"Όταν οι Έλληνες τελικά κυριάρχησαν στο μεγαλύτερο κομμάτι της Μακεδονίας...", είπα προσπαθώντας να ολοκληρώσω τη γνώμη μου για το περιβόητο θέμα σε σχετική συζήτηση με καλούς φίλους στη Θεσσαλονίκη. Διακόπηκα βάρβαρα. "Οι Έλληνες απελευθέρωσαν τη Μακεδονία, να λες!", μου φώναξε ο διπλανός μου και τράνταξε κάθε συνοχή στη σκέψη και το λόγο μου φορτώνοντάς με ενοχές για τα κόκκαλα των προγόνων μου που πολέμησαν στο πλευρό του Παύλου Μελά. Η συνέχεια της φράσης μου, αν προλάβαινα να την πω, θα ήταν ότι "οι Έλληνες προσπάθησαν λογικά να δημιουργήσουν μια ψυχολογική και πολιτισμική σύνδεση των νέων πληθυσμών που προσαρτήθηκαν στο ελληνικό κράτος με τους υπόλοιπους της Στερέας Ελλάδας, της Πελοποννήσου, της Κρήτης και της Θεσσαλίας". Χωρίς ίχνος ανθελληνισμού θα ήθελα πολύ αν κατέληγε αυτή η κουβέντα να έλεγα ότι δεν πρέπει να ξεχνούμε πως και στην Ελλάδα συνέβη αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες δεκαετίες στην κάποτε Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας, ομοίως με ό,τι συνέβη παντού σε αυτόν τον πλανήτη από τότε που στη ροή της ιστορίας επικράτησε η κατασκευή εθνικών κρατών.
Και εδώ θα γράψω σε συνέχειες όσα δεν προλαβαίνω να πω ποτέ σε σχετικές συζητήσεις.
Από τη στιγμή που η Γαλλική Επανάσταση μετεξέλιξε τα φεουδαρχικά και απολυταρχικά καθεστώτα σε εθνικά κράτη, το "έθνος" έγινε το σημαντικότερο στοιχείο της σύγχρονης ευρωπαϊκής ιστορίας. Βασικά χαρακτηριστικά του κάθε έθνους είναι η πολιτιστική και γλωσσική ομοιογένεια και το συναίσθημα της ιδιαιτερότητας σε σχέση με τα άλλα έθνη. Οι έννοιες «έθνος» και «εθνικό κράτος» δεν ταυτίζονται. Το εθνικό κράτος ακολούθησε την ιδέα του έθνους και αποτέλεσε την πολιτική της συγκεκριμενοποίηση. Στα όρια των εθνικών κρατών κλείστηκαν μέλη της επικρατούσας εθνικής ταυτότητας και μη μέλη, άνθρωποι που οι διεθνείς συνθήκες μετέτρεψαν σε «ξένους» και ας ζούσαν πάντα εκεί. Γι’ αυτό και κύριο μέλημα για τα εθνικά κράτη ήταν και είναι να διαφυλάξουν την εσωτερική τους ομοιογένεια και κατ’ επέκταση την εθνική τους ταυτότητα, πολλές φορές με μέτρα όπως οι εθνικές εκκαθαρίσεις ή οι ανταλλαγές πληθυσμών.
Εκεί ακριβώς έρχεται ο εθνικισμός, μια θεωρία πολιτικής νομιμότητας, η οποία απαιτεί τα εθνικά όρια να μη διαφέρουν από τα πολιτικά και, το κυριότερο, τα όποια εθνικά όρια στο εσωτερικό ενός δεδομένου κράτους να μη χωρίζουν τους κρατούντες από τους υπόλοιπους. Με άλλα λόγια, ο εθνικισμός με βάση μια κοινή ιστορία, η οποία είτε υπάρχει είτε κατασκευάζεται, δημιουργεί ένα κοινό συναίσθημα, μια κοινή συνείδηση στα μέλη του έθνους ότι ανήκουν σε μια ολότητα με κοινή παράδοση, κοινή γλώσσα, κοινό πολιτισμό, κοινό έδαφος. Χρησιμοποιεί την ιστορία για να δημιουργήσει κοινό παρελθόν στα μέλη του έθνους και με βάση αυτό το παρελθόν εξηγεί το παρόν και σχεδιάζει το μέλλον. Η δημιουργία εθνικών κρατών έρχεται ως η πολιτική εφαρμογή του εθνικισμού, ως ο μετασχηματισμός του συναισθήματος σε εξουσία.
