Οι εκλογές για το χρίσμα των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ, έστω κι αν διαφέρουν πολύ από την αντίστοιχη διαδικασία που ακολουθεί το ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα έχουν αρκετά κοινά χαρακτηριστικά. Και νομίζω ότι μπορούμε να πάρουμε χρήσιμα μαθήματα πολιτικής κουλτούρας και όχι μόνο που σίγουρα μας χρειάζονται.
Μάθημα πρώτο: Αρχίζοντας με το πιο γενικό, η σύγκρουση Χίλαρι και Ομπάμα παραπέμπει στην αντίστοιχη κόντρα που είχε ο Παπανδρέου με τον Βενιζέλο. Σκληροί χαρακτηρισμοί και βρώμικο παιχνίδι στο παρασκήνιο με διαρροές στα ΜΜΕ είναι το καθημερινό σκηνικό ανάμεσα στους δύο υποψηφίους για το χρίσμα. Η μόνη διαφορά είναι ότι στις ΗΠΑ δεν έχουν έναν Jim Relos… Τώρα λοιπόν που το παιχνίδι ήδη θεωρείται χαμένο για τη Χίλαρι, ένας είναι ο στόχος της: Να φθείρει τον Ομπάμα έτσι ώστε να χάσει τις εκλογές και η ίδια να είναι σε πλεονεκτική θέση για το χρίσμα των Δημοκρατικών στις εκλογές του 2012! Είναι κάτι που παραδέχονται στο επιτελείο της και έχει δημοσιευθεί και είναι «μυστικό» πολύ πιο διαδομένο απ’ ότι ο Βενιζέλος περιμένει την επόμενη ήττα του Παπανδρέου. Θεωρείται λοιπόν λογικό ότι η Χίλαρι έχει πολιτικές φιλοδοξίες που εξαρτώνται άμεσα με την αποτυχία του κόμματος που η ίδια υποστηρίζει! Παρ’ όλα αυτά δε νομίζω ότι ο Ομπάμα θα ρίξει τις ευθύνες σε ενδεχόμενη ήττα του από τον Μακέιν στην υπονόμευση που δέχτηκε από τη Χίλαρι…
Μάθημα δεύτερο: Οι εκλογές στις ΗΠΑ, όπως και οι πρόσφατες στο ΠΑΣΟΚ, είναι ανοικτές σε όσους θέλουν να ψηφίσουν και να στηρίξουν τον υποψήφιο που προτιμούν. Η αντίστοιχη προσπάθεια του ΠΑΣΟΚ για ανοικτή διαδικασία αντιμετωπίστηκε με προβληματισμό, καχυποψία (ακόμα και από τον Κώστα Σημίτη) και σε ορισμένες περιπτώσεις από ειρωνεία. Το βασικότερο επιχείρημα ήταν ότι υπήρχε ο κίνδυνος ψηφοφόροι άλλων κομμάτων να ψηφίσουν τον υποψήφιο που θεωρούν λιγότερο ικανό. Επιχείρημα ηλίθιο όσο και το να απαγορεύεις την ψήφο στους μετανάστες γιατί θα ψηφίσουν με γνώμονα το συμφέρον της χώρας προέλευσής τους… Το μάθημα που έρχεται από τις ΗΠΑ είναι ότι ακόμα και αν αυτό γίνει δεν είναι ικανό να αλλάξει το αποτέλεσμα. Και στις ΗΠΑ έγινε με ολοφάνερο τρόπο σε δύο περιπτώσεις. Τη μία ραδιοφωνικός παραγωγός κάλεσε τους ψηφοφόρους των Ρεπουμπλικάνων να ψηφίσουν την Χίλαρι, ενώ την άλλη ο ελληνικής καταγωγής blogger Μάρκος Μουλίτσας ζήτησε από τους ψηφοφόρους των Δημοκρατικών να στηρίξουν τον Ρόμνεϊ αντί του Μακέιν. Αμφισβητήσεις για τη διαδικασία εκλογής δεν εκφράστηκαν ούτε και όταν παρουσιάστηκε πρόβλημα σε μία από τις Πολιτείες, όπου είναι πιθανό να ακυρωθεί το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας. Αντιθέτως, μεγαλύτερο θέμα είχε προκύψει μέσα στο Δημοκρατικό κόμμα με αφορμή τους superdelegates (στην πασοκική τους εκδοχή είναι οι αριστίδην σύνεδροι) οι οποίοι στην πλειοψηφία τους υποστηρίζουν την Χίλαρι και αν δεν αύξανε τα ποσοστά του ο Ομπάμα θα διαμόρφωναν το αποτέλεσμα στην τελική ψηφοφορία!
