Καλή μας... συνέχεια!

Θυμάμαι ήταν το 2005 όταν ο Παναγιώτης είχε μόλις πάει στην Πολωνία για το μεταπτυχιακό του. Σε μία από τις συζητήσεις μας λοιπόν μου είχε πει: «Ρε φίλε ξέρεις τι έχω όνειρο να κάνω; Θέλω να δημιουργήσω ένα φόρουμ όπου θα συζητάμε, θα μπαίνουμε και θα ανταλλάσσουμε απόψεις… Και κάποια στιγμή αυτό να γίνει μεγάλο». Πέρασε 1,5 περίπου χρόνος, το φόρουμ δεν έγινε, οπότε μία μέρα βλέπω στον υπολογιστή μου να ξεπετάγεται ένα παράθυρο συνομιλίας όπου συμμετείχαν ο Παναγιώτης, ο Αλέξης και ο Χρήστος. Ο φίλος μας ο Έξαρχος είχε ένα καινούριο σχέδιο αυτή τη φορά, λιγότερο φιλόδοξο: «Να κάνουμε ένα blog όπου θα γράφουμε εμείς οι τέσσερις. Ακούω ιδέες πώς να το ονομάσουμε, τι θα γράφουμε, πώς θα λειτουργεί…». Μετά από μία περίπου ώρα όπου ελάχιστες σοβαρές προτάσεις ακούστηκαν, κλείσαμε αναθέτοντας στον Έξαρχο να ψάξει λίγο τη μορφή που θα έχει το blog, κλπ. Και αυτό το εγχείρημα είχε άδοξο τέλος. Πιστεύω για έναν απλό λόγο. Γιατί ο Παναγιώτης είναι ίσως σαν εμένα. Ενθουσιάζεται πιο πολύ και μόνο με μία ιδέα και τον σχεδιασμό της παρά με την υλοποίησή της.

Φυσικά τα δύο προαναφερθέντα σχέδια του Παναγιώτη δεν ήταν ούτε ουρανοκατέβατα. Ήταν αποτέλεσμα ατελείωτων συζητήσεων που ξεκίνησαν από την πρώτη μέρα που τον γνωρίσαμε, στο υπόγειο του παλιού κτιρίου της σχολής Δημοσιογραφίας το πρώτο βράδυ της κατάληψης. Ο Παναγιώτης, λοιπόν, προστέθηκε σε μία παρέα φοιτητών που τους άρεσε να συζητούν για τα πάντα και απολάμβαναν να ακούν την άποψη του Χρήστου… Από τον πρώτο καιρό που γνωριστήκαμε λοιπόν είχε αρχίσει αυτός ο διάλογος που σε κάθε περίπτωση είχε μία κλίμακα. Αν ξεκινούσε σαν μία σοβαρή συζήτηση, κατέληγε να διακωμωδείται με τον Αλέξη να δίνει την τελική πινελιά του και να το τραβάει στα άκρα. Όταν, αντιθέτως, ξεκινούσε σαν μία συζήτηση πλάκας στην πορεία περνούσαμε στο άλλο άκρο και καταλήγαμε να μιλάμε σοβαρά, με τον Χρήστο να βάζει τον επίλογο…

Η ιδέα αυτού του blog, λοιπόν, νομίζω ότι βρισκόταν στο μυαλό του καθενός μας, έστω και στο πολύ βάθος ή σε κάποια άλλη μορφή. Πιο πολύ, όμως, στο μυαλό του Χρήστου. Θυμάμαι δύο τουλάχιστον φορές, σίγουρα ξεχνάω κι άλλες, που μου πρότεινε να κάνουμε ραδιοφωνική εκπομπή. Και το εννοούσε! Από τότε βέβαια πέρασε καιρός, αυτός έπιασε δουλειά, ο Παναγιώτης έφυγε για τα ξένα, ο Αλέξης μετακόμισε στην Αθήνα, εγώ άλλαξα δουλειά και σπίτι… Οπότε το blog είναι ο καλύτερος τρόπος για να φέρεις στον ίδιο χώρο: Έναν διδακτορικό φοιτητή στην Αθήνα που εργάζεται μία (ολόκληρη σχεδόν) ημέρα την εβδομάδα σε εφημερίδα, έναν part-time φαντάρο της πολεμικής αεροπορίας που θα βρίσκεται στην Ελλάδα για έξι ακόμα μήνες, έναν τραπεζικό υπάλληλο που σύντομα μετακομίζει στην Αθήνα και έναν εργαζόμενο στην Ελβετία… Και όπως πολύ εύστοχα έγραψε και ο Παναγιώτης, αυτό το σχέδιο θα μπορούσε να υλοποιηθεί μόνο από το Χρήστο.

Θα κλείσω εδώ λοιπόν το εισαγωγικό μου κείμενο ευχόμενος όχι καλή μας αρχή, αφού πρόκειται στην ουσία για τη συνέχιση όσων άρχισαν το 1999. Συνεπώς, καλή μας συνέχεια!