Ο εθνικισμός χρησιμοποιεί προπαγανδιστικά την παιδεία, την καθημερινή ενημέρωση και φυσικά την ιστορία ανασύροντας με επιλεκτικό τρόπο τα στοιχεία που συγκροτούν το παρελθόν ενός λαού και τελικά δημιουργεί μια ψευδή συνείδηση, η οποία όμως είναι τόσο έντονη στους ανθρώπους που μπορεί να τους στρέψει εναντίον κάθε άλλου ανθρώπου που δεν ανήκει στην ίδια εθνική κοινότητα. Μόνο έτσι εξηγείται η συμπεριφορά των ανθρώπων που δηλώνουν έτοιμοι να θυσιαστούν για τα εθνικά συμφέροντα, ενώ την ίδια ώρα δε δέχονται να συμμετάσχουν σε κοινωνικούς αγώνες ώστε να διεκδικήσουν τα ατομικά τους δικαιώματα.
Ο εθνικισμός καλλιεργεί την απόρριψη των μειονοτικών πληθυσμών και των μεταναστών στο εσωτερικό της χώρας, γιατί θεωρεί ότι απειλούν την εθνική ομοιογένεια, την οποία το κράτος με κάθε μέσο πρέπει να διατηρήσει. Πολύ περισσότερο, η ιστορία έχει αποδείξει ότι ο εθνικισμός χρησιμοποιείται ώστε να νομιμοποιήσει του πολέμους που γίνονται για οικονομικά συμφέροντα. Χρησιμοποιείται ως η ιδεολογία εκείνη που επιβάλλει στους ανθρώπους να πολεμήσουν μέχρι θανάτου για την πατρίδα τους, γιατί αντίθετα θα θεωρηθούν προδότες. Ο εθνικισμός είναι η πιο ισχυρή δύναμη της σύγχρονης ιστορίας, καθώς έχει αποδειχθεί μακροβιότερος από όλους τους απολυταρχισμούς... Το σπουδαιότερο ίσως επίτευγμά του είναι ότι ψευδώς θεωρείται πλέον αυτονόητο ότι υπήρχε πάντα και ότι υπάρχει έμφυτος στους ανθρώπους...
Η κατασκευή εθνικής ομοιογένειας στα σύγχρονα εθνικά κράτη είναι η αρχή από την οποία πρέπει κανείς να ξετυλίξει το μακεδονικό ζήτημα...
Και εδώ θα γράψω σε συνέχειες όσα δεν προλαβαίνω να πω ποτέ σε σχετικές συζητήσεις.
Από τη στιγμή που η Γαλλική Επανάσταση μετεξέλιξε τα φεουδαρχικά και απολυταρχικά καθεστώτα σε εθνικά κράτη, το "έθνος" έγινε το σημαντικότερο στοιχείο της σύγχρονης ευρωπαϊκής ιστορίας. Βασικά χαρακτηριστικά του κάθε έθνους είναι η πολιτιστική και γλωσσική ομοιογένεια και το συναίσθημα της ιδιαιτερότητας σε σχέση με τα άλλα έθνη. Οι έννοιες «έθνος» και «εθνικό κράτος» δεν ταυτίζονται. Το εθνικό κράτος ακολούθησε την ιδέα του έθνους και αποτέλεσε την πολιτική της συγκεκριμενοποίηση. Στα όρια των εθνικών κρατών κλείστηκαν μέλη της επικρατούσας εθνικής ταυτότητας και μη μέλη, άνθρωποι που οι διεθνείς συνθήκες μετέτρεψαν σε «ξένους» και ας ζούσαν πάντα εκεί. Γι’ αυτό και κύριο μέλημα για τα εθνικά κράτη ήταν και είναι να διαφυλάξουν την εσωτερική τους ομοιογένεια και κατ’ επέκταση την εθνική τους ταυτότητα, πολλές φορές με μέτρα όπως οι εθνικές εκκαθαρίσεις ή οι ανταλλαγές πληθυσμών.
