Η Θεσσαλονίκη πρέπει ν' αλλάξει σελίδα!

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ για μια ΑΛΛΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Θεσσαλονίκη, Ιανουάριος 2010

Η Θεσσαλονίκη πρέπει να αλλάξει σελίδα. Να ξεφύγει από την πολύπλευρη υποχώρηση και την αφόρητη υποβάθμιση της ποιότητας ζωής των κατοίκων της, και να απαλλαγεί από το κλίμα σκοταδισμού και φοβικών συνδρόμων που συστηματικά καλλιεργούν πολιτικοί και τοπικοί παράγοντες τις τελευταίες δεκαετίες.

Η πόλη μας αξίζει σίγουρα μια καλύτερη τύχη. Έχει όλες τις προϋποθέσεις να εξελιχτεί σε δυναμικό περιφερειακό κέντρο ευρωπαϊκής, βαλκανικής και μεσογειακής εμβέλειας, σε μια πόλη με ταυτότητα, αντάξια της ιστορίας και των προσδοκιών των κατοίκων της, που θα εξασφαλίζει ελκυστική λειτουργία και αισθητική, προκοπή και εργασία, ευημερία και αλληλεγγύη για όλους. Μια πόλη με υψηλή ποιότητα ζωής, με διεύρυνση του δημόσιου χώρου και σεβασμό στο περιβάλλον, με πλούσια πολιτιστική δημιουργία και δραστηριότητα, φιλική στους κατοίκους της, στους επισκέπτες, στους μετανάστες και στο διαφορετικό.

Εγγύηση για τα παραπάνω αποτελούν τα ιστορικά και γεωγραφικά της πλεονεκτήματα, κυρίως όμως οι άνθρωποί της, οι ενεργοί ανώνυμοι και επώνυμοι πολίτες, φορείς, συλλογικότητες και κινήσεις, ομάδες πρωτοβουλίας, άνθρωποι του πολιτισμού και του πνεύματος, ανεξαρτήτως πολιτικής ένταξης, που δεν βολεύονται με την απουσία οραματικών στόχων και τον εγκλωβισμό τους στις μειωμένες προσδοκίες μιας απρόσωπης μεγαλούπολης, αλλά αντίθετα προσβλέπουν σε ένα διαφορετικό πρότυπο διοίκησης και σε μια προοπτική για την πόλη και το νομό διαφορετική από αυτήν της καθήλωσης και της στασιμότητας, όπου την έχει οδηγήσει η παρούσα δημοτική και νομαρχιακή αρχή.

Η πλειονότητα των πολιτών, ανεξάρτητα από κομματική επιλογή, κατανοεί την ανάγκη να απαλλαγεί η πόλη όχι μόνο από τους σημερινούς διοικούντες, που έχουν συνδεθεί με εξόφθαλμες ανεπάρκειες, σκάνδαλα, μαύρες τρύπες και μιζέρια αλλά και από πρόσωπα παρόμοιας αντίληψης, που ίσως κληθούν να ανακαινίσουν την πρόσοψη ενός πολύχρονου καθεστώτος, το οποίο έχει εγκαθιδρυθεί στην πόλη επί ένα τέταρτο του αιώνα. Να αλλάξουν οι πολιτικές και όχι μόνο τα πρόσωπα.

Πρέπει επιτέλους να δράσουμε αποφασιστικά για την υπεράσπιση του δημόσιου συμφέροντος, τη βιώσιμη ανάπτυξη, την αποκέντρωση, την αντιμετώπιση της αέριας και θαλάσσιας ρύπανσης, την αύξηση του πράσινου και των ελεύθερων χώρων, την προώθηση των ήπιων μορφών ενέργειας, την ανάπτυξη του προαστιακού σιδηροδρόμου, την ενίσχυση των δημόσιων και των εναλλακτικών μέσων μετακίνησης με περιορισμό της χρήσης του αυτοκινήτου, την προστασία των δασών, την εναλλακτική διαχείριση των απορριμμάτων και την ανακύκλωση.