Τι μας διδάσκουν συνοπτικά οι Αμερικάνοι; Πρώτον ότι στην πολιτική είναι θεμιτό και φυσιολογικό να υπάρχουν φιλοδοξίες, έστω και αν αυτές εκφράζονται με άκομψο πολλές φορές τρόπο. Είναι δηλαδή μέρος του παιχνιδιού και όχι μέρος του προβλήματος… Και δεύτερον ότι η αντιπροσώπευση αντικατοπτρίζει καλύτερα την κοινή γνώμη όταν οι πολίτες εκφράζουν απευθείας τη γνώμη τους και όχι μέσω των αντιπροσώπων/συνέδρων.
5 σχόλια:
Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κ. Γιώργος Παπανδρεόυ έχει πολλές φορές κατηγορηθεί από τη μέρα που ανέλαβε το 2004 για έλλειψη δημοκρατικών διαδικασιών στο κόμμα. Ακούστηκαν πολλά μέχρι και για σταλινικού τύπου προεδρία. Και σε αυτό το κλίμα εντάσσω και το κείμενο σας κ. Στεφάνου.
Ας εξετάσουμε όμως τα πραγματικά γεγονότα. Ο κ. Παπανδρέου επέλεξε το 2004 να εκλεγεί από μία ανοιχτή συμμετοχική διαδικασία εκλογών από όλη την κοινωνία. Δέχτηκε κριτική γιατί ήταν μόνος του. Αλλά κανείς δεν απαγόρευσε σε κανέναν να αναμετρηθεί απέναντί του. Όμως κανείς δεν τόλμησε. Ήταν δύσκολοι οι καιροί, βλέπεις...
Ως Πρόεδρος ο κ. Παπανδρέου δέχτηκε σφοδρή κριτική γιατί δε δημιούργησε ηγετική ομάδα, δεν κατάφερε να ελέγξει το κόμμα του και στο ΠΑΣΟΚ δυο λαλούσαν και τρεις χόρευαν. Όταν όμως μετά την κριτική, προσπαθούσε να κάνει κινήσεις που θα τον έβγαζαν ισχυρό και θα έδειχναν ότι ελέγχει την κατάσταση, κατηγορούνταν για έλλειψη δημοκρατίας.
Εδώ οφείλω να θυμίσω ποιο είναι το ΠΑΣΟΚ και τι σχέση έχει με τη δημοκρατία. Το ΠΑΣΟΚ ήταν το κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου. Όποιος αμφισβητούσε τον ηγέτη του και τις αποφάσεις του διαγράφονταν. Το ΠΑΣΟΚ εξέλεξε Κεντρική Επιτροπή το 1978 και αμέσως μετά έπειτα από 15 χρόνια, το 1993, και αυτό μάλλον γιατί είχαν πεθάνει οι περισσότεροι από την προηγούμενη... Η εκλογή Προέδρου το 1996 ήταν μια πρώτη απόπειρα δημοκρατίας στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, όπου ο Πρόεδρος εκλέχτηκε από εκλεγμένους ή διορισμένους συνέδρους...