Εκεί ακριβώς έρχεται ο εθνικισμός, μια θεωρία πολιτικής νομιμότητας, η οποία απαιτεί τα εθνικά όρια να μη διαφέρουν από τα πολιτικά και, το κυριότερο, τα όποια εθνικά όρια στο εσωτερικό ενός δεδομένου κράτους να μη χωρίζουν τους κρατούντες από τους υπόλοιπους. Με άλλα λόγια, ο εθνικισμός με βάση μια κοινή ιστορία, η οποία είτε υπάρχει είτε κατασκευάζεται, δημιουργεί ένα κοινό συναίσθημα, μια κοινή συνείδηση στα μέλη του έθνους ότι ανήκουν σε μια ολότητα με κοινή παράδοση, κοινή γλώσσα, κοινό πολιτισμό, κοινό έδαφος. Χρησιμοποιεί την ιστορία για να δημιουργήσει κοινό παρελθόν στα μέλη του έθνους και με βάση αυτό το παρελθόν εξηγεί το παρόν και σχεδιάζει το μέλλον. Η δημιουργία εθνικών κρατών έρχεται ως η πολιτική εφαρμογή του εθνικισμού, ως ο μετασχηματισμός του συναισθήματος σε εξουσία.
Ο εθνικισμός χρησιμοποιεί προπαγανδιστικά την παιδεία, την καθημερινή ενημέρωση και φυσικά την ιστορία ανασύροντας με επιλεκτικό τρόπο τα στοιχεία που συγκροτούν το παρελθόν ενός λαού και τελικά δημιουργεί μια ψευδή συνείδηση, η οποία όμως είναι τόσο έντονη στους ανθρώπους που μπορεί να τους στρέψει εναντίον κάθε άλλου ανθρώπου που δεν ανήκει στην ίδια εθνική κοινότητα. Μόνο έτσι εξηγείται η συμπεριφορά των ανθρώπων που δηλώνουν έτοιμοι να θυσιαστούν για τα εθνικά συμφέροντα, ενώ την ίδια ώρα δε δέχονται να συμμετάσχουν σε κοινωνικούς αγώνες ώστε να διεκδικήσουν τα ατομικά τους δικαιώματα.
Ο εθνικισμός καλλιεργεί την απόρριψη των μειονοτικών πληθυσμών και των μεταναστών στο εσωτερικό της χώρας, γιατί θεωρεί ότι απειλούν την εθνική ομοιογένεια, την οποία το κράτος με κάθε μέσο πρέπει να διατηρήσει. Πολύ περισσότερο, η ιστορία έχει αποδείξει ότι ο εθνικισμός χρησιμοποιείται ώστε να νομιμοποιήσει του πολέμους που γίνονται για οικονομικά συμφέροντα. Χρησιμοποιείται ως η ιδεολογία εκείνη που επιβάλλει στους ανθρώπους να πολεμήσουν μέχρι θανάτου για την πατρίδα τους, γιατί αντίθετα θα θεωρηθούν προδότες. Ο εθνικισμός είναι η πιο ισχυρή δύναμη της σύγχρονης ιστορίας, καθώς έχει αποδειχθεί μακροβιότερος από όλους τους απολυταρχισμούς... Το σπουδαιότερο ίσως επίτευγμά του είναι ότι ψευδώς θεωρείται πλέον αυτονόητο ότι υπήρχε πάντα και ότι υπάρχει έμφυτος στους ανθρώπους...
Η κατασκευή εθνικής ομοιογένειας στα σύγχρονα εθνικά κράτη είναι η αρχή από την οποία πρέπει κανείς να ξετυλίξει το μακεδονικό ζήτημα...