Να αφήσουμε πίσω την επιφανειακή φιλανθρωπία και τις ελεημοσύνες των κοινωνικών βοηθημάτων, εφαρμόζοντας πολιτικές κοινωνικής συνοχής και βιωσιμότητας. Να ενισχύσουμε την κοινωνία των πολιτών, την κουλτούρα της συμμετοχής, τον πλουραλισμό στην επικοινωνία και την ενημέρωση, τη διεκδίκηση και το δημοκρατικό διάλογο, με χρηστή διοίκηση, αποκέντρωση και διαφάνεια παντού.

Αυτά είναι τα πραγματικά ερωτήματα που πρέπει να τεθούν και να απαντηθούν στις εκλογές της περιφερειακής και της πρωτοβάθμιας αυτοδιοίκησης το 2010. Όχι ποιό κόμμα θα κερδίσει τον Δήμαρχο ή τον Περιφερειάρχη. Ούτε πώς θα καταγραφούν οι κομματικοί συσχετισμοί, πώς θα τακτοποιηθούν εσωκομματικές ισορροπίες και προσωπικές φιλοδοξίες.

Η συντηρητική κυριαρχία στην αυτοδιοίκηση της Θεσσαλονίκης μπορεί να ανατραπεί μόνο με την ενεργοποίηση των πολιτών και τη σύγκλιση ενός ευρέως φάσματος πολιτικών αντιλήψεων και κομματικών επιλογών. Με τη σύμπραξη δηλαδή, πολιτών, παρατάξεων και πολιτικών φορέων που επιθυμούν την αλλαγή πλεύσης. Οι κομματικές περιχαρακώσεις και οι ηγεμονισμοί είναι συνταγή που αποδείχθηκε ότι ηττάται και αδυνατεί να ανατρέψει τις ισχυροποιημένες από τη συναλλαγή τόσων χρόνων κατεστημένες δυνάμεις.

Η παρέμβασή μας δεν ανταγωνίζεται τους πολιτικούς φορείς, αντίθετα είναι μια ενωτική προσπάθεια που λειτουργεί συσπειρωτικά, που δεν επιχειρεί να διχάσει αλλά να συνθέσει, και αποβλέπει στη συγκέντρωση των αναγκαίων πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που απαιτούνται ώστε, μακριά από οποιαδήποτε κομματική εκμετάλλευση, να συγκροτηθεί ένα νικηφόρο πλειοψηφικό ρεύμα, ικανό να αλλάξει τη μοίρα της Θεσσαλονίκης.

Πρόκειται για μια πρωτοβουλία πολιτών με διαφορετική ή χωρίς κομματική ένταξη, που πιστεύουν ότι μόνο με την υπέρβαση των πολιτικών διαχωρισμών και τη συνεργασία των ενεργών πολιτών και των προοδευτικών κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων της τοπικής κοινωνίας μπορεί να διατυπωθεί μια πειστική εναλλακτική πρόταση για τη διοίκηση της πόλης, με ανθρώπους αξιόπιστους και ικανούς να την υλοποιήσουν.

Το κείμενο που συνυπογράφουμε φιλοδοξεί να ανοίξει έγκαιρα τη δημόσια συζήτηση και να λειτουργήσει ως καταλύτης έτσι ώστε, επιτέλους, η Θεσσαλονίκη να αλλάξει σελίδα.

