Cuba libre, Stelios libre…

Εδώ και αρκετό καιρό έχω πάψει να είμαι μεγάλος θαυμαστής του Ρεπορτάζ χωρίς Σύνορα και του Στέλιου Κούλογλου. Ο πιο σημαντικός λόγος είναι ότι διαφωνώ με τον ετεροβαρή τρόπο με τον οποίο παρουσιάζονται οι διαφορετικές απόψεις στην εκπομπή του. Θα ήμουν λιγότερο αρνητικά προδιατεθειμένος -φαντάζομαι- αν τουλάχιστον μοιραζόμασταν την ίδια ιδεολογία, οπότε η στράτευση του θα μου χάιδευε τα αυτιά. Το παθαίνω αυτό με τον Θεοδωράκη και τον Τσίμα. Αλλά δεν την μοιραζόμαστε.

Σκέφτομαι, για παράδειγμα, ότι δε θυμάμαι ποτέ να έχω δει Ρεπορτάζ χωρίς Σύνορα για ανθρώπους όπως η Γιοάνι Σάντσεζ, απόφοιτος φιλολογίας στην Κούβα, η οποία μέσα από το blog της, Generacion Y, μιλάει απλά και χωρίς βοήθεια από την… CIA για την δύσκολη καθημερινή ζωή στην χώρα των Κάστρο. Η Σάντσεζ πρόσφατα τιμήθηκε με το βραβείο Ortega Y Gasset, αλλά οι αρχές της αρνήθηκαν το δικαίωμα να ταξιδέψει στην Ισπανία για να το παραλάβει. Ο λόγος για τέτοιου είδους παραλείψεις από πλευράς ΡΧΣ και ελληνικής αριστεράς γενικότερα είναι μάλλον απλός: Η Κούβα του «χαρισματικού» Φιντέλ και του «ηρωικού» Τσε αποτελεί επί πενήντα χρόνια φάρο σοσιαλιστικής αντίστασης κατά των ΗΠΑ. Ταυτόχρονα όμως, και αυτό είναι το πιο σημαντικό, το ιστορικό της Κούβας στις παραβιάσεις ανθρωπίνων και πολιτικών δικαιωμάτων είναι σαφέστατα μικρότερο εν συγκρίσει με τους ποταμούς αίματος που χύθηκαν σε άλλες χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού. Αν εξαιρέσει κανείς την Κίνα του Μάο όπως την φαντάζεται ο Αλέξης Τσίπρας, η Κούβα είναι το πιο ανθρώπινο πρόσωπο του σοσιαλισμού στον 20 αιώνα και, ως εκ τούτου, παραμένει στο απυρόβλητο.

Αποτελεί ειρωνεία της τύχης ότι, όπως φαίνεται, εισαγάγαμε πρόσφατα ένα μεταλλαγμένο είδος σοσιαλιστικής λογοκρισίας και στη χώρα μας. Δεν γνωρίζω τις λεπτομέρειες, γνωρίζω όμως ότι το ξαφνικό κόψιμο του Ρεπορτάζ χωρίς Σύνορα πριν την μετάδοση εκπομπής για τη «Γενιά των 700 ευρώ» και μιας άλλης για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και την Κίνα μοιάζει ύποπτη. Μοιάζει ύποπτη, καταρχήν, γιατί συμβαίνει σε μια χώρα όπου το κράτος λαφυραγωγείται ανελέητα από τα κόμματα και η κρατική τηλεόραση σπανίως μένει εκτός της λεηλασίας. Καμιά κυβέρνηση δε θέλει να τις υπενθυμίζουν τις αποτυχίες της και καμιά ελληνική κυβέρνηση δεν έχει νιώσει ποτέ ενδοιασμούς για τη χειραγώγηση των μέσων που έχει στον έλεγχό της. Μοιάζει ύποπτη, επίσης, γιατί η ΕΡΤ είναι αυτή που θα μεταδώσει σε λίγους μήνες τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου. Αν, μάλιστα, υπάρχει όντως κάποια σύνδεση ανάμεσα στο ψαλίδι του ΡΧΣ και τον κινεζικό δάκτυλο, έστω και από σπόντα ή από υπερβάλλοντα ζήλο της ίδιας της ΕΡΤ, τότε έχει συμβεί το εξής καταπληκτικό: Μέσα από τις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης και χάριν των εμπορευματοποιημένων Ολυμπιακών Αγώνων έχουμε εισαγάγει στην χώρα μας σοσιαλιστικού τύπου κινεζική λογοκρισία. Αλλά τι λέω; Αυτό συνέβη ήδη μια φορά από την ΕΡΤ, όταν φρόντισε να κρύψει από τους Έλληνες τηλεθεατές τα παρατράγουδα της ολυμπιακής φλόγας στην χώρα μας.