19 σχόλια:
Τα έχεις μπλέξει. Πρώτον, από την στιγμή που η γαλλική επανάσταση μετεξέλιξε φεουδαρχικά και απολυταρχικά καθεστώτα σε εθνικά κράτη, η σημαντικότερη οντότητα της ευρωπαικής ιστορίας δεν έγινε το έθνος, αλλά το κράτος. Το εθνικό κράτος σε καμία περίπτωση δε ακολούθησε την ιδέα του έθνους και φυσικά δεν αποτέλεσε την πολιτική της συγκεκριμενοποίηση.Αν είναι έτσι πώς δημιουργείται το έθνος; εκτός αν μου πεις ότι προυπάρχει, οπότε η ομοιογένεια δεν είναι κατασκευασμένη, αλλά φυσική. Επίσης, αυτό που έρχεται ως η πολιτική εφαρμογή του εθνικισμού όπως γράφεις δεν είναι το εθνικό κράτος, αλλά το έθνος (ποιός κάνει την πολιτική εφαρμογή του εθνικισμού αν δεν υπάρχει κράτος;;)Η ομοιογένεια είναι κατασκευασμένη από το κράτος και αναπαράγεται από τους μηχανισμούς του γιατί αυτό διασφαλίζει την επιβίωση του. Το κράτος υιοθετεί την πολιτική ιδεολογία του εθνικισμού και έτσι δημιουργείται το έθνος. Και τέλος, δεν μετασχηματίζεται το συναίσθημα σε εξουσία, αλλά ακριβώς το αντίθετο για να διατηρήσει το κράτος την εξουσία του. Άρα η σειρά δεν είναι αυτή που γράφεις,αλλά κράτος->εθνικισμός->έθνος (Gellner, E., 'Nations and Nationalism', Breuilly, J., 'Nationalism and the State)
Χρήστο, σε είχαν καλύψει ο Χαρίτος και ο Έξαρχος νωρίτερα, αφήστε λίγο τον εθνικισμό και το μακεδονικό ζήτημα (με πεζό, όχι με κεφαλαίο στη σύγχρονη μορφή του) και πιάστε κάτι άλλο.
Αλήθεια, όταν σε διέκοψαν ελπίζω να μην πίνατε καφεδάκι στην οδό Παύλου Μελά :-). Καλή συνέχεια, παιδιά!
Αγαπητέ loulour,
Σ΄ ευχαριστώ για το χρόνο σου και για το ενδιαφέρον σου. Χαίρομαι γιατί μέσα σε λίγες ώρες 104 επισκέπτες επισκέφθηκαν το μικρό μας blog, πολύ περισσότεροι δηλαδή από τους 19 που είναι ο ημερήσιος μέσος όρος.
Με τις αναφορές μου θα περίμενα κάποια αντίδραση από πιο ακραίες φωνές υπέρ των εθνών και αποτέλεσε έκπληξη για μένα ότι οι δικές σου παρατηρήσεις έρχονται από την αντίθετη κατεύθυνση.
Το νόημα των όσων έγραψα δεν ήταν να δώσω προτεραιότητα στα έθνη, ούτε να στοιχειοθετήσω τη σειρά με την οποία εμφανίστηκαν έθνος, εθνικά κράτη και εθνικισμός...
Η άρχουσα τάξη και οι ελίτ της κοινωνίας έπαιξαν ρόλο στη δημιουργία τόσο των εθνών όσο και των εθνικών κρατών ώστε να εξυπηρετήσουν τα πολιτικά και οικονομικά τους συμφέροντα.
Η φυλετική ιδέα, που καλλιεργήθηκε μεν για να εξυπηρετηθούν αυτά τα συμφέροντα αλλά έγινε μια πραγματικότητα που δεν μπορούμε να αμφισβητήσουμε, απότέλεσε σημαντική παράμετρο για τις διαδικασίες συγκρότησης των ευρωπαϊκών εθνών, όπως η Αγγλία, η Γαλλία και η Γερμανία.
Ο εθνικισμός αφορούσε αρχικά τις σχέσεις μεταξύ των χωρών της Δυτικής Ευρώπης ανάμεσα στο 16ο και το 18ο αιώνα. Στην εξέλιξή του έδρασε αποφασιστικά η Γαλλική Επανάσταση.