Διακρίνω επομένως ένα παράδοξο. Ο κ. Γιώργος Παπανδρεόυ ήταν ο πρώτος που έδωσε την εξουσία του ΠΑΣΟΚ στη βάση της ελληνικής κοινωνίας. Δε φοβήθηκε να το κάνει ακόμη κι όταν όλα έδειχναν μετά τις εκλογές του 2007 ότι θα έχανε σε αυτή την ανοιχτή διαδικασία. Απέδειξε στην πράξη ότι δεν είναι μόνο θεωρητικά δημοκράτης, αλλά βαθιά δημοκράτης, ότι νιώθει την ύπαρξή του ως αποτέλεσμα μια λαϊκής εντολής. Ως υποψήφιος πρόεδρος χρησιμοποίησε θεμιτά σε αυτή την εσωκομματική κόντρα τα δικά του επιχειρήματα, ακόμα κι αν αυτά περιλάμβαναν εμμέσως μια κριτική για την υπέρμετρη πολιτική φιλοδοξία του εσωκομματικού του αντιπάλου. Και η κοινωνία σε μία πρωτόγνωρα ελεύθερη για τα δεδομένα και του ΠΑΣΟΚ και της χώρας μας διαδικασία αποφάνθηκε.
Καλώς ή κακώς λοιπόν η κοινωνία επέλεξε αρχηγό για το ΠΑΣΟΚ. Χωρίς ψεγάδι αμφισβήτησης της διαδικασίας και του τρόπου εκλογής. Χωρίς έμμεσους εκλέκτορες ή αριστείνδην συνέδρους. Άμεσα και ξεκάθαρα με την ισοβαρή ελεύθερη ψήφο του κάθε πολίτη που ήθελε να συμμετάσχει. Πιο δημοκρατικά δηλαδή ακόμη και από τις ΗΠΑ, όπου οι εκλέκτορες δίνουν τελικά το χρίσμα.
Η εσωκομματική διαδικασία για το ΠΑΣΟΚ τελείωσε το Νοέμβριο του 2007. Ο κ. Γιώργος Παπανδρέου έχει την ευθύνη για την πορεία του κόμματος του και όλα τα στελέχη του θα κριθούν για τη συμβολή τους στην πορεία αυτή. Ναι, είναι θεμιτό ένα στέλεχος να προτιμά την αποτυχία, γιατί έτσι θα αναδειχθεί πιο εύκολα στην προεδρία. Κρίνεται όμως για τη στάση του αυτή από την κοινωνία που θα ξαναψηφίσει και θα αποφασίσει όταν έρθει πάλι η ώρα. Αλλά και αυτή η κουβέντα είναι ξεπερασμένη.
Η αλήθεια είναι ότι η απόλυτη απαξίωση του ΠΑΣΟΚ δε συμφέρει κανέναν, ούτε τον κ. Βενιζέλο, του οποία η φιλοδοξία είναι να γίνει αρχηγός σε ένα κόμμα με το οποίο θα κερδίσει τις εθνικές εκλογές, ώστε να γίνει Πρωθυπουργός.
Μετά το συνέδριο του Μαρτίου, με τις πληγές του Νοεμβρίου να κλείνουν από τον χρόνο και την σκληρή αλήθεια να αποκαλύπτεται ωμή μπροστά τους, οι κ. Παπανδρέου και Βενιζέλος, ο καθένας για το δικό του συμφέρον, έχουν μια κοινή επιλογή: να κάνουν ό,τι καλύτερο για να δώσουν διέξοδο στην ελληνική κοινωνία από μια κακή κυβέρνηση.
Οι κ. Παπανδρέου και Βενιζέλος δε θα παντρευτούν ποτέ από έρωτα. Ένα σύμφωνο συμβίωσης όμως τους εξυπηρετεί αμφότερους...
Κύριε Ασπιώτη με το κείμενό μου δεν κατηγορώ τον Γιώργο για έλλειψη δημοκρατίας. Λέω -στο 1ο μάθημα- απλώς ότι δε θα πρέπει να βρίσκει παιδαριώδεις δικαιολογίες τύπου ο Βενιζέλος ήθελε να χάσουμε και γι'αυτό χάσαμε. Στην τελική είναι πρόεδρος ενός κόμματος εξουσίας στην Ελλάδα κ όχι στο μικρό σπίτι στο λιβάδι... Στο 2ο μάθημα είμαι 100% υπέρ του Γιώργου και της απόφασής του να ανοίξει το κόμμα στην κοινωνία κ να κάνει εκλογές όπου ο πολίτης εκλέγει άμεσα τον πρόεδρο της επιθυμίας του και πόσο αναχρονιστικό και άδικο μπορεί να είναι η εκλογή του προέδρου μέσω αντιπροσώπων και συνέδρων όπως νομίζω ότι υποστήριξε ο Σημίτης. Και λέω ότι δεν επιτρέπεται να γυρίσουμε πίσω σ'αυτή τη διαδικασία ούτε κατά διάνοια γιατί μιλάμε για διαδικασίες αυτονόητες πλέον.