Είναι κάτι τέτοιες «ωραίες» και μπερδεμένες ιστορίες –εφόσον αληθεύουν- που περιπλέκουν κάπως τα πράγματα και με κάνουν σκεπτικιστή απέναντι στην μονοσήμαντη αλήθεια που προσφέρει κάποιες φορές ο Στέλιος Κούλογλου. Ο κακός καπιταλισμός δεν φταίει πάντα για όλα, οι συνένοχοι μπορούν να είναι πολλοί και οι αποχρώσεις γκρίζες. Ο Ούγκο Τσάβες δεν είναι είτε ήρωας, είτε ρεμάλι. Μπορεί ταυτόχρονα να είναι υπερασπιστής των δικαιωμάτων των φτωχών κατοίκων της Βενεζουέλας και παράλληλα πονηρότατος λαϊκιστής. Ο Τσε δεν ήταν άγιος και οι Αμερικανοί δεν είναι πάντα κακοί ή πάντα πίσω απ’ όλα. Αν μη τι άλλο, η CIA –διάολε!- απλώς δεν είναι τόσο έξυπνη! (Και επειδή τώρα το θυμήθηκα, για όνομα του θεού, το ντόπινγκ δεν οφείλεται στην εμπορευματοποίηση του αθλητισμού, όπως ισχυρίστηκε πρόσφατα η Αλέκα Παπαρήγα. Ακόμα χλιμιντρίζουν κάποιοι σύντροφοι και κάποιες συντρόφισσες στην Ανατολική Γερμανία και τη Ρωσία από την ντόπα που είχαν φάει τις δεκαετίες του ’70 και του ‘80.)

Αλλά δεν χρειάζεται ούτε να τον συμπαθώ, ούτε να συμφωνώ ιδεολογικά μαζί του, ούτε να είμαι φανατικός θαυμαστής του Κούλογλου και του ΡΧΣ για να εξεγερθώ κατά της απόφασης της ΕΡΤ, εφόσον –ξαναλέω- αληθεύουν όσα καταγγέλλει ο δημοσιογράφος. Και αυτή η ιδιαίτερα αντιδημοκρατική ευχαρίστηση με την οποία συγκατανεύουμε σε αυτού του είδους τις ειδήσεις, όποτε αφορούν ανθρώπους με τους οποίους διαφωνούμε, με εκνευρίζει τρομερά. Θυμάμαι, πριν από μερικούς μήνες, να πετυχαίνω μια εκπομπή του Κούλογλου για τον κομμουνισμό και να αναρωτιέμαι πως κατάφερε να επιβιώσει. Χάρηκα, αν μη τι άλλο, γιατί η επιβίωση του ΡΧΣ έδειχνε κάποια μορφή αξιοκρατίας και αποδείκνυε ότι στην ΕΡΤ παρέμειναν και άνθρωποι που δεν αποπνέουν γαλάζια συντηρητικούρα τύπου Κοττάκη. Μπα...