1) Αβραμόπουλος Παναγιώτης --- Τραπεζικός - Δημοτικός Σύμβουλος Δήμου Θεσσαλονίκης
2) Άγιος Αλέξανδρος --- Αν. Καθηγητής Ιατρικής Α.Π.Θ.
3) Ακριτίδου Μαίρη --- Δημοτική Σύμβουλος Δήμου Θεσσαλονίκης
4) Γερόλυμπου-Καραδήμου Αλέκα --- Καθηγήτρια πολεοδομίας Α.Π.Θ.
5) Γουργούρη Φανή --- Μέλος Δ.Σ. Ομοσπονδίας Υπ/λων λιμένων Ελλάδος
6) Γωγάκου Δήμητρα --- Αρχιτέκτων - Νομαρχιακή Σύμβουλος Νομού Θεσσαλονίκης
7) Εδιάρογλου Ρούλης --- Μέλος του Δ.Σ. του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου Θεσσαλονίκης
8) Ζαφείρης Χρίστος --- Δημοσιογράφος-Συγγραφέας
9) Θεοδωρίδης Πάνος --- Δημοσιογράφος - Συγγραφέας
10) Ίκας Στέλιος – Σύμβουλος Επιχειρήσεων
11) Καζάκος Άρις --- Καθηγητής Εργατικού Δικαίου Α.Π.Θ.
12) Καράγιωργας Αντώνης --- Βιοχημικός-Γραμματέας Ένωσης Πεζών
13) Καρυπίδης Γιώργος --- Οδοντίατρος
14) Κουράκης Ανδρέας --- Αρχιτέκτονας - Δημοτικός Σύμβουλος Δήμου Θεσσαλονίκης
15) Κουταλιανός Θέμης --- Γεωτεχνικός
16) Κωνσταντίνου Γιάννης --- Δικηγόρος - Μέλος του Δ.Σ. Δικηγορικού Συλλόγου Θεσ/νίκης
17) Κωτίδου Γωγώ --- Πολιτικός Μηχανικός
18) Λαμπριανίδης Λόης --- Οικονομικός Γεωγράφος-Καθηγητής Πανεπιστημίου Μακεδονίας
19) Λειψηστινού Θεοδώρα --- Φιλόλογος - Δημοτική Σύμβουλος Δήμου Θεσ/νίκης
20) Λιβέρης Πάνος --- Δρ. Σύμβουλος Μηχανικός
21) Λυσαρίδης Γιώργος --- Μαθηματικός
22) Μανιτάκης Αντώνης --- Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Α.Π.Θ.
23) Μαυράκης Γρηγόρης --- Πρόεδρος Ένωσης Πεζών
24) Νεράντζης Παύλος --- Δημοσιογράφος
25) Παπαδημητρίου Ζήσης --- Ομότιμος Καθηγητής Α.Π.Θ.
26) Παπαδόπουλος Λόης --- Καθηγητής Αρχιτεκτονικής Πανεπιστημίου Θεσσαλίας
27) Παπάζογλου Δημήτρης --- Πολιτικός Μηχανικός
28) Παπάς Θανάσης --- Αρχιτέκτονας
29) Πασχαλίδης Γρηγόρης --- Αν. Καθηγητής Α.Π.Θ.
30) Σκαμπαρδώνης Γιώργος --- Δημοσιογράφος - Συγγραφέας
31) Τελίδης Χρήστος --- Δημοσιογράφος
32) Τζιόλας Γιάννης --- Μηχανικός
33) Τρεμόπουλος Μιχάλης --- Δικηγόρος-Ευρωβουλευτής
34) Φωτίου Νίκος --- Φιλόλογος
35) Χαλβατζής Λαοκράτης --- Τραπεζικός

Έλληνες. Ζουν (κάπου) ανάμεσά μας... (γράφει η Ρόζα Εδιάρογλου)

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…

Έθνη πριν από τον 18ο αιώνα δεν υπάρχουν και δε θα μπορούσαν να υπάρξουν εφόσον η μορφή οργάνωσης των κοινωνιών δεν το επέτρεπε. Πριν παρεξηγηθώ, όμως, να ξεκαθαρίσω ότι υπήρχαν άνθρωποι που αυτοπροσδιορίζονταν σε επίπεδο εθνότητας. Το κομβικό ζήτημα εδώ είναι να διακρίνει κανείς το έθνος από την εθνοτική ομάδα. Εθνοτικές, δηλαδή πολιτισμικές, ομάδες υπάρχουν ανέκαθεν. Το έθνος όμως με την νεωτερική έννοια του όρου δημιουργήθηκε αργότερα . Έθνος είναι η πολιτικοποιημένη εθνότητα που διεκδικεί και κατοχυρώνει το δικό της κράτος μέσω του εθνικισμού και των θεσμικών του εκφράσεων (εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, διανοούμενοι, Τύπος κ.λπ.).

