή των αντιπάλων στην ολοκλήρωση τους.
Οι τολμηρές απόψεις του Μακέιν, την εποχή μάλιστα που το Ρεπουμπλικανικό κόμμα έμοιαζε περισσότερο με τη Διεθνή Συνδιάσκεψη των απανταχού φονταμενταλιστών παρά με κόμμα εξουσίας μίας αστικής δημοκρατίας, έδωσαν στον Γερουσιαστή από την Αριζόνα την δεύτερη ευκαιρία που φαντάζομαι ότι όλοι δικαιούμαστε στη ζωή. Έχοντας να αναμετρηθεί για το προεδρικό χρίσμα με Μορμόνους και πρώην πάστορες, σε μία Αμερική που μοιάζει κουρασμένη από την γραφική παλαβομάρα που αυτοί εκπέμπουν αφειδώς, ο Μακέιν κεφαλαιοποίησε την πρόσβαση του στην άλλη πλευρά και φαντάζει τώρα η μοναδική αξιόπιστη επιλογή των Ρεπουμπλικάνων, τέσσερα μόλις χρόνια μετά την κατά κράτος ήττα του από τον Μπους στις προκριματικές εκλογές του 2004. Ο Σουφλιάς, θαρρείς, είναι ένα βήμα μπροστά από τον Μακέιν. Οι Νεοδημοκράτες επέλεξαν το 97 την εκλεξιμότητα του ιστορικού ονόματος και η «στιγμή Σουφλιά» δεν ήρθε ποτέ για την ελληνική κεντροδεξιά.
Η διαφαινόμενη δημοσιοποίηση της διαφωνίας του υπουργού ΠΕΧΩΔΕ προς τα κυβερνητικά σχέδια για το Ασφαλιστικό, έστω και δια αντιπροσώπου, αποτελούν το νεότερο κεφάλαιο στο μακρύ ιστορικό των στρατηγικών διαφοροποιήσεων του Σουφλιά από νεοδημοκρατικές πολιτικές. Το ότι η συγκεκριμένη είναι ιδιαίτερα ενοχλητική για την κυβέρνηση λόγω του θέματος και της συγκυρίας δεν αμφισβητείται, αφού αμαυρώνει την προσπάθεια να ξεχαστεί η Λερναία Ύδρα της υπόθεσης Ζαχόπουλου. Το ότι εμφανίζει τον Θεσσαλό περισσότερο κοινωνικά ευαίσθητο, και άρα θελκτικότερο στην αντίπερα όχθη, ίσως είναι τυχαίο. Το γεγονός όμως ότι δημοσιοποιήθηκε μία μόλις μέρα μετά τον θρίαμβο του Μακέιν στην Σούπερ Τρίτη εμπεριέχει ένα συμβολισμό που είναι αδύνατο να αγνοήσεις.
Σε μία εποχή που η πολιτική αστάθεια και η αβεβαιότητα για το μέλλον χαρακτηρίζουν το δημόσιο βίο, όπου ο Παντοδύναμος και Πανόπτης Καραμανλής αδυνατίζει μόνο στις δημοσκοπήσεις και ο Γιώργος Παπανδρέου αδυνατεί να εξηγήσει γιατί επανεκλέγη Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ πριν από λίγους μήνες, η παράλληλη πορεία του Τζον Μακέιν και του Γιώργου Σουφλιά θυμίζει πολύ την τελευταία ταινία του Τζάκ Νίκολσον. Μαζί με τον Μόργκαν Φρίμαν, οι δύο ηλικιωμένοι χαρακτήρες ξεκινούν ένα τελευταίο, απελπισμένο ταξίδι για να ικανοποιήσουν μερικές επιθυμίες που δεν εκπλήρωσαν στη μέχρι τώρα ζωή τους..."
1 σχόλιο:
Χαίρομαι γιατί μετά από όσα έγραψες, εκείνος ο πουριτανός θεόπληκτος ο Χάκαμπι κέρδισε ανέλπιστα 2 πολιτείες, λέει...
Δημοσίευση σχολίου