Υ.Γ. Α! Και αν το ΡΧΣ είναι όντως πολύ ακριβό, ας κόψουν τους μισθούς του Παπαδημητρίου, του Κατσαρού, της Καραμανλή και των τριών βετεράνων «σχολιαστών» που μας πουλάνε οπαδιλίκι και ποδοσφαιρική ανάλυση της κακιάς ώρας κάθε Κυριακή βράδυ –ένας θεός ξέρει για πόσα αδικοχαμένα λεφτά. Γιατί, όπως καταλάβατε, πιο πολύ και από την λεηλασία της ΕΡΤ από την κυβέρνηση, μου την σπάει η λεηλασία της από τον ΠΟΚ…

Επίλογος για το Μακεδονικό...

Κύριοι, προτείνω ανάκρουση πρύμνης...Έχουμε και άλλα πράγματα να ασχοληθούμε, εδώ η Ελλάδα ετοιμάζεται να γίνει πυρηνική δύναμη!!

Κηρύσσω λοιπόν, τον επίλογο της καταπληκτικής, ενδελεχούς, πολυεπίπεδης, πολυποστικής, συγκλονιστικά έξυπνης, προβοκατόρικης, θολοκουλτουριάρας και ανατρεπτικής κουβέντας μας για το Μακεδονικό Ζήτημα. Θα επιστρέψουμε δριμύτεροι στις επόμενες προκλητικές δηλώσεις του τρομερά προκλητικού Υπουργού Εξωτερικών του οιωνεί προκλητικού κρατιδίου των Σκοπίων, που θα αμφισβητούν προκλητικά τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και θα προβάλλουν τις προκλητικές αλυτρωτικές τους επιδιώξεις...

(φάτε τα γείτονες...)

...από τη στήλη "Paparazzi' του www.contra.gr

Η Ρώμη και πάλι ασφαλής

Το post του Χρήστου περί εθνικισμού και της σύγχρονης εκδοχής του που στρέφεται εναντίον μειονοτικών πληθυσμών και μεταναστών αποτελεί την καλύτερη εισαγωγή γι’αυτό που συμβαίνει πλέον στη Ρώμη. Ο νέος δήμαρχος Τζιοβάνι Αλεμάνο εξελέγη με ποσοστό 53,7% έχοντας τη στήριξη του Μπερλουσκόνι. Με ένα πλούσιο φασιστικό παρελθόν (ηγέτης του Κοινωνικού Ιταλικού Κινήματος, κόμμα που είχε ιδρυθεί από συνεργάτες και οπαδούς του Μπενίτο Μουσολίνι) εξελέγη με μία ολοφάνερη ατζέντα την οποία δεν έκρυψε: Να κάνει την Ρώμη και πάλι ασφαλή. Στους πανηγυρισμούς που ακολούθησαν την εκλογή του, μία ομάδα νεαρών τον αποθέωσε φωνάζοντας «Ντούτσε» και υψώνοντας το χέρι (ο χαρακτηριστικός φασιστικός χαιρετισμός). Ο Αλεμάνο δεν τους απογοήτευσε και ανακοίνωσε τα τρία πρώτα μέτρα που θα λάβει: 1) Περισσότερη και καλύτερη αστυνόμευση της Ρώμης με αύξηση των περιπολιών, εκπαίδευση (sic) και καλύτερο εξοπλισμό των αστυνομικών. 2) Απέλαση 20.000 παράνομων μεταναστών που δεν έχουν «λευκό» ποινικό μητρώο. 3) Κατεδάφιση 85 παράνομων καταυλισμών αθίγγανων. Μάλιστα σε μία συμβολική κίνηση επισκέφθηκε το σύζυγο της Τζιοβάνα Ρετζιάνι, η οποία έπεσε θύμα βιασμού και ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου από έναν αθίγγανο μετανάστη, ο οποίος ζούσε σε έναν από τους καταυλισμούς. Στο πλευρό του χήρου υποσχέθηκε ότι θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να μη ξανασυμβεί παρόμοιο περιστατικό. «Δύσκολο» έργο γιατί τα στατιστικά στοιχεία που παρέθεσαν οι ιταλικές αρχές δείχνουν ότι στο διάστημα Ιανούαριος-Σεπτέμβριος το 75% των συλληφθέντων για σοβαρά εγκλήματα ήταν μετανάστες Ρουμανικής καταγωγής.