Με τη δημιουργία των εθνών εμφανίζεται και ο εθνικισμός ως ιδεολογία. Η έννοια που δίνουμε εμείς σήμερα στον όρο εθνικισμός δεν είναι η ίδια με αυτήν που είχε ο ορος όταν εμφανίστηκε. O εθνικισμός ξεκίνησε από μια ελίτ μορφωμένων ως η ιδεολογική απάντηση στην καταρρέουσα μοναρχία. Ήταν στην αρχή «επαναστατική» ιδεολογία με πολιτικό νόημα. Καθότι αποτέλεσε κάτι κατασκευασμένο και καινοφανές, τα όρια και ο ορισμός του έθνους ως έννοια ήταν στην αρχή αόριστα και ασαφή, σε έναν κόσμο πολύ διαφορετικό από τις κοινωνίες του 20ου αιώνα «που έχουν λήξει τα πάντα». Ο πατριωτισμός - εθνικισμός σαν ιδεολογία στη συνέχεια πέρασε στα μεσαία στρώματα, τα οποία έγιναν και οι κύριοι υποστηρικτές του. Την ίδια εποχή που αναπτυσσόταν παγκόσμια ο καπιταλισμός, η άνοδος του έθνους-κράτους και της εθνικής οικονομίας λειτούργησε καταλυτικά. Είναι αυτή η εποχή της δημοκρατικοποίησης της πολιτικής, που οι κυβερνήσεις αρχίζουν να αντιλαμβάνονται την δυναμική της νέας αυτής ιδεολογίας και πλέον προσπαθούν να την ενσωματώσουν στο πρόγραμμά τους. Στα μεσαία στρώματα της κοινωνίας και με την συνδρομή των κυβερνήσεων και του οικονομικού συστήματος, ο εθνικισμός μεταλλάσσεται και από ριζοσπαστική επαναστατική ιδέα και αποκτά σαφή ξενοφοβικά, ρατσιστικά χαρακτηριστικά.

Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απλά… αφού ο εθνικισμός μπορεί να χωριστεί σε είδη. Μπορούμε να τους διακρίνουμε: εθνικισμός που στηρίζεται στο Δίκαιο του εδάφους και εθνικισμός που στηρίζεται στο Δίκαιο του αίματος. Ο πρώτος ξεκινά από την Γαλλία ως απόρροια της Γαλλικής επανάστασης και τον βρίσκουμε στις ΗΠΑ και την Αγγλία, ο δεύτερος είναι Γερμανικής ¨καταγωγής¨ και βρίσκεται στις χώρες από τη Γερμανία και ανατολικότερα. Ο Γαλλικός εθνικισμός θεωρεί μέλος του έθνους αυτόν που γεννήθηκε, ζει, εργάζεται και προσφέρει στη κάθε χώρα. Αναδεικνύει τα δικαιώματα του ατόμου και του πολίτη στο κράτος δικαίου, το έθνος για το Γαλλικό εθνικισμό είναι έννοια πολιτική και έχει να κάνει με τη κοινωνία των πολιτών. Από την άλλη μεριά για τον "Γερμανικό " εθνικισμό σημαντικότερα στοιχεία είναι το αίμα και η γη! Για να γίνεις μέλος ενός έθνους πρέπει να πληροίς τα κριτήρια της γλώσσας και της καταγωγής. Άρα ο πρώτος εθνικισμός είναι ένας εθνικισμός που δέχεται κόσμο ενώ ο δεύτερος αποκλείει. Αυτά όμως μέχρι πριν από περίπου 15 χρόνια. Αφού πλέον και η Γερμανία ως κράτος αναγκάστηκε να αναθεωρήσει το ποιοι είναι Γερμανοί πολίτες και έδωσε υπηκοότητα (υπό προϋποθέσεις μεν- υπηκοότητα δε) στα παιδιά των μεταναστών.

