Cuba libre, Stelios libre…

Εδώ και αρκετό καιρό έχω πάψει να είμαι μεγάλος θαυμαστής του Ρεπορτάζ χωρίς Σύνορα και του Στέλιου Κούλογλου. Ο πιο σημαντικός λόγος είναι ότι διαφωνώ με τον ετεροβαρή τρόπο με τον οποίο παρουσιάζονται οι διαφορετικές απόψεις στην εκπομπή του. Θα ήμουν λιγότερο αρνητικά προδιατεθειμένος -φαντάζομαι- αν τουλάχιστον μοιραζόμασταν την ίδια ιδεολογία, οπότε η στράτευση του θα μου χάιδευε τα αυτιά. Το παθαίνω αυτό με τον Θεοδωράκη και τον Τσίμα. Αλλά δεν την μοιραζόμαστε.

Σκέφτομαι, για παράδειγμα, ότι δε θυμάμαι ποτέ να έχω δει Ρεπορτάζ χωρίς Σύνορα για ανθρώπους όπως η Γιοάνι Σάντσεζ, απόφοιτος φιλολογίας στην Κούβα, η οποία μέσα από το blog της, Generacion Y, μιλάει απλά και χωρίς βοήθεια από την… CIA για την δύσκολη καθημερινή ζωή στην χώρα των Κάστρο. Η Σάντσεζ πρόσφατα τιμήθηκε με το βραβείο Ortega Y Gasset, αλλά οι αρχές της αρνήθηκαν το δικαίωμα να ταξιδέψει στην Ισπανία για να το παραλάβει. Ο λόγος για τέτοιου είδους παραλείψεις από πλευράς ΡΧΣ και ελληνικής αριστεράς γενικότερα είναι μάλλον απλός: Η Κούβα του «χαρισματικού» Φιντέλ και του «ηρωικού» Τσε αποτελεί επί πενήντα χρόνια φάρο σοσιαλιστικής αντίστασης κατά των ΗΠΑ. Ταυτόχρονα όμως, και αυτό είναι το πιο σημαντικό, το ιστορικό της Κούβας στις παραβιάσεις ανθρωπίνων και πολιτικών δικαιωμάτων είναι σαφέστατα μικρότερο εν συγκρίσει με τους ποταμούς αίματος που χύθηκαν σε άλλες χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού. Αν εξαιρέσει κανείς την Κίνα του Μάο όπως την φαντάζεται ο Αλέξης Τσίπρας, η Κούβα είναι το πιο ανθρώπινο πρόσωπο του σοσιαλισμού στον 20 αιώνα και, ως εκ τούτου, παραμένει στο απυρόβλητο.

Αποτελεί ειρωνεία της τύχης ότι, όπως φαίνεται, εισαγάγαμε πρόσφατα ένα μεταλλαγμένο είδος σοσιαλιστικής λογοκρισίας και στη χώρα μας. Δεν γνωρίζω τις λεπτομέρειες, γνωρίζω όμως ότι το ξαφνικό κόψιμο του Ρεπορτάζ χωρίς Σύνορα πριν την μετάδοση εκπομπής για τη «Γενιά των 700 ευρώ» και μιας άλλης για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και την Κίνα μοιάζει ύποπτη. Μοιάζει ύποπτη, καταρχήν, γιατί συμβαίνει σε μια χώρα όπου το κράτος λαφυραγωγείται ανελέητα από τα κόμματα και η κρατική τηλεόραση σπανίως μένει εκτός της λεηλασίας. Καμιά κυβέρνηση δε θέλει να τις υπενθυμίζουν τις αποτυχίες της και καμιά ελληνική κυβέρνηση δεν έχει νιώσει ποτέ ενδοιασμούς για τη χειραγώγηση των μέσων που έχει στον έλεγχό της. Μοιάζει ύποπτη, επίσης, γιατί η ΕΡΤ είναι αυτή που θα μεταδώσει σε λίγους μήνες τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου. Αν, μάλιστα, υπάρχει όντως κάποια σύνδεση ανάμεσα στο ψαλίδι του ΡΧΣ και τον κινεζικό δάκτυλο, έστω και από σπόντα ή από υπερβάλλοντα ζήλο της ίδιας της ΕΡΤ, τότε έχει συμβεί το εξής καταπληκτικό: Μέσα από τις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης και χάριν των εμπορευματοποιημένων Ολυμπιακών Αγώνων έχουμε εισαγάγει στην χώρα μας σοσιαλιστικού τύπου κινεζική λογοκρισία. Αλλά τι λέω; Αυτό συνέβη ήδη μια φορά από την ΕΡΤ, όταν φρόντισε να κρύψει από τους Έλληνες τηλεθεατές τα παρατράγουδα της ολυμπιακής φλόγας στην χώρα μας.