Στο πλευρό του Αλεμάνο προσέτρεξαν αρκετοί. Από τη Λίγκα του Βορρά που προθυμοποιήθηκε να συνδράμει με όπλα και ανθρώπινο δυναμικό(!) μέχρι και τα ΜΜΕ της χώρας που φροντίζουν να συντηρούν στην επικαιρότητα εγκλήματα που διαπράττονται από μετανάστες. Αντιθέτως, όταν στη θέση του θύτη βρίσκονται Ιταλοί, η είδηση ξεχνιέται πολύ γρήγορα…

Νομίζω όμως ότι όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με τον εθνικισμό. Άλλωστε ο ίδιος ο Αλεμάνο διαβεβαίωσε ότι δεν είναι «ούτε ρατσιστής, ούτε ξενοφοβικός, παραμένει πιστός στο νόμο και δεν έχει εκστομίσει ούτε μία λέξη μίσους, ξενοφοβίας και μισαλλοδοξίας»…

Κατασκευάζοντας ομοιογένεια

"Όταν οι Έλληνες τελικά κυριάρχησαν στο μεγαλύτερο κομμάτι της Μακεδονίας...", είπα προσπαθώντας να ολοκληρώσω τη γνώμη μου για το περιβόητο θέμα σε σχετική συζήτηση με καλούς φίλους στη Θεσσαλονίκη. Διακόπηκα βάρβαρα. "Οι Έλληνες απελευθέρωσαν τη Μακεδονία, να λες!", μου φώναξε ο διπλανός μου και τράνταξε κάθε συνοχή στη σκέψη και το λόγο μου φορτώνοντάς με ενοχές για τα κόκκαλα των προγόνων μου που πολέμησαν στο πλευρό του Παύλου Μελά. Η συνέχεια της φράσης μου, αν προλάβαινα να την πω, θα ήταν ότι "οι Έλληνες προσπάθησαν λογικά να δημιουργήσουν μια ψυχολογική και πολιτισμική σύνδεση των νέων πληθυσμών που προσαρτήθηκαν στο ελληνικό κράτος με τους υπόλοιπους της Στερέας Ελλάδας, της Πελοποννήσου, της Κρήτης και της Θεσσαλίας". Χωρίς ίχνος ανθελληνισμού θα ήθελα πολύ αν κατέληγε αυτή η κουβέντα να έλεγα ότι δεν πρέπει να ξεχνούμε πως και στην Ελλάδα συνέβη αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες δεκαετίες στην κάποτε Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας, ομοίως με ό,τι συνέβη παντού σε αυτόν τον πλανήτη από τότε που στη ροή της ιστορίας επικράτησε η κατασκευή εθνικών κρατών.

Και εδώ θα γράψω σε συνέχειες όσα δεν προλαβαίνω να πω ποτέ σε σχετικές συζητήσεις.

Από τη στιγμή που η Γαλλική Επανάσταση μετεξέλιξε τα φεουδαρχικά και απολυταρχικά καθεστώτα σε εθνικά κράτη, το "έθνος" έγινε το σημαντικότερο στοιχείο της σύγχρονης ευρωπαϊκής ιστορίας. Βασικά χαρακτηριστικά του κάθε έθνους είναι η πολιτιστική και γλωσσική ομοιογένεια και το συναίσθημα της ιδιαιτερότητας σε σχέση με τα άλλα έθνη. Οι έννοιες «έθνος» και «εθνικό κράτος» δεν ταυτίζονται. Το εθνικό κράτος ακολούθησε την ιδέα του έθνους και αποτέλεσε την πολιτική της συγκεκριμενοποίηση. Στα όρια των εθνικών κρατών κλείστηκαν μέλη της επικρατούσας εθνικής ταυτότητας και μη μέλη, άνθρωποι που οι διεθνείς συνθήκες μετέτρεψαν σε «ξένους» και ας ζούσαν πάντα εκεί. Γι’ αυτό και κύριο μέλημα για τα εθνικά κράτη ήταν και είναι να διαφυλάξουν την εσωτερική τους ομοιογένεια και κατ’ επέκταση την εθνική τους ταυτότητα, πολλές φορές με μέτρα όπως οι εθνικές εκκαθαρίσεις ή οι ανταλλαγές πληθυσμών.