Στην Ελλάδα όμως τα πράγματα είναι ακόμα πιο περίπλοκα, αφού εδώ ο εθνικισμός κατασκεύασε ένα αντιφατικό και περίπλοκο παρελθόν. Η ιστορία του Ελληνικού έθνους, όπως γράφτηκε, αποτελείται από τρία μεγάλα κομμάτια: την Αρχαία Ελλάδα - το Βυζάντιο - και την Σύγχρονη Ελλάδα. Τα τρία αυτά, όμως, κομμάτια και ιδιαίτερα το πρώτο με το δεύτερο έχουν σημαντικές πολιτισμικές διαφορές, ενώ δε πρέπει να ξεχνάμε ότι το δεύτερο πολέμησε το πρώτο. Τα πολιτισμικά χαρακτηριστικά της αρχαίας Ελλάδας σε σχέση με το βυζάντιο (και κυρίως η θρησκεία, και το πολίτευμα) έχουν ελάχιστα αν όχι καθόλου κοινά χαρακτηριστικά. Λίγο πριν την επανάσταση του 1821, επίσης, κοινό χαρακτηριστικό των υπόδουλων λαών της οθωμανικής αυτοκρατορίας είναι η θρησκεία και όχι η εθνοτική καταγωγή (ποίμνιο του πατριάρχη είναι όλος ο χριστιανικός πληθυσμός της αυτοκρατορίας ανεξαρτήτου γλωσσας και καταγωγής). Μετά τον διαφωτισμό, όμως, θεωρήθηκε (αρχικά από φιλέλληνες διαφωτιστές) ότι οι κάτοικοι του χώρου που σήμερα είναι το ελληνικό κράτος είναι απόγονοι των αρχαίων ελλήνων. Το στοιχείο αυτό έγινε γρήγορα αποδεκτό αφού ήδη ο εθνικισμός αναπτυσσόταν ως ιδεολογία. Με έναν εντυπωσιακό ελιγμό, επίσης, η ορθόδοξη εκκλησία για λόγους επιβίωσης χώρισε το ποίμνιο της με βάση τα έθνη (που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχαν καμία σημασία) καταφέρνοντας με αυτό το τρόπο να διατηρηθεί ως πρωταρχικό στοιχείο της ελληνικής ταυτότητας. Έλληνας, λοιπόν, σύμφωνα με τον ελληνικό εθνικισμό που ξεκίνησε από τη δημιουργία του σύγχρονου ελληνικού κράτους και ανδρώνεται χάρη στη παιδευτική διαδικασία των Ελλήνων μέχρι σήμερα, είναι αυτός που οι γονείς του είναι έλληνες (αίμα), ζει στην Ελλάδα (γη), είναι χριστιανός ορθόδοξος και φυσικά ένδοξος απόγονος των αρχαίων Ελλήνων.

Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ότι είναι σχεδόν αδύνατο να έχει κάποιος άνθρωπος ελληνική υπηκοότητα και άρα δικαιώματα στο ελληνικό κράτος, όσο κι αν προσφέρει, όσο καιρό κι αν ζει σε αυτό το κράτος. Καταλαβαίνουμε, επίσης, (οι περισσότεροι ελπίζω από μας) ότι ήρθε ο καιρός να αναθεωρήσουμε τα χαρακτηριστικά που μέχρι σήμερα έπρεπε να έχει κάποιος για να είναι έλληνας υπήκοος βάζοντας σε πρώτη μοίρα το πού γεννήθηκε, πού ζει, πού εργάζεται, πού μορφώνεται και πού προσφέρει ο καθένας και σε δεύτερη μοίρα το σε ποιον θεό πιστεύει και ποιοι είναι οι γονείς του. Και επειδή καθόλου εριστική δεν έγινα στο κείμενο (πράγμα που δεν το συνηθίζω) να κλείσω γράφοντας ότι δε με νοιάζει να αισθάνεται έλληνας κάποιος για να έχει υπηκοότητα… γιατί όταν υποδεικνύω σε κάποιον πώς να αισθάνεται παραβιάζω τα ανθρώπινα δικαιώματά του… ξανά…

Η Ρόζα είναι φίλη μας και αναγνώστης του blog.

