Επικήδειος

Δεν αντέχω, θα σκάσω αν δεν τα γράψω...

Είμαι από εκείνους που συμβιβάστηκαν με τη μια πρόταση στο status του Facebook τόσο καιρό. Πιο εύκολο, πιο άμεσο και στέλνεις το μήνυμα αυτόματα σε όλους τους φίλους σου που το διαβάζουν με χαρά. Όμως, δεν αρκεί πια μια πρόταση… Και οι φίλοι μου δεν είναι πια χαρούμενοι…

Ποτέ ξανά η κοινωνία δεν είχε τόση οργή. Μιλάω με απλό κόσμο, αυτούς που δύσκολα μιλούσαν για πολιτική παλιότερα, τους νέους που προτιμούσαν άλλες κουβέντες. Δεν είναι απλή απογοήτευση. Εξαγριωμένοι πολίτες, εξαθλιωμένοι από την κρίση μιας κοινωνίας που τους δείχνει πολλά στις βιτρίνες, αλλά δεν τους δίνει τρόπο να τ’ αποκτήσουν, φοβισμένοι για το σήμερα, απαισιόδοξοι για το αύριο.

Στις δημοκρατίες, οι κυβερνήσεις, οι δημόσιοι λειτουργοί οφείλουν να διαπαιδαγωγούν με τα λόγια και τις πράξεις τους. Τι παράδειγμα δίνουν σήμερα..; Ο συνοφρυωμένος Πρωθυπουργός συνεχίζει να πουλάει την εικόνα του, όμως αυτή έχει ξεθωριάσει πολύ. Μοιάζει μοιραίος, μια τραγική φιγούρα, που ξεγυμνώθηκε πλήρως, όταν εκείνος ο σκηνοθέτης της επικοινωνίας, ο βαθιά θρησκευόμενος γιος του ταχυδρόμου έχασε τη δύναμη να εξουσιάζει τα μέσα και μέσα από αυτά τις σκέψεις των ανθρώπων. Και τότε το είδαν όλοι: ο Πρωθυπουργός είναι ανίκανος, ανεύθυνος, επικίνδυνος, έτοιμος να καλύψει κάθε άνομη ενέργεια, κάθε σκάνδαλο, έτοιμος να συγκαλύψει την αλήθεια για να παραμείνει στη θέση του, έτοιμος να προκαλέσει ακόμη και τον πιο φανατικό υποστηρικτή του όταν προσπαθεί με αυστηρό ύφος να μας πείσει πως όλα γίνονται καλώς και πως για ό,τι δεν πάει καλά φταίνε κάποιοι άλλοι... Στον έκδηλο πανικό του προτιμά από την παραίτηση, να διχάσει την κοινωνία, να θέσει τους νοικοκυραίους απέναντι στους επαναστατημένους, να προβάλλει ψευδοδιλλήματα, να ενεργοποιήσει τα πιο συντηρητικά ένστικτα των πολιτών, λες και δεν είναι δική του δουλειά να εξασφαλίσει τη δημόσια τάξη, λες και δεν είναι δική του δουλειά να εξευμενίσει τους επαναστατημένους με τις πολιτικές αποφάσεις του. Και έτσι καταντάει επικίνδυνος και για τη δημοκρατία, ναι αυτή που θεωρούσαμε σίγουρη, ασφαλή και εδραιωμένη, γυρνώντας τη σκέψη της χώρας 40 χρόνια πίσω.

Μαζεύτηκαν πολλά… Πολιτικά εγκλήματα χωρίς τιμωρία, σκοτεινές υποθέσεις και κανένα φως από την πολιτεία. Πίσω από κάθε τέτοια ιστορία παρέλαση τα ευρώ. Και ταυτόχρονα στις αίθουσες το έργο της μεγαλύτερης αναδιανομής ευρώ από τα χαμηλά στα υψηλά εισοδήματα. Η μόνη κυβερνητική επιλογή στο χάος της ακυβερνησίας και της δικής τους μαλακίας. Αλλά και της δικής μας αφασίας, γιατί τους αφήσαμε να πιστεύουν ότι μπορούν να μας εμπαίζουν και εμείς να τους ευχαριστούμε…

Όχι δε γράφω για το θάνατο ενός 15χρονου, δεν κάνω επικήδειο στη μνήμη του, είμαι λίγος για να νιώσω την οδύνη που νιώθει η μάνα του. Γράφω όμως για το θάνατο μιας κοινωνίας, η οποία παρέδωσε τα όνειρα και τις ελπίδες της πριν μόλις 4 χρόνια σε μια κυβέρνηση δήθεν αδιάφθορη, δήθεν αποτελεσματική, που θα νοιάζονταν για την καθημερινότητα όλων. Και διαψεύστηκε τόσο σκληρά, τόσο ωμά, που βρίσκεται πια σε κατάσταση έξαλλη.

Είναι πλέον σαφές. Αυτή η κυβέρνηση πρέπει να φύγει και θα φύγει. Όσο πιο σύντομα, τόσο καλύτερα για τη χώρα. Γιατί οι πληγές που αφήνει φεύγοντας είναι μεγάλες. Στη δημοκρατία τις λύσεις τις δίνει ο λαός…