Εκεί ακριβώς έρχεται ο εθνικισμός, μια θεωρία πολιτικής νομιμότητας, η οποία απαιτεί τα εθνικά όρια να μη διαφέρουν από τα πολιτικά και, το κυριότερο, τα όποια εθνικά όρια στο εσωτερικό ενός δεδομένου κράτους να μη χωρίζουν τους κρατούντες από τους υπόλοιπους. Με άλλα λόγια, ο εθνικισμός με βάση μια κοινή ιστορία, η οποία είτε υπάρχει είτε κατασκευάζεται, δημιουργεί ένα κοινό συναίσθημα, μια κοινή συνείδηση στα μέλη του έθνους ότι ανήκουν σε μια ολότητα με κοινή παράδοση, κοινή γλώσσα, κοινό πολιτισμό, κοινό έδαφος. Χρησιμοποιεί την ιστορία για να δημιουργήσει κοινό παρελθόν στα μέλη του έθνους και με βάση αυτό το παρελθόν εξηγεί το παρόν και σχεδιάζει το μέλλον. Η δημιουργία εθνικών κρατών έρχεται ως η πολιτική εφαρμογή του εθνικισμού, ως ο μετασχηματισμός του συναισθήματος σε εξουσία.

Ο εθνικισμός χρησιμοποιεί προπαγανδιστικά την παιδεία, την καθημερινή ενημέρωση και φυσικά την ιστορία ανασύροντας με επιλεκτικό τρόπο τα στοιχεία που συγκροτούν το παρελθόν ενός λαού και τελικά δημιουργεί μια ψευδή συνείδηση, η οποία όμως είναι τόσο έντονη στους ανθρώπους που μπορεί να τους στρέψει εναντίον κάθε άλλου ανθρώπου που δεν ανήκει στην ίδια εθνική κοινότητα. Μόνο έτσι εξηγείται η συμπεριφορά των ανθρώπων που δηλώνουν έτοιμοι να θυσιαστούν για τα εθνικά συμφέροντα, ενώ την ίδια ώρα δε δέχονται να συμμετάσχουν σε κοινωνικούς αγώνες ώστε να διεκδικήσουν τα ατομικά τους δικαιώματα.

Ο εθνικισμός καλλιεργεί την απόρριψη των μειονοτικών πληθυσμών και των μεταναστών στο εσωτερικό της χώρας, γιατί θεωρεί ότι απειλούν την εθνική ομοιογένεια, την οποία το κράτος με κάθε μέσο πρέπει να διατηρήσει. Πολύ περισσότερο, η ιστορία έχει αποδείξει ότι ο εθνικισμός χρησιμοποιείται ώστε να νομιμοποιήσει του πολέμους που γίνονται για οικονομικά συμφέροντα. Χρησιμοποιείται ως η ιδεολογία εκείνη που επιβάλλει στους ανθρώπους να πολεμήσουν μέχρι θανάτου για την πατρίδα τους, γιατί αντίθετα θα θεωρηθούν προδότες. Ο εθνικισμός είναι η πιο ισχυρή δύναμη της σύγχρονης ιστορίας, καθώς έχει αποδειχθεί μακροβιότερος από όλους τους απολυταρχισμούς... Το σπουδαιότερο ίσως επίτευγμά του είναι ότι ψευδώς θεωρείται πλέον αυτονόητο ότι υπήρχε πάντα και ότι υπάρχει έμφυτος στους ανθρώπους...

Η κατασκευή εθνικής ομοιογένειας στα σύγχρονα εθνικά κράτη είναι η αρχή από την οποία πρέπει κανείς να ξετυλίξει το μακεδονικό ζήτημα...