Είναι κάτι τέτοιες «ωραίες» και μπερδεμένες ιστορίες –εφόσον αληθεύουν- που περιπλέκουν κάπως τα πράγματα και με κάνουν σκεπτικιστή απέναντι στην μονοσήμαντη αλήθεια που προσφέρει κάποιες φορές ο Στέλιος Κούλογλου. Ο κακός καπιταλισμός δεν φταίει πάντα για όλα, οι συνένοχοι μπορούν να είναι πολλοί και οι αποχρώσεις γκρίζες. Ο Ούγκο Τσάβες δεν είναι είτε ήρωας, είτε ρεμάλι. Μπορεί ταυτόχρονα να είναι υπερασπιστής των δικαιωμάτων των φτωχών κατοίκων της Βενεζουέλας και παράλληλα πονηρότατος λαϊκιστής. Ο Τσε δεν ήταν άγιος και οι Αμερικανοί δεν είναι πάντα κακοί ή πάντα πίσω απ’ όλα. Αν μη τι άλλο, η CIA –διάολε!- απλώς δεν είναι τόσο έξυπνη! (Και επειδή τώρα το θυμήθηκα, για όνομα του θεού, το ντόπινγκ δεν οφείλεται στην εμπορευματοποίηση του αθλητισμού, όπως ισχυρίστηκε πρόσφατα η Αλέκα Παπαρήγα. Ακόμα χλιμιντρίζουν κάποιοι σύντροφοι και κάποιες συντρόφισσες στην Ανατολική Γερμανία και τη Ρωσία από την ντόπα που είχαν φάει τις δεκαετίες του ’70 και του ‘80.)

Αλλά δεν χρειάζεται ούτε να τον συμπαθώ, ούτε να συμφωνώ ιδεολογικά μαζί του, ούτε να είμαι φανατικός θαυμαστής του Κούλογλου και του ΡΧΣ για να εξεγερθώ κατά της απόφασης της ΕΡΤ, εφόσον –ξαναλέω- αληθεύουν όσα καταγγέλλει ο δημοσιογράφος. Και αυτή η ιδιαίτερα αντιδημοκρατική ευχαρίστηση με την οποία συγκατανεύουμε σε αυτού του είδους τις ειδήσεις, όποτε αφορούν ανθρώπους με τους οποίους διαφωνούμε, με εκνευρίζει τρομερά. Θυμάμαι, πριν από μερικούς μήνες, να πετυχαίνω μια εκπομπή του Κούλογλου για τον κομμουνισμό και να αναρωτιέμαι πως κατάφερε να επιβιώσει. Χάρηκα, αν μη τι άλλο, γιατί η επιβίωση του ΡΧΣ έδειχνε κάποια μορφή αξιοκρατίας και αποδείκνυε ότι στην ΕΡΤ παρέμειναν και άνθρωποι που δεν αποπνέουν γαλάζια συντηρητικούρα τύπου Κοττάκη. Μπα...

Υ.Γ. Α! Και αν το ΡΧΣ είναι όντως πολύ ακριβό, ας κόψουν τους μισθούς του Παπαδημητρίου, του Κατσαρού, της Καραμανλή και των τριών βετεράνων «σχολιαστών» που μας πουλάνε οπαδιλίκι και ποδοσφαιρική ανάλυση της κακιάς ώρας κάθε Κυριακή βράδυ –ένας θεός ξέρει για πόσα αδικοχαμένα λεφτά. Γιατί, όπως καταλάβατε, πιο πολύ και από την λεηλασία της ΕΡΤ από την κυβέρνηση, μου την σπάει η λεηλασία της από τον ΠΟΚ…