Με το δεξί

Οι νεκροί δικαιώνονται. Ή έστω έχουμε μια τάση να λέμε και μια καλή κουβέντα γι' αυτούς. Συχνά το ίδιο συμβαίνει και με τους πολιτικά "νεκρούς".

Ο κ. Κώστας Καραμανλής (του Αλέκου) δε μου ήταν καθόλου συμπαθής ως πρωθυπουργός. Του αναγνωρίζω όμως κάτι. Ως αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας πίστεψε σε αυτό που ο στενός του επικοικωνιόλογος κ. Λούλης ονόμασε "μεσαίο χώρο", έκλεισε την πόρτα στους ακραίους δεξιούς και δεν τους έκλεισε ποτέ ξανά συνομωτικά το μάτι. Στις μέρες του οι άκρες της μεγάλης δεξιάς παράταξης στρογγύλεψαν. Και οι παραδοσιακοί συντηρητικοί του κόμματος του αναγκάστηκαν να ακολουθήσουν, να συμβιβαστούν με την κυρίαρχη ρητορική, καθώς η απόλυτη επικράτηση της Νέας Δημοκρατίας στο πολιτικό σκηνικό για κάποια χρόνια δεν άφηνε περιθώρια για καμιά αμφισβήτηση.

Όμως, η πτώση και η βαριά ήττα του 2009 έφεραν στην επιφάνεια όλα εκείνα τα ένστικτα που χαρακτηρίζουν την παραδοσιακή βάση των συντηρητικών παρατάξεων ανά τον κόσμο. Ο κ. Αντώνης Σαμαράς πόνταρε στην επιστροφή στις ρίζες, κινητοποίησε αυτά τα ένστικτα, εκμεταλλεύτηκε την εκλογή από τη βάση και η μπίλια του έκατσε. Και ο κομματικός στρατός της ΟΝΝΕΔ - που στερείται επαφής με τη νεολαία, τις ανάγκες της και την εποχή, όπως και κάθε άλλη κομματική νεολαία στην Ελλάδα- για ν' αποδείξει ότι η ιστορία επαναλάμβάνεται σαν φάρσα, ξεσκόνισε από το χρονοντούλαπο το σύνθημα "Ελλάς, Ελλάς, Αντώνης Σαμαράς". Το σύνθημα είναι χαριτωμένο, κάνει ομοιοκαταληξία, μας θυμίζει ότι μιλάμε για τον ίδιο Σαμαρά που έριξε την κυβέρνηση του κόμματος του πριν χρόνια και ότι σ' εμάς τους ανθρώπους αρέσει να λέμε και καμιά μαλακία για να ξαλεγράρουμε.

Ο κ. Σαμαράς έπιασε αμέσως δουλειά για να στρίψει το καράβι δεξιά και άρχισει να ξιφουλκεί άχαρα με το ΛΑ.Ο.Σ. για το ποιος διαφωνεί περισσότερο με το σχέδιο της κυβέρνησης για τη χορήγηση ιθαγένειας στους μετανάστες. Αν προσπαθήσεις να εξηγήσεις δημοσκοπικά την κίνηση, θα δεις ότι ο κ. Σαμαράς ψαρεύει στον επαναπατρισμό ενός κομματιού από το 5,63% των ψαριών που ψήφισαν ΛΑ.Ο.Σ., αλλά ριψοκινδυνεύει να χάσει αρκετά από τα ψάρια που τείνουν πάντα να κινούνται στο μέσο της λίμνης. Αν το δεις πολιτικά, όμως, ο κ. Σαμαράς επιτρέπει στον καταπιεσμένο δεξιό ψηφοφόρο να βγει και να φωνάξει αυτό που τόσα χρόνια σκέφτονταν και μουρμούριζε, αλλά καταπίεζε μέσα του, λόγω της επίσημης κυρίαρχης τακτικής του μεσαίου χώρου του κ. Λούλη.

