Με το δεξί

Οι νεκροί δικαιώνονται. Ή έστω έχουμε μια τάση να λέμε και μια καλή κουβέντα γι' αυτούς. Συχνά το ίδιο συμβαίνει και με τους πολιτικά "νεκρούς".

Ο κ. Κώστας Καραμανλής (του Αλέκου) δε μου ήταν καθόλου συμπαθής ως πρωθυπουργός. Του αναγνωρίζω όμως κάτι. Ως αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας πίστεψε σε αυτό που ο στενός του επικοικωνιόλογος κ. Λούλης ονόμασε "μεσαίο χώρο", έκλεισε την πόρτα στους ακραίους δεξιούς και δεν τους έκλεισε ποτέ ξανά συνομωτικά το μάτι. Στις μέρες του οι άκρες της μεγάλης δεξιάς παράταξης στρογγύλεψαν. Και οι παραδοσιακοί συντηρητικοί του κόμματος του αναγκάστηκαν να ακολουθήσουν, να συμβιβαστούν με την κυρίαρχη ρητορική, καθώς η απόλυτη επικράτηση της Νέας Δημοκρατίας στο πολιτικό σκηνικό για κάποια χρόνια δεν άφηνε περιθώρια για καμιά αμφισβήτηση.

Όμως, η πτώση και η βαριά ήττα του 2009 έφεραν στην επιφάνεια όλα εκείνα τα ένστικτα που χαρακτηρίζουν την παραδοσιακή βάση των συντηρητικών παρατάξεων ανά τον κόσμο. Ο κ. Αντώνης Σαμαράς πόνταρε στην επιστροφή στις ρίζες, κινητοποίησε αυτά τα ένστικτα, εκμεταλλεύτηκε την εκλογή από τη βάση και η μπίλια του έκατσε. Και ο κομματικός στρατός της ΟΝΝΕΔ - που στερείται επαφής με τη νεολαία, τις ανάγκες της και την εποχή, όπως και κάθε άλλη κομματική νεολαία στην Ελλάδα- για ν' αποδείξει ότι η ιστορία επαναλάμβάνεται σαν φάρσα, ξεσκόνισε από το χρονοντούλαπο το σύνθημα "Ελλάς, Ελλάς, Αντώνης Σαμαράς". Το σύνθημα είναι χαριτωμένο, κάνει ομοιοκαταληξία, μας θυμίζει ότι μιλάμε για τον ίδιο Σαμαρά που έριξε την κυβέρνηση του κόμματος του πριν χρόνια και ότι σ' εμάς τους ανθρώπους αρέσει να λέμε και καμιά μαλακία για να ξαλεγράρουμε.

Ο κ. Σαμαράς έπιασε αμέσως δουλειά για να στρίψει το καράβι δεξιά και άρχισει να ξιφουλκεί άχαρα με το ΛΑ.Ο.Σ. για το ποιος διαφωνεί περισσότερο με το σχέδιο της κυβέρνησης για τη χορήγηση ιθαγένειας στους μετανάστες. Αν προσπαθήσεις να εξηγήσεις δημοσκοπικά την κίνηση, θα δεις ότι ο κ. Σαμαράς ψαρεύει στον επαναπατρισμό ενός κομματιού από το 5,63% των ψαριών που ψήφισαν ΛΑ.Ο.Σ., αλλά ριψοκινδυνεύει να χάσει αρκετά από τα ψάρια που τείνουν πάντα να κινούνται στο μέσο της λίμνης. Αν το δεις πολιτικά, όμως, ο κ. Σαμαράς επιτρέπει στον καταπιεσμένο δεξιό ψηφοφόρο να βγει και να φωνάξει αυτό που τόσα χρόνια σκέφτονταν και μουρμούριζε, αλλά καταπίεζε μέσα του, λόγω της επίσημης κυρίαρχης τακτικής του μεσαίου χώρου του κ. Λούλη.

Απελευθερωμένοι από τον κόμπο που τους έπνιγε τόσα χρόνια οι απανταχού "καθαροί" Έλληνες δεξιοί εφόρμησαν στο Διαδίκτυο, τις εφημερίδες, τις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα για να διακηρύξουν ότι δε χωράνε μαύρα πρόβατα στο κοπάδι, ότι "Έλληνας γεννιέσαι, δε γίνεσαι". Έθνος και Ορθοδοξία περιχαρακωμένα απέναντι σε φανταστικούς εξωτερικούς εχθρούς και κοινωνικούς νεωτερισμούς τους οποίους θέλουν να επιβάλλουν στον ανώτερο δικό μας πολιτισμό βάρβαροι που έτρωγαν βελανίδια όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες. Ως νέο σύμβολο ανθελληνισμού -πάντα χρειάζεται ένα τέτοιο- μετά την κ. Ρεπούση, ανέδειξαν την κ. Θάλεια Δραγώνα, γνωστή και ως "αυτή η Δραγώνα, του περιβάλλοντος Σημίτη"...

Ο αέρας αλλαγής στη Νέα Δημοκρατία τείνει να καταπνίξει κάθε φιλελεύθερο κοσμοπολίτικο διεθνιστικό σκίρτημα στο εσωτερικό της. Η καθαρότητα της ελληνικής εθνικής ταυτότητας είναι το νέο τους πολιτικό ζητούμενο. Αυτή είναι η πολιτική τους επιλογή και είναι σεβαστό ένα κόμμα να επιλέγει να είναι όσο καθυστερημένο νομίζει. Αυτό όμως που δεν μπορεί να γίνει ανεκτό είναι για χάρη των πολιτικών του σκοπιμοτήτων ένα κόμμα, όσο καθυστερημένο και αν θέλει να είναι, να παίζει με τις ζωές και τα δικαιώματα εκατομμυρίων ανθρώπων, μεταναστών πρώτης και δεύτερης γενιάς, που ελπίζουν σε μια πολιτική παρέμβαση για να αποκτήσουν παρόν και μέλλον.

(συνεχίζεται...)