Αν θελήσουμε να τα ορίσουμε, το έθνος είναι ένας «ιδιαίτερος τύπος κοινωνικού δεσμού και κοινωνικής ταυτότητας», ενώ το εθνικό κράτος είναι μία «μεταπαραδοσιακή μορφή κράτους που θεμελιώνει τη νομιμοποίησή του στο εθνικό φρόνημα των πολιτών». Για τον εθνικισμό, η ερμηνεία που έδωσα στο post είναι ακριβώς ό,τι γράφει ο Gelner, τον οποίο και εσυ επικαλείσαι.
Τέλος, επειδή όλα αυτά είναι μια ωραία αναζήτηση που εξημερώνει συνειδήσεις, παραθέτω τι μπορεί να διαβάσει κάποιος που βρίσκει αυτή την κουβέντα ενδιαφέρουσα:
-Gelner Ernst: Έθνη και Εθνικισμός.
-Hobsbawn Eric: Έθνη και εθνικισμός από το 1780. Πρόγραμμα, μύθος, πραγματικότητα.
-Kendourie Elie: Ο Εθνικισμός.
-Βέικος Θεόφιλος: Εθνικισμός και Εθνική Ταυτότητα.
-Δεμερτζής Νίκος: Ο λόγος του Εθνικισμού.
-Παπαδημητρίου Ζήσης: Ο ευρωπαϊκός ρατσισμός: εισαγωγή στο φυλετικό μίσος.
-Strauss Claude Lévi: Φυλή και ιστορία.
-Λέκκας Π.Ε.: Η εθνικιστική ιδεολογία: πέντε υποθέσεις εργασίας στην ιστορική κοινωνιολογία.
-Λέκκας Π.Ε.: Το παιχνίδι με τον χρόνο. Εθνικισμός και νεοτερικότητα.
-Μουζέλης Ν.: Ο εθνικισμός στην ύστερη ανάπτυξη.
Δηλαδή εκτός από το ωραίο θέαμα που απολαμβάνω χαρούμενη κοιτάζοντας τις φωτογραφίες σου στο Facebook, είσαι και μορφωμένο αγόρι...
Ωραίος συνδυασμός, μπράβο!
Θα συμφωνούσα με ό,τι έλεγες κι ας μη σε γνωρίζω...
loulour και αγαπητέ; αγαπητή! σωστά αναφέρεις τον ορισμό του Gellner με τον οποίο φυσικά συμφωνώ και εγώ. όμως ο Gellner δεν αναφέρει πουθενά ότι το κράτος είναι η πολιτική συγκεκριμενοποίηση του έθνους.Ενώ με τον ορισμό που δίνεις για το εθνικό κράτος συμφωνώ, διαφωνώ με τον ορισμό για το έθνος. Το κύριο χαρακτηριστικό του έθνους δεν είναι κατά την γνώμη μου ότι αποτελεί ιδιαίτερο τύπο κοινωνικού δεσμού και κοινωνικής ταυτότητας, αλλά ότι δεν υπάρχει χωρίς το κράτος. Το κράτος δημιουργεί εθνική συνείδηση και αυτό κάνει την διαφορά με ό,τι προυπάρχει..
Δηλαδή αγαπητή Loulour το κουρδικό έθνος π.χ. δεν υπάρχει, επειδή δεν υπάρχει κουρδικό κράτος; Και όλοι αυτοί οι Κούρδοι και οι Τούρκοι που σκοτώνονται εδώ και δεκαετίες για ποιο πράγμα σκοτώνονται αν όχι γιατί επιθυμούν να δημιουργήσουν μια κρατική οντότητα οι μεν, και να την αποτρέψουν οι δε; Τα έθνη μπορούν κάλλιστα να υπάρχουν χωρίς κράτη ή να πρϋπάρχουν των κρατών τους και αυτό μπορεί να είναι τρομερό πρόβλημα. Εκτός κι αν θεωρήσουμε ότι κράτος είναι το PKK και ότι αυτό οργανώνει τους Κούρδους. Αλλά τότε απλώς ανοίγουμε τόσο πολύ τον ορισμό του κράτους που δεν βγάζει πολύ νόημα. Νομίζω η λέξη "ελίτ" είναι πολύ πιο χρήσιμη σε αυτές τις περιπτώσεις. Γιατί στις ελίτ μπορούν να ανήκουν από λογοτέχνες μέχρι τοπικοί κοινοτάρχες, οι οποίοι δεν αποτελούν κράτος με κανέναν τρόπο, αλλά βοηθούν στην κινητοποίηση του "συλλογικού φαντασιακού" και την πίστη προς την ύπαρξη ενός έθνους. Οι Βάσκοι, οι Καταλανοί, οι Κούρδοι στερούνται κράτους αλλά επιμένουν να το επιζητούν. Από την άλλη δεκάδες αφρικανικές χώρες έχουν κράτος, αλλά έχουν αποτύχει οικτρά στην δημιουργία έθνους (βλ. πρόσφατες εξελίξεις στην Κένυα π.χ.)