Απελευθερωμένοι από τον κόμπο που τους έπνιγε τόσα χρόνια οι απανταχού "καθαροί" Έλληνες δεξιοί εφόρμησαν στο Διαδίκτυο, τις εφημερίδες, τις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα για να διακηρύξουν ότι δε χωράνε μαύρα πρόβατα στο κοπάδι, ότι "Έλληνας γεννιέσαι, δε γίνεσαι". Έθνος και Ορθοδοξία περιχαρακωμένα απέναντι σε φανταστικούς εξωτερικούς εχθρούς και κοινωνικούς νεωτερισμούς τους οποίους θέλουν να επιβάλλουν στον ανώτερο δικό μας πολιτισμό βάρβαροι που έτρωγαν βελανίδια όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες. Ως νέο σύμβολο ανθελληνισμού -πάντα χρειάζεται ένα τέτοιο- μετά την κ. Ρεπούση, ανέδειξαν την κ. Θάλεια Δραγώνα, γνωστή και ως "αυτή η Δραγώνα, του περιβάλλοντος Σημίτη"...

Ο αέρας αλλαγής στη Νέα Δημοκρατία τείνει να καταπνίξει κάθε φιλελεύθερο κοσμοπολίτικο διεθνιστικό σκίρτημα στο εσωτερικό της. Η καθαρότητα της ελληνικής εθνικής ταυτότητας είναι το νέο τους πολιτικό ζητούμενο. Αυτή είναι η πολιτική τους επιλογή και είναι σεβαστό ένα κόμμα να επιλέγει να είναι όσο καθυστερημένο νομίζει. Αυτό όμως που δεν μπορεί να γίνει ανεκτό είναι για χάρη των πολιτικών του σκοπιμοτήτων ένα κόμμα, όσο καθυστερημένο και αν θέλει να είναι, να παίζει με τις ζωές και τα δικαιώματα εκατομμυρίων ανθρώπων, μεταναστών πρώτης και δεύτερης γενιάς, που ελπίζουν σε μια πολιτική παρέμβαση για να αποκτήσουν παρόν και μέλλον.

(συνεχίζεται...)

Εκατό

Κι όμως πριν 100 μέρες ονειρευόμασταν επίδομα αλληλεγγύης, όλες τις αποφάσεις στο διαδίκτυο, τα νομοσχέδια σε δημόσια διαβούλευση, ανοιχτές προκηρύξεις διαγωνισμών για όλες τις κρατικές θέσεις, μείωση κρατικών αυτοκινήτων, κατάργηση δαπανηρών επιτροπών, απεμπλοκή από την ομηρία των stage, εξεταστικές επιτροπές για διαφάνεια, μέτρα κατά των επίορκων αστυνομικών, ιθαγένεια στους μετανάστες, διοικητική αναδιάρθρωση της αυτοδιοίκησης, ευνοϊκή ρύθμιση οφειλών επιχειρήσεων προς τράπεζες και Τειρεσία, φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας...

Η μετάβαση σε διαδικασίες αρκετά μακρινές από την έως τώρα πολιτική μας κουλτούρα χρειάζεται χρόνο. Κυρίως όμως χρειάζεται τρόπο.

Θυμάμαι πίσω στο 2004 εκείνο το θρυλικό "Γιώργο προχώρα, άλλαξε τα όλα" που ζητωκραύγαζε σύσσωμο το ΠΑΣΟΚ στο σημερινό πρωθυπουργό. Η ιστορία απέδειξε πως όλοι εννοούσαν ν' αλλάξει ό,τι θέλει αρκεί να μην αγγίζει τους ίδιους προσωπικά... Αυτομαστιγώθηκε για χρόνια το ΠΑΣΟΚ, έκανε δοκιμές και μέσα από αυτές βρήκε τον τρόπο και έφτασε στη λύτρωση.

Οι αλλαγές χρειάζονται δύο βασικά συστατικά για να δουλέψουν: τη βούληση της κυβέρνησης και τη συναίνεση και στήριξη της κοινωνίας να ακολουθεί.

Η αλήθεια είναι σκληρή. Όσοι δηλώνουν ότι στηρίζουν τις αλλαγές, εννοούν τις αλλαγές που δε θίγουν τα δικά τους συμφέροντα.

Εδώ είναι το στοίχημα για την κυβέρνηση. Και εδώ είναι και για εμάς...