Καλά δεν το παραδέχονται ακριβώς από το επιτελείο της Χίλαρι. Στο κείμενο που κάνεις λινκ ο τύπος που το γράφει λέει ότι παραδέχονται πως έχει λίγες πιθανότητες. Στο τέλος μάλιστα εξηγεί κάπως επιθετικά ότι καλά θα κάνει το συγκεκριμένο μυστικό να το κρατήσει απόλυτα μυστικό η Χίλαρι, γιατί αν μαθευτεί έχει τελειώσει πολιτικά. Σε κανένα μέρος του κόσμου δεν μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο και να θεωρείται ότι δεν τρέχει τίποτα...
Γεια και χαρά παιδιά..Μόλις ανακάλυψα το ιστολόγιο αυτό και είπα να πω και γω τη γνώμη μου. Είμαι 20 ετών και ας υποθέσουμε πως ασχολούμαι με την ενεργό πολιτική στο χώρο του ΠΑΣΟΚ αλλά και της τοπικής αυτοδιοίκησης της περιοχής μου. Δυστυχώς αυτή η φιλοδοξία μας έχει φάει σήμερα. Ο καθείς ονειρευόμενος μια θέση στην πολιτική σκηνή, χρήμα και εξουσία εξαπολύεται σε ένα λυσσαλαίο κυνήγι εξουσίας που ποτέ καμία θέση δεν είναι αρκετή. Όλο και ψηλότερα, όλο και ψηλότερα. Δυστυχώς το ΠΑΣΟΚ και με πικρία το λέω εκκολάπτει τέτοια¨"φιλόδοξα" άτομα..Σημασία δεν έχει η προσωπική φιλοδοξία και δεν έχει θέση στην πολιτική. Να είσαι φιλόδοξος στη ζωή σου, στη δουλειά σου. Δεν νοείται να χτίζεις πολιτική "καριέρα" και να έχεις φιλοδοξίες εις βάρος του ελληνικού λαού. Ζητάς την ψήφο μου..στη δίνω και άμα θέλω σε μαυρίζω και σε στέλνω στα τάρταρα. Κάτω λοιπόν οι καριερίστες της πολιτικής, κάτω οι άμετρα φιλόδοξοι και τα λαμόγια της πολιτικής. Ζήτω ο ΓΙώργος Παπανδρέου και το νέο ΠΑΣΟΚ που σιγά σιγά αναγεννάται...το δικό μας ΠΑΣΟΚ , αυτό που θέλει ο ελληνικός λαός, που δεν μένει σε πρόσωπα αλλά σε θέσεις....
Στάθης Δημόπουλος
Ένα απλό "αφανές"μέλος της ΠΑΣΠ Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ
Καλώς ή κακώς κάποτε υπήρχε η κλαδική στο ΠΑΣΟΚ.
Κακώς κατά τη γνώμη μου καταργήθηκε. Και αυτό γιατί κάποτε για να γίνεις μέλος του ΠΑΣΟΚ χρειαζόσουν δύο υπογραφές από ήδη μέλη του κόμματος.
Και από τη στιγμή που έχω δει με τα μάτια μου οπαδούς άλλους κόμματος να συμμετέχουν στην ψηφοφορία για την ανάδειξη προέδρου σε μεγάλο βαθμό, τότε έχω αρχίσει να πιστεύω ότι η κλαδική είναι ένα μέτρο που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί στους αλγεινούς αυτούς καιρούς.
Η ελληνική κοινωνία δεν είναι κατά τη γνώμη μου ακόμη έτοιμη για να ψηφίζει σε τέτοιες διαδικασίες. Γιατί που από τη στιγμή που ένας ψηφοφόρος δεν πρόκειται να ψηφίσει το Χ κόμμα δεν πρόκειται να πάει για καλό στις διαδικασίες ανάδειξης ενός αρχηγού.
Δημοσίευση σχολίου