Εκτός από όσα έχω ήδη γράψει παραπάνω, έθνος κατασκευάζεται επίσης όταν μια μειονότητα θεωρεί ότι καταπιέζεται στο εσωτερικό ενός κράτους. Η μειονότητα αυτή προκειμένου να μην καταπιέζεται αυτοπροσδιορίζεται ως έθνος και διεκδικεί την ίδρυση κράτους στο όνομα της εθνικής της ταυτότητας. Αν αυτή η μειονότητα δεν καταπιεζόταν δεν θα θεωρούσε ότι αποτελεί έθνος (απλή λογική!) Πιο απλά όπως γράφει ο Breuilly, καθηγητής στο lse 'Νationalism is above all about politics and politics is about power. Power in the modern world, is principally about control of the state'. Επίσης η κινητοποίηση του συλλογικού φαντασιακού και η πίστη προς την ύπαρξη έθνους δεν αρκούν για την κατασκευή του έθνους.Το Έθνος σύμφωνα με την νεωτερική προσέγγιση δεν υπάρχει χωρίς κράτος και ιδίως χωρίς τους μηχανισμούς αναπαραγωγής της πολιτισμικής ομοιογένειας που κατασκευάζουν (στρατός, εκπαιδευτικό σύστημα κλπ) Αυτοί οι μηχανισμοί δημιουργούν εθνική συνείδηση και μόνο στο πλαίσιο του κράτους μπορούν να λειτουργήσουν. Υιοθετούμε διαφορετική προσέγγιση.
"η κινητοποίηση του συλλογικού φαντασιακού και η πίστη προς την ύπαρξη έθνους δεν αρκούν για την κατασκευή του έθνους"
χμ... μα η κινητοποίηση του συλλογικού φαντασιακού και η πίστη προς την ύπαρξη του έθνους ΕΙΝΑΙ το έθνος. Σε αυτές τις καταπιεσμένες μειονότητες που αναφέρεις πως δημιουργήθηκε εθνική συνείδηση ελλείψει κράτους; Ή δεν έχουν εθνική συνείδηση αλλά είναι απλώς μειονότητες που "νομίζουν" ότι είναι έθνη; Αν αύριο οι ίδιοι άνθρωποι αποκτήσουν κράτος θα είναι έθνος, ενώ σήμερα όχι;
Ναι, εννοούσα ότι η συμβολή των ελίτ (λογοτεχνών, κοινοταρχών κλπ) είναι λίγο πολύ αυτονόητη και όχι το μείζον. Επαναλαμβάνω ότι την πίστη στην ύπαρξη έθνους την δημιουργεί το κράτος και οι μηχανισμοί του.
Όσο για τις μειονότητες έγραψα και πριν ότι η καταπίεση γεννά την εθνική συνείδηση. Όσα γράφει ο Breuilly συνοψίζουν πολύ καλά αυτό που θέλω να πω. Η απάντηση μου στο τελευταίο ερώτημα είναι ναι. Κανείς δεν θεωρούσε τους Εβραίους έθνος πριν την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ...
@loulour,
Με την ίδια πλευρά τασσόμαστε...
Στο κέντρο της σκέψης και του ενδιαφέροντός μας δεν είναι το πώς δημιουργήθηκαν τα εθνικά κράτη, αν δηλαδή μέσα τους υπήρχε μια ομάδα ανθρώπων που ένιωθαν από πριν ότι είχαν κάτι κοινό γιατί έτσι τους έκαναν να αισθάνονται οι συνθήκες ή η προπαγάνδα όπως λέμε εμείς, ή αν απλά μαζέψαν από διάφορα καφενεία ανθρώπους που δεν είχαν ξανασυναντηθεί και δεν ένιωθαν τίποτα κοινό μεταξύ τους και τους είπαν "τώρα θα νιώσετε έθνος", όπως λες εσύ...
Αυτό που μ ενδιαφέρει είναι ότι όντως τα εθνικά κράτη χρησιμοποίησαν και χρησιμοποιούν τους μηχανισμούς τους για να εξοντώσουν καθετί διαφορετικό στο εσωτερικό των συνόρων τους...
Αυτή η τακτική είναι απαράδεκτη.
Αλλά ακόμη και όπου δεν υπάρχει εθνικό κράτος, στην κοινότητα των Παλαιστινίων ή των Κούρδων ας πούμε, και εκεί ο εθνικισμός και η προπαγάνδα εξοντώνουν κάθε άτομο που επιλέγει να αισθάνεται διαφορετικά.
Δεν είμαι ούτε με τους πολλούς, ούτε με τους λίγους, θέλω να έχει ο καθένας το ατομικό δικαίωμα να αισθάνεται όπως ορίζει η συνείδησή του...
Και συμφωνούμε ότι αυτή η συνείδηση όπως και να έχει θα είναι κατασκευασμένη...
Άλλωστε και οι δικές μας προοδευτικές αντιλήψεις κατασκευασμένες κάπως είναι...
Από τότε που ο κόσμος χωρίστηκε σε σύνορα, αλλά πολύ περισσότερο σήμερα σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης, σε κάθε σημείο του πλανήτη συνυπάρχουν άνθρωποι με διαφορετική εθνική καταγωγή, διαφορετικά ήθη και έθιμα, διαφορετική γλώσσα και θρησκεία, διαφορετικά πολιτισμικά χαρακτηριστικά αλλά και διαφορετικές συμπεριφορές, προτιμήσεις και ικανότητες. Η διαφορετικότητα μπορεί να αφορά μια ομάδα, μικρή ή μεγάλη, ή απλώς άτομα. Οι κοινωνίες πλέον βρίσκονται αντιμέτωπες με ένα ζήτημα πολλαπλής ετερότητας. Μέσα στις νέες συνθήκες η πολυπολιτισμικότητα, δηλαδή η αναγνώριση της ύπαρξης του «διαφορετικού» και ο σεβασμός σε αυτό, είναι ο μόνος τρόπος να υπάρξει ισορροπία.
Ευχαριστώ για ακόμη μια φορά για το διάλογο, μόνο μέσα από το διάλογο και τον "ανταγωνισμό" με άλλες απόψεις για τον πολιτισμό, τα ανθρώπινα δικαιώματα ή τη θρησκεία μπορεί κανείς να διακριβώσει την αξία τόσο της άλλης όσο και της δικής του άποψης.
οκ, συμφωνούμε. είμαστε και φίλοι στο fb...
Ποιοι είμαστε όμως;
εμείς δεν είμαστε, εγώ με τον Χρήστο και τον Πάνο.
Χειρίζεστε την έννοια εθνικό κράτος όπως ορισμένοι το χρήμα «αυτό φταίει για όλα όχι η απληστία των ανθρώπων. Αν καταργηθεί θα είναι όλα πολύ όμορφα».
Και δεν θέλω να είμαι φίλος σας στο facebook. Είστε όλοι άσχημοι.
Ναι, αλλά ποιός είναι ο πιο άσχημος;;
Συμφωνώ ως προς το πρώτο σκέλος του σχολίου, αλλά έχω ενστάσεις ως προς το δεύτερο.
Για το πρώτο σκέλος: Μου δίνεις το έναυσμα να γράψω κάποιες σκέψεις για την διαφορά μεταξύ εθνικισμού και πατριωτισμού, αν και κάτα πόσο υπάρχει.
Για το δεύτερο σκέλος: Είσαι άδικη. Δεν είμαστε όλοι άσχημοι, ο Ασπιώτης είναι όμορφος! Του το αναγνωρίζουν και άλλοι ανώνυμοι αναγνώστες σε προηγούμενα σχόλια, όχι μόνο εμείς που είμαστε φίλοι του και τον αγαπάμε. Πάντως οπωσδήποτε θέτεις ένα ζήτημα προς συζήτηση...
Δηλώνω κατηγορηματικά ότι έχετε φάει μεγάλη προπαγάνδα (εδώ ταιριάζει πραγματικά ο όρος) από τον Ασπιώτη. Φαντάζεται κανείς σας ότι έλεγε κάτι και βρέθηκε άτομο να τον σταματήσει: «… μου φώναξε ο διπλανός μου και τράνταξε κάθε συνοχή στη σκέψη και το λόγο μου φορτώνοντάς με ενοχές για τα κόκκαλα των προγόνων μου που πολέμησαν στο πλευρό του Παύλου Μελά…». Αν δεν είναι το παραπάνω υπερβολή και ψέμα, τι είναι; Και μην πει κανείς πως έγινε γραφικός επίτηδες για να περάσει ένα μήνυμα… να του καεί ο λογαριασμός στο facebook. Και για να είμαστε δίκαιοι δεν είπε «Όταν οι Έλληνες τελικά κυριάρχησαν στο μεγαλύτερο κομμάτι της Μακεδονίας...» είπε «Όταν οι Έλληνες τελικά κατέκτησαν τη Μακεδονία». Και βρέθηκε ένας ανθρωπάκος, σκυφτός και κακομοίρης να πει ξεψυχισμένα «νομίζω… ότι απελευθέρωσαν την Μακεδονία όχι κατέκτησαν». Τόσο πολύ ταράχτηκε η ΣΥΝΟΧΗ ΤΗΣ ΣΚΕΣΗ του. Αίσχος.
Άσχετο: όσο για το κατά πόσο είχαν πλειοψηφία οι έλληνες σε σχέση με τους βούλγαρους πριν την “κατάκτηση”: οι Έλληνες το 1912 ήταν 513,000 με 42,6% του συνολικού πληθυσμού ενώ οι Βούλγαροι 119,000 με 9,9% (Δημήτρη Πεντζόπουλου, The Balkan Exchange of Minorities and Its Impact on Greece, 2002, C. Hurst & Co. Publishers σελ.134) στο σύνολο της Μακεδονίας με το Μοναστήρι και άλλες περιοχές όπου τώρα παρά την συντριπτική πλειοψηφία (υπερβολή) των ελλήνων δεν ανήκουν στον ελληνικό χώρο.
Η αρχική συζήτηση στη Θεσσαλονίκη ήταν για το κατά πόσο τα έθνη κράτη έχουν ιστορικό-πολιτιστικούς λόγους να υπάρχουν ή η σύγχρονη μορφή τους (και τα όριά τους) είναι κατασκευασμένα από “προπαγάνδα”. Και ο ίδιος σκυφτός, κακομοίρης ανθρωπάκος ξεψυχισμένα πάλι είπε πως υπάρχουν περιπτώσεις εθνών, όπως η Ελλάδα, που έχουν το δικαίωμα να πιστεύουν (ή τουλάχιστον να ελπίζουν) ότι ήταν έθνος στον ίδιο χώρο (τουλάχιστον) για πολλά χρόνια πριν γίνουν κράτος.
Αυτά.
I LOVE ASPIOTIS.
Αν και είναι ο πιο άσχημος στο facebook. Από κοντά είναι καλύτερος?
Ουφ ΖΕΣΤΑ…
Ο προηγούμενος ανώνυμος.
peri ethnous, kratous k ethnikismou:
http://www.globalpolicy.org/nations/nation/index.htm
aio交友愛情館,視訊美女,視訊交友,視訊聊天,視訊美女聊天,視訊聊天室,視訊網愛俱樂部,視訊美女mybank,視訊美女觀看免費,視訊美女一對一
Δημοσίευση σχολίου